ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ SERVICE

Είχα να πάω τ' αυτοκίνητο για σέρβις, από μέρες το είχα προγραμματίσει. Εσύ είχες Νew Day, το ανέβαλες. Κάτι είπες για Αγία Παρασκευή, βαρέθηκες. Είπα μήπως βγαίναμε παρά έξω για βόλτα, το σκεφτόσουν. Είχαμε μείνει στο να κατέβεις Χαλάνδρι για ψώνια όταν έφευγα και βλέπαμε...

Είχε κίνηση, είχε όμως και λιακάδα κι όπως οδηγούσα δίπλα στ' Ολυμπιακό Στάδιο, μου ήρθαν στο νου κάτι ηλιόλουστοι Κυριακάτικοι πρωινοί περίπατοι, χρόνια πριν οι Ολυμπιακοί αγώνες αρπάξουν για πάντα την απέραντη άπλα της περιοχής.
Ο υπάλληλος ευγενικά πήρε το κλειδί κι άνοιξε τ' αυτοκίνητο. Άνοιξε ύστερα το καπό και γύρισε στο καντράν. Πίεσε μερικά πλήκτρα στο τιμόνι, σημείωσε κάποια πράγματα στην καρτέλα που είχε μπροστά του και...
«Μπορείτε να κάνετε σέρβις μετά από τρεισήμισι χιλιάδες χιλιόμετρα ή ογδόντα πέντε μέρες» μου είπε χαμογελώντας.
Σιγά μην έμενα για το σέρβις!...
«Τελείωσα και γυρίζω» σου είπα κι έκλεισα πριν αρχίσεις τα πώς και τα γιατί...
Καταλήξαμε να κατέβουμε μαζί για χάζι και ψώνια. «Θέλω κάτι γιορταστικό για να στολίσω το παράθυρο», είπες κι ανέβηκες να ετοιμαστείς. Χάζευα με περιέργεια τα πρωινάδικα, η δουλειά βλέπεις δε μ' αφήνει να χαρώ αυτή τη... χαρά της καθημερινότητας. Να ‘ναι καλά ο Λάκης, που όλο και κάτι βρίσκει να σχολιάσει για να παίρνουμε κι εμείς οι... πρωινοί καμιά ιδέα. Κάτι σχολίαζε ο Αυτιάς μ' αυτό το τάχα οικείο -δηλητηριώδες κι υποκριτικό μου φάνηκε- ύφος του, όταν χτύπησε το τηλέφωνο...
«Θα το σηκώσεις;» ρώτησες.
«Ποιος να με ζητάει εδώ πρωινιάτικα...» στο ξέκοψα κάπως απότομα.
«Πάμε Λαύριο;» ακούστηκες μετά από λίγο «...Η Δέσποινα με το Γιώργο θα πάνε να δούνε το σκάφος...»
Είχα χρόνια, πολλά χρόνια να κάνω τη διαδρομή μετά τη διασταύρωση προς τα Καλύβια. Όλα είχαν πια αλλάξει. Μόνο το νταμάρι -αυτό που όλο κλείνει- απέναντι από το Μαρκόπουλο εξακολουθούσε να «χάσκει» στην πλαγιά του λόφου... Το θυμάμαι από τότε που πήγαινα κατασκήνωση στο Σούνιο. Τους διηγήθηκα το περιστατικό που πήγα και γύρισα με τα πόδια στο φαρμακείο του Λαυρίου. Χρειαζόντουσαν φάρμακα για κάποιο παιδί που είχε αρρωστήσει. Μου είχε βγει η γλώσσα! Ήμουν ομαδάρχης τότε, αλλά και δεκάξι χρονών!...
Σεργιανίσαμε για ώρα στην υπερσύγχρονη μαρίνα. Το σκάφος του Γιώργου ξεχώριζε σαν ολοκαίνουργιο δίπλα σε εκατοντάδες σκάφη. «Platoon», «Kristina», «Little Love», «Sea Monarch»... Η λιακάδα έπαιζε ανάμεσα στα σκεπασμένα με μουσαμάδες πιλοτήρια κι αντανακλούσε πάνω στα κατάλευκα καταστρώματα και τα γυαλιστερά τους κάγκελα. Δυο-τρεις επιστάτες φρόντιζαν κάποια απ' αυτά αδιαφορώντας για την παρουσία μας. Μια άλλη διάσταση της ζωής, σκέφτηκα για μια στιγμή, μα, γρήγορα έδιωξα αυτή τη σκέψη απ' το μυαλό μου... Αυτή είναι μια απ' τις κραυγαλέες αντιφάσεις της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας...
Καθίσαμε μετά τη βόλτα στο καφενείο μπροστά στην ψαραγορά. Με την απλότητα και τη ζεστασιά της παρέας, με τη διάθεση και το κέφι που φέρνει το ούζο -«Σαμαρά» πίναμε- ξετυλιχτήκαν στο στρογγυλό τραπεζάκι λόγια και αναμνήσεις από περασμένα χρόνια. Μιλήσαμε για μας, για τα παιδιά μας, για τα «θέλω» μας και τα «πρέπει» μας. Για τις γάτες που χουζούρευαν στη διπλανή καρέκλα. Για τα Χριστούγεννα που είναι προ των πυλών...
Κι είδα για μια στιγμή τα μάτια σου. Πράσινα, όπως πάντα, να έχουν κάτι από τη λάμψη κάποιων άλλων Χριστουγέννων. Να με κοιτάνε μ' ένα βλέμμα κάποιων άλλων χρόνων, πριν. Να μου γελάνε, να μ' αγκαλιάζουν... Κι αν ήταν η λιακάδα, η αντηλιά ή τα μάτια σου η αιτία δεν κατάλαβα, όμως τα μάτια μου έκλεισα αυθόρμητα με γλύκα, εκείνη τη στιγμή μέσ' στην καρδιά μου για πάντοτε να κλείσω.
Κι έβαλε ο Γιώργος ένα CD γυρνώντας, που εγώ λέει -δεν το θυμόμουνα αλήθεια- είχα ηχογραφήσει. Κι απλώθηκε του έρωτά μας η μελωδία καταμεσής στην Αττική Οδό -η ώρα τρεις το μεσημέρι- κι ας γκρίνιαζε στο τηλέφωνο ο Αλέξανδρος -ο μικρός μας, πως η ώρα είχε περάσει και πεινούσε...