ΤΥΧΑΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ

Ερχόμαστε στον κόσμο αυτόν καθαρά από τύχη. Πιθανολογείται, πως το σύμπαν ή κι η ίδια η ζωή στον πλανήτη μας δημιουργήθηκαν από τυχαία περιστατικά.
«Περί της Ρωμαίων τύχης» γράφει ο Πλούταρχος. «Καλή επιτυχία» ευχόμαστε σε κάποιον που δίνει ή κάνει εξετάσεις. «Επιτυχημένη απόκρουση» πραγματοποιεί ο τερματοφύλακας. «Παταγώδη αποτυχία» σημείωσαν οι διαπραγματεύσεις. Κάποιοι παίζουν «τυχερά παιχνίδια». «Μηδενί συμφοράν ονειδίσεις, κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον» αποφαίνεται το αρχαίο γνωμικό κι «αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτει» συμπληρώνει στις μέρες μας η λαϊκή σοφία.
Ο παράγοντας τύχη -είναι αλήθεια- διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητά μας. Η τύχη από την ατυχία απέχουν τις περισσότερες φορές μόλις ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ή και κάτι λιγότερο. Το απρόβλεπτο ή η σύμπτωση απροσδόκητων γεγονότων, το αναπάντεχο ή συγκυριακό συμβάν είναι δυνατόν ν' ανατρέψουν σχεδιασμούς και προγράμματα όχι μόνο ετών, αλλά και ολόκληρης ζωής.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, έρχονται φορές που αναρωτιέμαι...
Πώς επιβιώνουν μισθωτοί των 600 ευρώ και πώς συντηρούνται συνταξιούχοι των 350 ευρώ το μήνα;
Πώς μαθαίνουμε γράμματα από 6 μέχρι 26 -και βάλε- χρονών και μένουμε τελικά αγράμματοι ή -στην καλύτερη περίπτωση- άνεργοι;
Πώς συμβιβάζεται σε κάθε ευκαιρία -βλέπε κακοκαιρία ή θεομηνία- να συχτηρίζουμε και να κατηγορούμε γι' ανυπαρξία τον κρατικό μηχανισμό κι απ' την άλλη να θέλουν όλοι τα παιδιά τους να γίνουν υπάλληλοι του κράτους που βρίζουν;
Πώς γίνεται απ' τη μια η τηλεόραση να δικάζει και να καταδικάζει κι ο Λαζόπουλος να κάνει αντιπολίτευση κι απ' την άλλη οι βουλευτές κι οι δικαστικοί να είναι από τους καλύτερα αμειβόμενους Έλληνες;
Πώς αναφερόμαστε σε «ανάπτυξη» όταν οι μόνες «βαριές» βιομηχανίες της χώρας είναι οι... τράπεζες κι οι πολυεθνικές αλυσίδες των καταστημάτων τροφίμων;
Πώς στέκεται οι περισσότερος -αν όχι όλος- ο κόσμος ν' αποκαλεί τη FYROM «Macedonia» κι εμείς να διαπραγματευόμαστε -λέει- τη συνταγματική ονομασία αυτής της χώρας;
Πώς αντέχουμε να σφίγγουμε συνέχεια το ζωνάρι και ν' αναστενάζει κάθε Σαββατοκύριακο ο Παρνασσός από τα τζιπάκια και τ' άλλα πολυτελή αυτοκίνητα;
Πώς χαρίζονται μέσα σε μια νύχτα εκατομμύρια ευρώ χρέη ποδοσφαιρικών «εταιριών» -βλέπε ομάδων- την ώρα που βουλιάζουν χρεωμένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις και πετιούνται άνθρωποι στο δρόμο;
Πώς το χωράει ο νους μας να έχουν εκδοθεί από το 1974 -λέγε με «Μεταπολίτευση»- 3670 νόμοι και δεν ξέρω πόσες χιλιάδες διατάγματα και αποφάσεις και ν' απορούμε ακόμα γιατί είναι δύσκολο ή αδύνατο να εφαρμοστούν οι Νόμοι;
Πώς ξαφνιαζόμαστε δήθεν ως κοινωνία με κάθε «αποκάλυψη» ή «αιφνιδιαστικό συμβάν» -βλέπε π.χ. Ζωνιανά- όταν σαν πελάτες εμείς οι ίδιοι συνωστιζόμαστε στα πολιτικά γραφεία ζητώντας ρουσφέτια κι εξυπηρετήσεις;
Πώς διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας στο όνομα της οικολογίας και της προστασίας του περιβάλλοντος -να' ναι καλά γι' αυτό κι ο... Τσίπρας- και ταυτόχρονα θεωρούμε ως ανακύκλωση των απορριμμάτων το πέταγμα της σακούλας σκουπιδιών απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου;
Πώς ενώ οι οικονομικοί μετανάστες στηρίζουν -ανασφάλιστοι παρακαλώ- ολόκληρους κλάδους δραστηριοτήτων κι επαγγελμάτων, παραμένουν στο περιθώριο της οικονομίας -βλέπε παραοικονομία- και ταυτόχρονα δέχονται ομαδικά τους προπηλακισμούς και τις ύβρεις ορισμένων θερμοκέφαλων πατριωτών;
Πώς γίνεται να λειτουργούν δημοκρατικά οι θεσμοί και να υπάρχει ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη, όταν ο εκλογικός νόμος αλλάζει κάθε τέσσερα χρόνια κι οι βουλευτές έχουν ασυλία ακόμα και για τροχαίες παραβάσεις;
Πώς υπερηφανευόμαστε για τον πολιτισμό και τους ένδοξους προγόνους μας τη στιγμή που στις μέρες μας ο πολιτισμός χρηματοδοτείται από το «Πάμε Στοίχημα» κι η Ιστορία γράφεται ή ξεγράφεται ανάλογα με τις διαθέσεις του κάθε υπουργού Παιδείας;
Αν, τελικά, όλα αυτά συμβαίνουν τυχαία, μάλλον είμαστε τυχεροί που ζούμε σ' αυτή την πατρίδα. ‘Η μήπως σ' αυτή την τυχαία πατρίδα ζούμε ακόμα από τύχη;