ΑΥΤΟΣ ΦΤΑΙΕΙ!...

Δε μου φταίει τίποτα σήμερα.

Ούτε που δεν άκουσα -και πάλι- το ξυπνητήρι. Ούτε που χύθηκε ο -γλυκύς βραστός- καφές και βρόμισε το σπίτι γκάζι. Ούτε που κόπηκα στο ξύρισμα. Ούτε που βούλιαξα απ' τη φούρια μου ως τον αστράγαλο σε μια γούβα με παγωμένο χιόνι. Ούτε που έχασα στο τσακ το λεωφορείο. Ούτε που ο -αξύριστος- ταξιτζής ήθελε να κάνουμε εδώ και τώρα πόλεμο για το όνομα. Ούτε που η Κηφισίας ήταν πηγμένη -πώς το ‘παθε;- στη γέφυρα της Κατεχάκη. Ούτε που θυμήθηκα ότι είχα ξεχάσει μέσα στη βιασύνη μου την έκθεση του ορκωτού στο σπίτι. Ούτε που ήξερα ότι εσύ ακόμα κοιμάσαι. Ούτε που η Ομόνοια δείχνει τόσο βρώμικη. Ούτε που το κουλούρι είναι μπαγιάτικο. Ούτε που το μηχανάκι κόντεψε να με πατήσει -«πού πας ρε τρελέ!!!» σαν ν' ακούστηκε πίσω μου- καθώς πέρναγα απέναντι τη Σταδίου. Ούτε που πρέπει να βάλω λεφτά για τη δόση της κάρτας. Ούτε που ο Μήτσος -ο θυρωρός- διάβαζε αθλητική και δεν ήταν στο πόστο του. Ούτε που το κορδόνι μου σερνώταν -για μια ακόμα φορά- λυμένο και μούσκεμα. Ούτε που η ταμπέλα «Δεν λειτουργεί» ήταν κρεμασμένη -για δεύτερη μέρα- στην πόρτα του ασανσέρ. Ούτε που η Μαργαρίτα -η γραμματέας μας- είχε σήμερα κι αύριο άδεια. Ούτε που περίμενε ο Ηλιόπουλος με το -βλοσυρό- δικηγόρο του στο κεφαλόσκαλο. Ούτε που τα κλειδιά είχαν γλιστρήσει -απ' την τρύπα στην άκρη της τσέπης- στη φόδρα του παλτού. Ούτε που το γραφείο ήταν ακόμα κρύο και σκοτεινό.

Στο άνοιγμα της γρίλιας, ένας ήλιος καβαλάρης σε μύριες δέσμες φωτός, έλαμψε στα μάτια μου κάνοντάς με όπως τα ‘κλεινα να πισωπατήσω υποχωρώντας στην ορμή του. Ένας ήλιος θριαμβευτής, λυτρωτής, αγαπησιάρης με αγκάλιασε. Αφέθηκα στο χάδι του. Κυρίεψε την ψυχή μου. Πλημμύρισε το είναι μου. Ένας καταγάλανος ουρανός χαμογελούσε με καμάρι και τρυφερότητα στο φόντο αστράφτοντας πεντακάθαρος. Κοιτάζοντας αχόρταγα ένα γύρω η λέξη «ομορφιά» ζωγραφιζόταν ματιά με τη ματιά στο νου μου. Και μπόρεσα αυτή την ομορφιά να τη δω...

«Χμ... Χμ...» ξερόβηξε με νευρικότητα κι αδημονία ο δικηγόρος πίσω μου...

Όμως εμένα δεν μου φταίει τίποτα σήμερα!... Μόνο αυτός ο ήλιος κι η μέρα που ξημέρωσε απ' το φως του φταίει!...