"ΣΤΙΣ ΑΙΧΜΗΡΕΣ ΓΩΝΙΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ"

Υπάρχουν τ' αστέρια το πρωί;
Κοιτάζω τον κυριακάτικο ουρανό απ' το παράθυρο του γραφείου. Το πρωινό χαμογελάει φθινοπωρινά στις αισθήσεις κι η σπιτική μυρωδιά γαληνεύει την ψυχή. Μια αγκαλιά που την έχω ανάγκη κι ένα καταφύγιο της ψυχής. Αφήνομαι και πάλι να με ταξιδέψει...
Αυτές τις μέρες το μυαλό μου ταξιδεύει μαζί της. Με ξεσηκώνει σε διαδρομές έξω από τα συνηθισμένα. Άγριες όψεις του νου αποκαλύπτει και δύσβατα μονοπάτια της σκέψης ανακαλύπτει. Με βασανίζει και με πληγώνει. Με βγάζει από τα βολικά και τακτοποιημένα τρυπάκια μου.
Δεν την ξέρω -πέρα απ' τα γραφτά της- αλλά εκείνη ξέρει ότι κάπου υπάρχω κι ότι περιμένω να συναντηθούμε. Στις συναντήσεις μας δεν φορά ποτέ τα καλά της. Δεν τηρεί τα προσχήματα. Δεν αναλώνεται σε κοσμοπολίτικες ευγένειες κι υποκρισίες. Με κοιτά κατάματα. Μα ξεγυμνώνει αδίστακτα. Με σπρώχνει βίαια μπροστά στον καθρέφτη της αυτογνωσίας. Με φέρνει στις σωστές μου διαστάσεις κι απομυθοποιεί τις σταθερές μου. Τα μέτρα μου.
Με κάνει δικό της μ' ένα μοναδικά προσωπικό τρόπο. Χωρίς στρογγυλοποιήσεις κι εξωραϊσμούς. Χωρίς της αυθεντίας και του ναρκισσισμού την πλάνη. Μόνο με την αμεσότητα που έχει κάτι από το άρωμα του λεμονιού και την πίκρα του αποχωρισμού. Με τη μελαγχολία που φέρνει το απομεσήμερο της Κυριακής κι η κάθε στιγμή που καταναλώνεται. Με τη φαντασίωση που μένει ημιτελής πάνω σε φτηνά σεντόνια και μέσ' στου δρόμου το αδιέξοδο λαχάνιασμα...
«Καθώς περνούσαν οι μέρες, οι εβδομάδες, τα χρόνια, δεν ξεχνούσα και δεν συνήθιζα. Τίποτα δεν ξεχνούσα, τίποτα δεν συνήθιζα. Στεκόμουν στην κόψη, στεκόμουν στις αιχμηρές γωνίες των αστεριών, στεκόμουν όρθια και δεν χλώμιαζα ποτέ -μόνο, καμιά φορά, κοκκίνιζα. Με κατηγορούσαν για κείνη τη δικαιοσύνη που δεν γνωρίζει έλεος, για τη μοχθηρία του ζώου που επιτίθεται για ν' αμυνθεί. Μετά από κάθε καταστροφή, κοιτούσα στο βάθος των ερειπίων, κοιτούσα μήπως βρω κάποιο ακατονόμαστο αντικείμενο, κάποιο κόκκινο, περήφανο, θλιμμένο τριαντάφυλλο, σαν το μυστικό τριαντάφυλλο του Γέητς. Κοιτούσα, μήπως βρω έναν ακόμα μονόκερω, έναν που να έχει γίνει εχθρός του κόσμου εξαιτίας της μεγάλης του μύτης: ξαφνικά, όλα γίνονται ασήμαντα, όλα σκορπίζονταν σαν ρινίσματα σιδήρου σε μιαν έρημο μεταλλοποιημένη. Ό,τι έμενε πάντα ήταν η θανατηφόρα επιστροφή σ' αυτές τις ανελέητες γειτονιές, όπου αδέσποτα σκυλιά γλείφουν πεταμένα κόκαλα κι όπου αρπακτικά πουλιά κάνουν κύκλους πάνω απ' τους σκουπιδότοπους. Ζούμε μαζί με στιλπνά, αιμοδιψή πλάσματα, σαν τους φυγάδες του πολιτισμού, ακροβατούμε πάνω στη λεπτή, γαλάζια γραμμή».
«Ναι...», σου απαντώ, με τη σιγουριά που ξεπηδάει απ' την καρδιά μου, με τη βεβαιότητα που οπλίζει η αγάπη, με το σθένος που ορθώνει το δίκιο, με το θάρρος που φλογίζει η γνώση.
«...Αστέρια υπάρχουν πάντα. Κι είναι υπέροχο, ξυπόλυτος, στις αιχμηρές γωνιές τους να μπορέσεις να σταθείς... Έστω και για μόνο φορά!»...
Αφιερωμένο σε σένα...

ΣΗΜ.: Το κείμενο σε εισαγωγικά είναι από το «ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ», το πρόσφατο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου με τις φωτογραφίες του Πέτρου Νικόλτσου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μελάνι».