ΜΙΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ ΜΕΡΑ

Ξύπνησα νωρίς, πριν ο γλυκός ύπνος προλάβει να φτερουγήσει καλά-καλά απ' την κάμαρα. Δεν άνοιξα αμέσως τα μάτια, μόνο έμεινα έτσι, ξαπλωμένος στο δεξί πλευρό με τό'να πόδι ελαφρά λυγισμένο. Οι αισθήσεις -κάπως νωχελικά είναι αλήθεια- ξυπνούν μαζί μου. Αισθάνομαι ανάλαφρα τα σκεπάσματα. Το προσκεφάλι μου ζεστό. Το χέρι μου λίγο μουδιασμένο. Τα μάτια αποφασίζουν να χωθούν μαζί μου στο σκοτάδι. Σηκώνομαι προσεχτικά. Χα!... Μικροσκοπικά μυρμηγκάκια λες κι έχουν πιάσει αξημέρωτα τη δουλειά. Γαργαλιέμαι. Και το δεξί μου πόδι είναι το ίδιο μουδιασμένο! Χαμογελάω αγουροξυπνημένα όπως πηγαίνω κούτσα-κούτσα για το λουτρό. Ανασαίνω σε κάθε μουδιασμένο βήμα τη μυρωδιά του σπιτιού που -όλα το φανερώνουν- ακόμα κοιμάται του καλού καιρού! Ανασαίνω την ανάσα σου. Τις ανάσες μας... Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
Βγαίνω απ' το ντους. Χοντρές μυρωδάτες στάλες γλιστρούν στο κορμί μου. Οι μουσκεμένες μου πατούσες γλιστρούν προσεχτικά στα παγωμένα πλακάκια. Αχνίζω. Η πετσέτα ντύνει βιαστικά με το παχύ χάδι της τη γύμνια μου. Κοντοστέκομαι μπροστά στον μισοθαμπωμένο καθρέφτη. Τα μαλλιά μου γυαλίζουν. Τα μάτια μου το ίδιο. Χαμογελάω χαζοχαρούμενα στην αξύριστη φάτσα απέναντι... Ανασαίνω τη φρεσκάδα. Τη ζωντάνια. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
Ψύχρα πρωί-πρωί. Δεν έχει υγρασία. Αισθάνομαι το κρύο. Ο δρόμος έρημος ακόμα. Τα φώτα του Δήμου δεν έχουν σβήσει, το κίτρινο φως τους συντροφεύει τα βήματά μου. Περνώ έξω απ' το σπίτι του Χρήστου και της Γιωργίας... Μετά της κυρά Μαρίας. Πιο κάτω το περίπτερο... Η πιτσαρία... Να, και το διώροφο του Νικήτα με τον όμορφο κήπο. Γείτονες. Φίλοι όλοι και γνωστοί. Η Λίζα -το σκυλί του Νικήτα- πλησιάζει προς το μέρος μου αφήνοντας ένα παιχνιδιάρικο γρύλισμα. «Σςςςς!... Θα τους ξυπνήσεις!» Απομακρύνομαι προς το σταθμό χαμογελώντας μόνος μου. Ανασαίνω το πρωινό. Τη μέρα που έρχεται. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
Για δες!... Ο Ζαφείρης -ο θυρωρός μας- έχει ένα χαμόγελο ως τ' αυτιά σήμερα. Μα, αυτός όταν έχει πρωινή βάρδια, είναι κατσουφιασμένος λες και του ‘χεις σκοτώσει τη μάνα!... Έρχεται προς το μέρος μου κορδωμένος. «Καλημέρα σας, κύριε Βαγγέλη!... Πώς έτσι πρωινός σήμερα; Εγώ πήρα άδεια, ταξιδεύω για το χωριό το μεσημέρι!...» Αφήνω το χαρτοφύλακα στο γραφείο. Πλησιάζω στο παράθυρο. Η Αθήνα αρχίζει να ξημερώνει. Ελληνικός σκέτο άρωμα συντροφεύει την πρώτη ματιά στην εφημερίδα. Η αλληλογραφία -e-mail λέγονται πια- κι ο φάκελος -έχω χρεωθεί την εισήγηση στην «Υπόθεση Σωτηρόπουλου» - ας περιμένουν. Ο Κώδικας έχασε σήμερα κάτι από το αυστηρό του ύφος. Ξαναγυρίζω κοντά στο παράθυρο. Έχει συννεφιά. Ακούω τους συναδέλφους που αρχίζουν σιγά-σιγά να καταφθάνουν. Ανασαίνω τη συμπάθειά τους. Το ενδιαφέρον τους. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
