Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ


Ξύπνησα νωρίς, πριν ο γλυκός ύπνος προλάβει να φτερουγήσει καλά-καλά απ' την κάμαρα. Δεν άνοιξα αμέσως τα μάτια, μόνο έμεινα έτσι, ξαπλωμένος στο δεξί πλευρό με τό'να πόδι ελαφρά λυγισμένο. Οι αισθήσεις -κάπως νωχελικά είναι αλήθεια- ξυπνούν μαζί μου. Αισθάνομαι ανάλαφρα τα σκεπάσματα. Το προσκεφάλι μου ζεστό. Το χέρι μου λίγο μουδιασμένο. Τα μάτια αποφασίζουν να χωθούν μαζί μου στο σκοτάδι. Σηκώνομαι προσεχτικά. Χα!... Μικροσκοπικά μυρμηγκάκια λες κι έχουν πιάσει αξημέρωτα τη δουλειά. Γαργαλιέμαι. Και το δεξί μου πόδι είναι το ίδιο μουδιασμένο! Χαμογελάω αγουροξυπνημένα όπως πηγαίνω κούτσα-κούτσα για το λουτρό. Ανασαίνω σε κάθε μουδιασμένο βήμα τη μυρωδιά του σπιτιού που -όλα το φανερώνουν- ακόμα κοιμάται του καλού καιρού! Ανασαίνω την ανάσα σου. Τις ανάσες μας... Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
Βγαίνω απ' το ντους. Χοντρές μυρωδάτες στάλες γλιστρούν στο κορμί μου. Οι μουσκεμένες μου πατούσες γλιστρούν προσεχτικά στα παγωμένα πλακάκια. Αχνίζω. Η πετσέτα ντύνει βιαστικά με το παχύ χάδι της τη γύμνια μου. Κοντοστέκομαι μπροστά στον μισοθαμπωμένο καθρέφτη. Τα μαλλιά μου γυαλίζουν. Τα μάτια μου το ίδιο. Χαμογελάω χαζοχαρούμενα στην αξύριστη φάτσα απέναντι... Ανασαίνω τη φρεσκάδα. Τη ζωντάνια. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
Ψύχρα πρωί-πρωί. Δεν έχει υγρασία. Αισθάνομαι το κρύο. Ο δρόμος έρημος ακόμα. Τα φώτα του Δήμου δεν έχουν σβήσει, το κίτρινο φως τους συντροφεύει τα βήματά μου. Περνώ έξω απ' το σπίτι του Χρήστου και της Γιωργίας... Μετά της κυρά Μαρίας. Πιο κάτω το περίπτερο... Η πιτσαρία... Να, και το διώροφο του Νικήτα με τον όμορφο κήπο. Γείτονες. Φίλοι όλοι και γνωστοί. Η Λίζα -το σκυλί του Νικήτα- πλησιάζει προς το μέρος μου αφήνοντας ένα παιχνιδιάρικο γρύλισμα. «Σςςςς!... Θα τους ξυπνήσεις!» Απομακρύνομαι προς το σταθμό χαμογελώντας μόνος μου. Ανασαίνω το πρωινό. Τη μέρα που έρχεται. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
Για δες!... Ο Ζαφείρης -ο θυρωρός μας- έχει ένα χαμόγελο ως τ' αυτιά σήμερα. Μα, αυτός όταν έχει πρωινή βάρδια, είναι κατσουφιασμένος λες και του ‘χεις σκοτώσει τη μάνα!... Έρχεται προς το μέρος μου κορδωμένος. «Καλημέρα σας, κύριε Βαγγέλη!... Πώς έτσι πρωινός σήμερα; Εγώ πήρα άδεια, ταξιδεύω για το χωριό το μεσημέρι!...» Αφήνω το χαρτοφύλακα στο γραφείο. Πλησιάζω στο παράθυρο. Η Αθήνα αρχίζει να ξημερώνει. Ελληνικός σκέτο άρωμα συντροφεύει την πρώτη ματιά στην εφημερίδα. Η αλληλογραφία -e-mail λέγονται πια- κι ο φάκελος -έχω χρεωθεί την εισήγηση στην «Υπόθεση Σωτηρόπουλου» - ας περιμένουν. Ο Κώδικας έχασε σήμερα κάτι από το αυστηρό του ύφος. Ξαναγυρίζω κοντά στο παράθυρο. Έχει συννεφιά. Ακούω τους συναδέλφους που αρχίζουν σιγά-σιγά να καταφθάνουν. Ανασαίνω τη συμπάθειά τους. Το ενδιαφέρον τους. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
