ΑΚΟΥ ΜΩΡΟ ΜΟΥ...

«Μ' έχει τσακίσει το απρόσωπο περιβάλλον της δουλειάς. Τσατίζομαι με τα ξενέρωτα υπονοούμενα του προσωπάρχη. Αηδίασα πια το τοστ σικάλεως με γαλοπούλα και τυρί κάθε μέρα στις 4 -και το ενάμιση κιλό... ακλόνητο. Με τρελαίνει να στριφογυρίζω μια ώρα για να παρκάρω τρία τετράγωνα απ' το σπίτι μου το Saxo. Εκνευρίζομαι με τα χυδαία ή αυτιστικά πειράγματα στο δρόμο. Πλήττω αφόρητα πίνοντας καφέ με τη Μαριλίζα και τις άλλες, χαζεύοντας ταυτόχρονα το κινητό μου. Νυστάζω ακούγοντάς σε να εκπλήσσεσαι με το υποκριτικό τους ξάφνιασμα για την ασυδοσία -και τη δυσωδία- των Ζωνιανών. Με κούρασε να μη βγαίνουμε για να δίνεις νούμερα τηλεθέασης στο Λάκη.
Άκου μωρό μου...
Μπούχτισα. Δε μου φτάνει να σέρνομαι μόνο για να βλέπω πώς σκορπίζονται οι ώρες σε ανούσιες παρέες κι ανοργασμικά πηδήματα. Σε γουστάρω, αλλά... δε γουστάρω!...
Γουστάρω να με κοιτάξεις στα μάτια και να λυθούν τα γόνατά μου από τον πόθο. Να μου μιλήσεις και να τυλίξει η φωνή σου κόκκινο βελούδο το είναι μου. Να με ακούς κι η λατρεία να πλημμυρίζει τη ματιά σου. Να μου πιάσεις το χέρι και να συγκλονιστεί το κορμί μου απ' το χτύπο της καρδιάς. Γουστάρω να μου ψιθυρίσεις στ' αυτί και να ηλεκτριστώ ως το μικρό του ποδιού μου δαχτυλάκι. Να με κλείσεις δυνατά στην αγκαλιά σου και να βγω σεργιάνι στον έβδομο ουρανό. Να με φιλήσεις και να τυλίξουν τα στόματά μας αρώματα και γεύσεις μεθυστικές κι απόκρυφες. Γουστάρω να παραδοθώ στον ερωτά σου με το μυαλό, με την ψυχή και μ' ένα σώμα που το λιώνει η ηδονή.
Μωρό μου...
Γουστάρω ένα λουλούδι που θα κλέψεις απ' τον κήπο κάποιου γείτονα. Ένα τηλεφώνημα στις δύο τα ξημερώματα για να μου πεις πως με σκέφτεσαι. Μια αγκαλιά μπροστά στον κόσμο στα σκαλιά του μετρό. Ένα χάδι κάτω απ' το τραπέζι. Τη συμπάθειά σου για το άγχος μου με τις εξετάσεις. Την κατανόησή σου για το φόβο μου για τους σκύλους. Τη συντροφιά σου κι όχι την παρέα σου.
Άκου μωρό μου, είναι Παρασκευή και θέλω να ονειρευτούμε αγκαλιά. Μου χαρίζεις αυτό το όνειρο;»

Αχ! Μωρό μου... Όποια κι αν είσαι, όπου κι αν είσαι!...