«Χαμογελώ! Κι εσύ ελπίζω...». Η οθόνη του κινητού ανάβει. Κρυφοκοιτάζω κάτω από το τεράστιο τραπέζι των συσκέψεων. Τα μάτια σου έρχονται στο μυαλό μου. Νοέμβρης και τότε... Βγαίνω απ' την αίθουσα και σεργιανώ μαζί σου. Γυρίζω πίσω. Με πειράζεις. Κυνηγιόμαστε σαν παιδιά στην προκυμαία. Με κερνάς. Τραγουδάμε παράφωνα -εγώ είμ' αυτός(!)- τον «Παλιόκαιρο» του Τερζή. Αγοράζουμε τσιχλόφουσκες. Χτυπάμε τα κουδούνια και κρυβόμαστε. Σου στέλνω το σιωπηλό χαμόγελό μου. Ανασαίνω την παρουσία σου. Την απουσία σου. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
Πεινάω. Η Μαίρη -η καλή φίλη και συνάδελφος- ξέρει την ώρα. Ξέρει και τα γούστα μου. Μπαγκέτα με μαγιονέζα κι άλλα... ανθυγιεινά! Με βρίσκει να χαζεύω στη οθόνη. Ο Σωτήρης απ' έξω λέει φωναχτά ανέκδοτα. Μια ανάσα ξεκούρασης. «Γιατί ό,τι έγινε αυτό τον ένα χρόνο ήταν από καρδιάς... Αληθινό...». Ο φίλος Pilgrim θυμάται με τρυφερότητα και θυμίζει! Οι πρώτες μέρες της διαδικτυακής παρέας. Οι πρώτες σελίδες. Οι πρώτες συγκινήσεις. Το «Παλιό Τέρμα» το πρώτο μου ποστ. «VOUDAS»!... Κι είμαι ακόμα εκεί. Με νέους «φίλους», με νέες συγκινήσεις. Ανασαίνω τις ευαισθησίες τους. Τα χαμόγελά τους. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
Αισθάνομαι μια ελαφριά σπρωξιά στην πλάτη. Έχει πολύ κόσμο -ως συνήθως την ώρα αυτή. Βιάζεται να κατέβει. Το άρωμά της λες και με τραβά να βγω μαζί της. Υπέροχα μακριά καστανά μαλλιά πέφτουν πάνω στο κόκκινο πανωφόρι. «Συγνώμη!...» ακούγεται αγχωμένη. Φωνή σαν δροσερό αεράκι. Την παρακολουθώ με το βλέμμα. Απομακρύνεται στην αποβάθρα τακτοποιώντας την τσάντα της. Κλείνουν οι πόρτες. Κλείνω την εικόνα της στη μνήμη. Στο τζάμι του μετρό -που αρχίζει πάλι να κινείται- ξεχωρίζω τον χαμογελαστό θαυμασμό μου. «Next station Ampelokipi». Ανασαίνω κάτι από την αύρα της. Την ομορφιά της. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα. Όρθιος.
«"Με βλέπεις που κοντανασαίνω" μου λέει, "είναι απ' την καρδιά μου". Φοβήθηκα. Στο μέτωπό της φαίνονταν σταγονίτσες ιδρώτα, το ίδιο στη μύτη και στο χνουδωτό πανωχείλι. Έφερε το χέρι στην καρδιά της κι έκλεισε τα μάτια. "Να, πιάσε εδώ, να δεις πώς χτυπάει", και καθώς μ' έβλεπε που δίσταζα, πήρε το χέρι μου και το ακούμπησε στο στήθος της. Το πίεζε μαλακά και μου φάνηκε πως βούλιαζε η χούφτα μου. "Τι έχω εδώ μέσα, ξέρεις;" και με κοίταξε στα μάτια. "Βυζάκια" της λέω. Γέλασε δυνατά. Ένα γέλιο που το άκουγα στον ύπνο μου για καιρό και αλαφιαζόμουνα»(*)... Το βιβλίο κυλά αργά-αργά από τα χέρια μου. Ένα αδιόρατο χαμόγελο αισθάνομαι να τσιτώνει ελαφρά τα χείλη. Τα μάτια κλείνουν. Ανασαίνω το χάδι της μέρας που γλιστρά το ίδιο αργά στο γλυκό κόσμο των αναμνήσεων. Μου κλείνει με στοργή τα βλέφαρα. Άλλη μια μέρα. Άλλη μια νέα μέρα γέρνει δίπλα στο μαξιλάρι μου. Με σκεπάζει μια χαμογελαστή μέρα...
Τόσο απλό να συμβούν. Τόσο απλό κι ίσως γι' αυτό τόσο δύσκολο να συμβαίνουν κάθε μέρα!...

(*) Το απόσπασμα από το αφήγημα του Μιχάλη Γκανά "Μητριά πατρίδα" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Μελάνι".