«Χαμογελώ! Κι εσύ ελπίζω...». Η οθόνη του κινητού ανάβει. Κρυφοκοιτάζω κάτω από το τεράστιο τραπέζι των συσκέψεων. Τα μάτια σου έρχονται στο μυαλό μου. Νοέμβρης και τότε... Βγαίνω απ' την αίθουσα και σεργιανώ μαζί σου. Γυρίζω πίσω. Με πειράζεις. Κυνηγιόμαστε σαν παιδιά στην προκυμαία. Με κερνάς. Τραγουδάμε παράφωνα -εγώ είμ' αυτός(!)- τον «Παλιόκαιρο» του Τερζή. Αγοράζουμε τσιχλόφουσκες. Χτυπάμε τα κουδούνια και κρυβόμαστε. Σου στέλνω το σιωπηλό χαμόγελό μου. Ανασαίνω την παρουσία σου. Την απουσία σου. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
Πεινάω. Η Μαίρη -η καλή φίλη και συνάδελφος- ξέρει την ώρα. Ξέρει και τα γούστα μου. Μπαγκέτα με μαγιονέζα κι άλλα... ανθυγιεινά! Με βρίσκει να χαζεύω στη οθόνη. Ο Σωτήρης απ' έξω λέει φωναχτά ανέκδοτα. Μια ανάσα ξεκούρασης. «Γιατί ό,τι έγινε αυτό τον ένα χρόνο ήταν από καρδιάς... Αληθινό...». Ο φίλος Pilgrim θυμάται με τρυφερότητα και θυμίζει! Οι πρώτες μέρες της διαδικτυακής παρέας. Οι πρώτες σελίδες. Οι πρώτες συγκινήσεις. Το «Παλιό Τέρμα» το πρώτο μου ποστ. «VOUDAS»!... Κι είμαι ακόμα εκεί. Με νέους «φίλους», με νέες συγκινήσεις. Ανασαίνω τις ευαισθησίες τους. Τα χαμόγελά τους. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
Αισθάνομαι μια ελαφριά σπρωξιά στην πλάτη. Έχει πολύ κόσμο -ως συνήθως την ώρα αυτή. Βιάζεται να κατέβει. Το άρωμά της λες και με τραβά να βγω μαζί της. Υπέροχα μακριά καστανά μαλλιά πέφτουν πάνω στο κόκκινο πανωφόρι. «Συγνώμη!...» ακούγεται αγχωμένη. Φωνή σαν δροσερό αεράκι. Την παρακολουθώ με το βλέμμα. Απομακρύνεται στην αποβάθρα τακτοποιώντας την τσάντα της. Κλείνουν οι πόρτες. Κλείνω την εικόνα της στη μνήμη. Στο τζάμι του μετρό -που αρχίζει πάλι να κινείται- ξεχωρίζω τον χαμογελαστό θαυμασμό μου. «Next station Ampelokipi». Ανασαίνω κάτι από την αύρα της. Την ομορφιά της. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
«"Με βλέπεις που κοντανασαίνω" μου λέει, "είναι απ' την καρδιά μου". Φοβήθηκα. Στο μέτωπό της φαίνονταν σταγονίτσες ιδρώτα, το ίδιο στη μύτη και στο χνουδωτό πανωχείλι. Έφερε το χέρι στην καρδιά της κι έκλεισε τα μάτια. "Να, πιάσε εδώ, να δεις πώς χτυπάει", και καθώς μ' έβλεπε που δίσταζα, πήρε το χέρι μου και το ακούμπησε στο στήθος της. Το πίεζε μαλακά και μου φάνηκε πως βούλιαζε η χούφτα μου. "Τι έχω εδώ μέσα, ξέρεις;" και με κοίταξε στα μάτια. "Βυζάκια" της λέω. Γέλασε δυνατά. Ένα γέλιο που το άκουγα στον ύπνο μου για καιρό και αλαφιαζόμουνα»(*)... Το βιβλίο κυλά αργά-αργά από τα χέρια μου. Ένα αδιόρατο χαμόγελο αισθάνομαι να τσιτώνει ελαφρά τα χείλη. Τα μάτια κλείνουν. Ανασαίνω το χάδι της μέρας που γλιστρά το ίδιο αργά στο γλυκό κόσμο των αναμνήσεων. Μου κλείνει με στοργή τα βλέφαρα. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα γέρνει δίπλα στο μαξιλάρι μου. Με σκεπάζει μια χαμογελαστή μέρα...
