ΗΜΟΥΝΑ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ

30 Μαρτίου. Χτες στο «Ολύμπιον» είδα με τον πατέρα μου τις «Διπλοπενιές». Το απόγευμα τσακώθηκα στο επιτραπέζιο με το Δημητράκη της κυρα-Καίτης. Η Μαίρη -η αδερφή του- είχε πάρει το μέρος μου. Εγώ τα είχα πάρει άγρια. Το εισιτήριο για τους Αγίους, μία και τριάντα. Τόσα ακριβώς είχα στην τσέπη. Το λεωφορείο. Το 114. Το πήρα κρυφά. Πρώτη φορά έμπαινα μόνος. Ούτε που το σκέφτηκα...

Στην κλινική Κοκκολάκη προχτές γεννήθηκε ο αδερφός μου. Έκλαιγε. «Τι γυρεύεις εσύ εδώ;» μου είπε αναστατωμένη η μάνα μου μόλις με είδε και γύρισε απ' την άλλη. Η κυρα-Καίτη καθόταν στο κρεβάτι και τη βοηθούσε μαζί με μια νοσοκόμα. «Δεν πιάνει ρώγα» έλεγαν. Νεύρα. Λούφαξα σε μια γωνιά. Δίπλα μια άλλη γυναίκα ξαπλωμένη κι αυτή με κοιτούσε χαμογελαστή. «Πώς σε λένε μικρέ μου;» Σε μια στιγμή από τ' άσπρο μεταλλικό κομοδίνο έπεσε κι έσπασε ένα γυάλινο πράμα μ' ένα λάστιχο στην άκρη. «Ωχ!... Πάει το θήλαστρο» στρίγκλισε η νοσοκόμα. Φοβήθηκα. Δεν καταλάβαινα γιατί δεν του άρεσε. Για να με κάνουν να κόψω το γάλα της μάνας μου μέχρι κινίνο έβαλαν επάνω. Τελικά -μου είχαν πει- φοβήθηκα μια αποκριάτικη μάσκα...

Το μωρό ήρθε σπίτι. Τρυπήσαμε τον τοίχο για να βγει έξω το μπουρί. Ο Θοδωράκης -ο παιδίατρος- είπε ν' αλλάξουμε αμέσως την παλιά σόμπα. «Πίτσος» ήτανε η καινούργια. Ήμουν χαρούμενος. Για τη σόμπα. Το μωρό όλο έκλαιγε κι ήταν αδύνατο. Δεν έπιασε ποτέ βυζί. Έπιασε όμως τη θέση δίπλα στη μάνα και τον πατέρα μου στο διπλό κρεβάτι. Εκεί μένει ακόμα, μέχρι και σήμερα που έχει πάλι τα γενέθλιά του...

Να τα εκατοστίσεις!!!