ΔΩΣΕ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙΣ... ΔΩΣΕ ΟΠΟΥ ΘΕΣ

Η αμφιβολία με βασάνιζε από ώρες. Αμφιταλαντευόμουν στο ναι και στο όχι, πηγαίνοντας πότε στην κουζίνα για συμπλήρωμα καφέ και πότε στο γραφείο για να διαβάσω. Η πολυθρόνα του σαλονιού με κοιτούσε ξαφνιασμένη να την προσπερνώ προβληματισμένος. Κάπου στο ενδιάμεσο άκουσα και τον Αλαβάνο ν' απαγγέλει στη Βουλή μια παιδική προσευχή του Ρίτσου. Ο Θεός να βάλει το χέρι του -σκέφτηκα πιο ύστερα- όταν πήρε τ' αυτί μου τον Καρατζαφέρη να υπερασπίζεται τον Λαμπράκη και τον Παναγούλη...

Η μέρα σήμερα έχει πολλές αφορμές για να ‘ναι ξεχωριστή. Είναι μια νέα μέρα, που μου έδειξε το πρόσωπό της. Ξύπνησα πάνω στο ζεστό μου κρεβάτι. Αισθάνθηκα ένα χέρι να ψαχουλεύει τρυφερά το κεφάλι μου και μια φωνή να με ρωτά ψιθυριστά: «Ξύπνησες;» Στάθηκα όρθιος, γερός και υγιής. Είδα τα παιδιά μου να φεύγουν για το σχολείο. Μύρισα τη βροχή στο χώμα κι είδα τα σπουργίτια ν' αναζητάνε καταφύγιο στη μαρκίζα. Μίλησα με φίλους στο τηλέφωνο. Έψαξα για κανένα e-mail και διάβασα πρωινή εφημερίδα. Αγκάλιασα την καθημερινότητα του σπιτιού μου. Επισκέφθηκα τον οικείο πια χώρο στη lifoland.

Εσύ τι κάνεις;

Τελικά, εμείς καθορίζουμε τις μέρες κι όχι οι μέρες εμάς. Κάθε μέρα μπορεί για τον καθένα να 'ναι ιδιαίτερη και ξεχωριστή. Τι κι αν σήμερα είναι -λέει- αφιερωμένη στην ποίηση; Πειράζει;

Ποίηση; Ποίηση!... Αδέσποτα; Αδέσποτα!...

Έχουμε τόσους λόγους για να επικοινωνούμε, για να συναντιόμαστε, για να σμίγουμε τις ιδέες μας και τις διαφωνίες μας, τις χαρές και τις λύπες μας. Κι αν δεν έχεις εσύ κέφι σήμερα τι έγινε; Πειράζει; Αύριο ίσως δεν θα ‘χω εγώ κι έτσι πατσίζουμε! Δεν το κάνουν οι μέρες, εμείς το κάνουμε, οι άνθρωποι. Και δεν το κάνουμε με το ζόρι.

Τι κοιτάς; Δεν το κάνουμε -λέω- με το ζόρι!... Όπως κι άλλα πράγματα... Τουλάχιστον αυτά που περνάνε απ' το χέρι μας. Εμείς τα ρυθμίζουμε, εμείς τα επιλέγουμε, εμείς τ' αποφασίζουμε.

Κάθε μέρα είναι ξεχωριστή. Ξέρεις -θαρρώ- ότι είναι και μοναδική...

Συνειδητοποίησα την καθημερινότητα αυτές τις μέρες. Σήμερα την είδα από μια άλλη όψη. Είναι τόσο σπουδαία!... Μου έδειξε μόνη της τη λύση του σημερινού μου διλήμματος...

Ξεφύλλισα σκόρπιες σελίδες σε φακέλους. Θυμήθηκα στίχους. Κατέβασα κάποιες συλλογές. Μα, αποφάσισα να δώσω μια ακόμα πιο προσωπική πινελιά στη μέρα!... Κάτι δικό μου, για μένα, για σένα, για τη μέρα, για το τώρα που είναι πια πριν λίγο...

Δώσε όπου θες τα χείλη, τα φιλιά σου.

Δώσε όπου θες τα χέρια, τ' άγγιγμά σου.

Δώσε όπου θες τον νου και την καρδιά σου.

Μονάχα όσα ζήσαμε μαζί, μη δώσεις σαν ο χρόνος θα περάσει.