Τόσο απλό να συμβούν. Τόσο απλό κι ίσως γι' αυτό τόσο δύσκολο να συμβαίνουν κάθε μέρα!...


(*) Το απόσπασμα από το αφήγημα του Μιχάλη Γκανά "Μητριά πατρίδα" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Μελάνι".

2 σχόλια:

  1. ΣΧΟΛΙΑ: 18
    # PINK FISH στις 29/11/2007, 09:25 πμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    Τι να πω…μου ανέβασες τη διάθεση, πολύ…Δε θα πω κάτι άλλο, σου στέλνω αυτό το τραγούδι που μιλάει για μια όμορφη μέρα: http://www.youtube.com/watch?v=StG-82tYvWY
    # ImmortalJunkie στις 29/11/2007, 09:46 πμ
    χαμογελάω κι εγώ!!! ...κι εσύ , ελπίζω! καλημέρα ;-))
    # e στις 29/11/2007, 10:00 πμ
    teties meres panta!!!
    :-))))xamogelastes ki alithines...mou eftiakses mia idi xamogelasti mera!de xriazetai tpt allo.....na sai kala!
    # VOUDAS στις 29/11/2007, 10:06 πμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    Εσείς μου φτιάξατε τη μέρα με τα χαμογελαστά σχόλιά σας!! Είμαστε και σήμερα πάλι εδώ κι αυτό είναι το σημαντικό. Να μη χανόμαστε και να χαμογελάμε!!...
    # simple στις 29/11/2007, 10:20 πμ
    Ti an pw re Vouda gia sena
    kai axiristos kai me mperdemenes anases to xeraki to paei to grapsimo...super!!!!!oti kalitero...orthios!!!
    # Peterpunk στις 29/11/2007, 10:31 πμ
    To keimeno
    poly poly omorfo...kai to afigima mou to edwsan dwro kai mou arese para polu;-)
    # VOUDAS στις 29/11/2007, 10:32 πμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    Στη γοητευτική διαδικασία της γραπτής επικοινωνίας μ' αρέσει όταν, όσοι διαβάζουν, έχουν την ικανότητα να "σπάνε" τους κώδικές μου!!! Καλή μου Simple, έτσι ακριβώς!... Ορθιος! Καλή σου μέρα!!
    # VOUDAS στις 29/11/2007, 10:44 πμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    Peter, πραγματικά το βιβλίο είναι σύντομο και πολύ περιεκτικό. Μου άρεσε!... Και οι μικροσκοπικές ζωγραφιές του Αδαμάκη δένουν όμορφα.... Και μου έχει δώσει ιδέα και για ένα άλλο ποστ!!!!
    # MRT στις 29/11/2007, 10:52 πμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    ωραίος!!!!!!!!!!όπως πάντα!!!!!αντε καλημέρες!!!!
    # Conscious στις 29/11/2007, 10:58 πμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    Αγαπημένε Vouda… Χαμογελάω και σιγοτραγουδάω… Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή… σα ροκ συγκρότημα… Υπέροχο post.
