ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ...

Τα πατροπαράδοτα τηρήθηκαν και φέτος κατά γράμμα...

Μοσχοβολιά τσουρεκιού και άρωμα ξυδιού έντυσαν απ' άκρη σ' άκρη το σπίτι με τα πασχαλινά του.

Οι ουζοκατανύξεις με θαλασσινά και μεζεκλίκια -μέχρι σκασμού- λόγω της... νηστείας έδωσαν και πήραν.

Το «Χριστός...» ακούστηκε απ' του παπά τα χείλη και το «...Ανέστη» το υποθέσαμε απ' τις κωδωνοκρουσίες και τα βαρελότα την ώρα που φιλιόμασταν από αγάπη -ποδοπατώντας ο ένας τον άλλο.

Η γευστικότατη μαγειρίτσα από τις δώδεκα και τέταρτο ήταν κι όλας στο τραπέζι -εμείς είχαμε κάτσει ήδη από και δέκα...

Το κοκορέτσι καταναλώθηκε σχεδόν μισοψημένο με τη συνοδεία άφθονου «Τετράμυθου». Βλέπεις, οι καθώς πρέπει γείτονες είναι πάντα πρόθυμοι να κάτσουν να σου πουν τη γνώμη τους, ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για το -τζάμπα- φαΐ σου μέχρι και πέτρες είναι ικανοί να καταβροχθίσουν.

Ο θείος Τάκης παραπονιόταν και φέτος ότι το ανθότυρο παραήταν -λέει - αλατισμένο και δεν μπορούσε -λέω εγώ- να το φάει όλο μόνος του.

Ο παππούς διάβασε τη σπάλα του αρνιού κι είδε υγεία -ήταν κάτασπρη- αλλά από λεφτά... τζίφος -ο χόνδρος στην άκρη ήταν κομμένος!

Η ξαδέρφη μας, η Ασπασία, περνούσε άλλο ένα Πάσχα μακριά από τον αγαπημένο της, που για έβδομο χρόνο ταξίδευε -κάπου στη Βραζιλία- αλλά τα απόμερα κρυφογελάκια της και τα μυστηριώδη σου ξου ψου της στο κινητό παρηγορούσαν όπως έδειχνε τη μοναξιά της. Τον άντρα της πάντως δεν τον λένε -απ' όσο ξέρω- «Μήτσο μου»...

Τα παιδιά μας εξαφανισμένα με τις παρέες τους κάθε μέρα από το πρωί ως το βράδυ και χτες διαβάζαμε ως τις έντεκα τη νύχτα -λες και δε τα έφτασαν τόσες μέρες- για τον Προφήτη Ησαΐα!...

Αυτά κι όλα τ' άλλα, όσα πέρασαν κι η ματιά δεν τα έπιασε ή η μνήμη δεν τα συγκράτησε, έγιναν κιόλας ένα κομμάτι ζωής. Κι είναι όμορφο να είσαι πάλι σπίτι, να κονταροχτυπιέσαι πάλι με την καθημερινότητα και να βλέπεις τις μέρες του Πάσχα 2008 να ξεμακραίνουν πίσω στο χρόνο, αλλά εσύ να ξαναφέρνεις και πάλι στο νου ευχάριστες εικόνες κι ευτυχισμένα πρόσωπα απ' αυτό... Τη γυναίκα, τα παιδιά σου, τους γονείς ή τ' αδέλφια σου, όλους έναν προς έναν, όπως ίσως κάνεις κάθε φορά μετά από αντίστοιχες περιόδους γιορτών, ξενοιασιάς και χαράς.

Θυμάμαι αγαπημένους, που πιθανόν με κάποιους απ' αυτούς να μην πέρασα αυτές ή κάποιες άλλες μέρες γιορτής μαζί τους, αλλά να τους ευχήθηκα απ' το τηλέφωνο ή να τους σκέφτηκα μόνο, ξέρω όμως ότι είναι εκεί, υπάρχουν, ζουν κι αναπνέουν τον ίδιο με μένα αέρα κι ένα τρυφερό φτερούγισμα ξελαφρώνει το στήθος μου.

Η ζωή είναι πολύτιμη κι αυτές οι γιορταστικές μέρες -που φεύγουν πάντα τόσο γρήγορα- λες κι υπάρχουν για να μας το θυμίζουν...

Και του χρόνου!