    # The_Rock στις 29/11/2007, 11:08 πμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    Φίλε Vouda με δεύτερο διπλό στην Ευρώπη, πώς είναι δυνατό να μη χαμογελάς ε? Ωραίο ποστ! Καλημέρα και από μένα :)
    # VOUDAS στις 29/11/2007, 11:38 πμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    @MRTάκι: Καλημέρες και σε σένα! 'Εσκασε μύτη και μια λιακάδα, άλλο πράγμα! 'Οτι πρέπει για βόλτα κατά Σύνταγμα μεριά!!!!@ Γλυκιά Conscious: Πάρτο αλλιώς το τραγουδάκι σήμερα!! http://www.youtube.com/watch?v=Rbo9ALCJQ_g Αφιερωμένο εξαιρετικά!! @Φίλε μου Rock: Σε καταλαβαίνω!... Τα βαζαλάκια έχουν Μ. Παρασκευή σήμερα! Ούτε στις πρασινοφυλλάδες το έγραψαν! Κλείσανε νωρίς χτες!!!
    # The_Rock στις 29/11/2007, 12:00 μμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    vouda, μην παίρνουν τα μυαλά σας αέρα, γιατί μάλλον ξεχάσατε τη Λίβερπουλ... :) Προσοχή, γιατί οι Γερμανοί δεν αστειεύονται και προβλέπω να 'χουμε πάλι κλάματα στο τέλος ;-)
    # VOUDAS στις 29/11/2007, 12:05 μμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    Βρε παλιόπαιδο Rock, πού είναι ο... ανιδιοτελής πατριωτισμός σας; Εσείς που έχετε φέρει τόσους και τόσους πόντους στην ελληνική βαθμολογία, το τρίποντο του Θρύλου σας έκατσε; 'Αλλα θέλουν το... Γερμανό τους, όχι ο φετινός Ολυμπιακός!!! ;) 'Αντε, με κάνεις και αγριεύω και θα στενοχωρηθεί πιο πολύ κι ο φίλος ο green!!!!
    # The_Rock στις 29/11/2007, 12:18 μμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    Εγώ vouda θέλω να πηγαίνουν καλά όλες οι ελληνικές ομάδες στο εξωτερικό. Όλες τις υποστηρίζω στην Ευρώπη... Το μόνο πρόβλημα με τον Ολυμπιακό είναι οι οπαδοί του, που έχοντας το απωθημένο δεκαετιών για μια νίκη εκτός έδρας, συμπεριφέρονται λες και πήραν το Champions League... Δεν πειράζει σας κατανοούμε και μακάρι να μαζέψετε και άλλους πόντους, γιατί σε 1-2 χρόνια κινδυνεύουμε να μείνουμε εκτός Ευρώπης...
    # Dana_Semitecolo στις 29/11/2007, 12:27 μμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    Μου ήρθε στο μυαλό, ένας παλιός στίχος του Κώστα Χατζή, πολυαγαπημένος: "Χαμογελώ μα δεν γελώ κι ει΄ναι μεγάλη η διαφορά..." Καλημέρα λοιπόν!
    # VOUDAS στις 29/11/2007, 01:05 μμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    @Φίλε Rock, υπομονή έρχεται κι η ώρα του Champions League!!... @Αγαπητή Dana, καλωσόρισες -κι από το ταξίδι- πραγματικά χαμογελαστή αυτή η μέρα, έστω κι αν άλλα λέει ο στίχος... Δεν το θυμάμαι το τραγούδι, μα θα το ψάξω. Καλημέρα και σε σένα!!
    # hurricanekatrina στις 29/11/2007, 06:57 μμ
    ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ
    Αυτή τη βδομάδα το μυαλό μου λείπει, εργάζεται για μένα και την καριέρα μου, κι είναι τόσο όμορφο που το ξαναβρίσκω μέσα από τη μέρα σου Βούδα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναρτήθηκε στη LIFOLAND την Πεμ, 29 Νοε 2007 09:18 πμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή