Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

"ΣΤΙΣ ΑΙΧΜΗΡΕΣ ΓΩΝΙΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ"


Υπάρχουν τ' αστέρια το πρωί;
Κοιτάζω τον κυριακάτικο ουρανό απ' το παράθυρο του γραφείου. Το πρωινό χαμογελάει φθινοπωρινά στις αισθήσεις κι η σπιτική μυρωδιά γαληνεύει την ψυχή. Μια αγκαλιά που την έχω ανάγκη κι ένα καταφύγιο της ψυχής. Αφήνομαι και πάλι να με ταξιδέψει...
Αυτές τις μέρες το μυαλό μου ταξιδεύει μαζί της. Με ξεσηκώνει σε διαδρομές έξω από τα συνηθισμένα. Άγριες όψεις του νου αποκαλύπτει και δύσβατα μονοπάτια της σκέψης ανακαλύπτει. Με βασανίζει και με πληγώνει. Με βγάζει από τα βολικά και τακτοποιημένα τρυπάκια μου.
Δεν την ξέρω -πέρα απ' τα γραφτά της- αλλά εκείνη ξέρει ότι κάπου υπάρχω κι ότι περιμένω να συναντηθούμε. Στις συναντήσεις μας δεν φορά ποτέ τα καλά της. Δεν τηρεί τα προσχήματα. Δεν αναλώνεται σε κοσμοπολίτικες ευγένειες κι υποκρισίες. Με κοιτά κατάματα. Μα ξεγυμνώνει αδίστακτα. Με σπρώχνει βίαια μπροστά στον καθρέφτη της αυτογνωσίας. Με φέρνει στις σωστές μου διαστάσεις κι απομυθοποιεί τις σταθερές μου. Τα μέτρα μου.
Με κάνει δικό της μ' ένα μοναδικά προσωπικό τρόπο. Χωρίς στρογγυλοποιήσεις κι εξωραϊσμούς. Χωρίς της αυθεντίας και του ναρκισσισμού την πλάνη. Μόνο με την αμεσότητα που έχει κάτι από το άρωμα του λεμονιού και την πίκρα του αποχωρισμού. Με τη μελαγχολία που φέρνει το απομεσήμερο της Κυριακής κι η κάθε στιγμή που καταναλώνεται. Με τη φαντασίωση που μένει ημιτελής πάνω σε φτηνά σεντόνια και μέσ' στου δρόμου το αδιέξοδο λαχάνιασμα...
«Καθώς περνούσαν οι μέρες, οι εβδομάδες, τα χρόνια, δεν ξεχνούσα και δεν συνήθιζα. Τίποτα δεν ξεχνούσα, τίποτα δεν συνήθιζα. Στεκόμουν στην κόψη, στεκόμουν στις αιχμηρές γωνίες των αστεριών, στεκόμουν όρθια και δεν χλώμιαζα ποτέ -μόνο, καμιά φορά, κοκκίνιζα. Με κατηγορούσαν για κείνη τη δικαιοσύνη που δεν γνωρίζει έλεος, για τη μοχθηρία του ζώου που επιτίθεται για ν' αμυνθεί. Μετά από κάθε καταστροφή, κοιτούσα στο βάθος των ερειπίων, κοιτούσα μήπως βρω κάποιο ακατονόμαστο αντικείμενο, κάποιο κόκκινο, περήφανο, θλιμμένο τριαντάφυλλο, σαν το μυστικό τριαντάφυλλο του Γέητς. Κοιτούσα, μήπως βρω έναν ακόμα μονόκερω, έναν που να έχει γίνει εχθρός του κόσμου εξαιτίας της μεγάλης του μύτης: ξαφνικά, όλα γίνονται ασήμαντα, όλα σκορπίζονταν σαν ρινίσματα σιδήρου σε μιαν έρημο μεταλλοποιημένη. Ό,τι έμενε πάντα ήταν η θανατηφόρα επιστροφή σ' αυτές τις ανελέητες γειτονιές, όπου αδέσποτα σκυλιά γλείφουν πεταμένα κόκαλα κι όπου αρπακτικά πουλιά κάνουν κύκλους πάνω απ' τους σκουπιδότοπους. Ζούμε μαζί με στιλπνά, αιμοδιψή πλάσματα, σαν τους φυγάδες του πολιτισμού, ακροβατούμε πάνω στη λεπτή, γαλάζια γραμμή».
«Ναι...»,
σου απαντώ, με τη σιγουριά που ξεπηδάει απ' την καρδιά μου, με τη βεβαιότητα που οπλίζει η αγάπη, με το σθένος που ορθώνει το δίκιο, με το θάρρος που φλογίζει η γνώση.
«...Αστέρια υπάρχουν πάντα. Κι είναι υπέροχο, ξυπόλυτος, στις αιχμηρές γωνιές τους να μπορέσεις να σταθείς... Έστω και για μόνο φορά!»...
Αφιερωμένο σε σένα...
ΣΗΜ.: Το κείμενο σε εισαγωγικά είναι από το «ΛΟΣ ΑΝΤΖΕΛΕΣ», το πρόσφατο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου με τις φωτογραφίες του Πέτρου Νικόλτσου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μελάνι».

2 σχόλια:

  1. ΣΧΟΛΙΑ: 15
    # PINK FISH στις 12/11/2007, 10:45 πμ
    Είναι υπέροχη...
    συγγραφέας και ένας ανθρωπος με εξαιρετικές απόψεις για όλα...Την θαυμάζω που έχει γυρίσει όλο το κόσμο....Έχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία της...
    # Karellen στις 12/11/2007, 10:46 πμ
    "ΣΤΙΣ ΑΙΧΜΗΡΕΣ ΓΩΝΙΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ"
    "Τα αστέρια υπάρχουν πάντα"! Κι έχουμε όντως τόση ανάγκη τέτοια βιβλία-καταφύγια της ψυχής, όπως αναφέρεις, σαν αυτά της Σώτης Τριανταφύλλου. Αλλά έχουμε ανάγκη και τέτοια λυτρωτικά posts. Να' σαι καλά.
    # lifolaki στις 12/11/2007, 11:00 πμ
    ............
    Το πιο ΥΠΕΡΟΧΟ είναι οτι περιμένεις τη συναντηση μαζί της.Συνέχισε όλα είναι 'ομορφα όταν τα κοιτάζουμε με τη ματιά του έρωτα!!!!!Καλή σου μέρα
    # The_Rock στις 12/11/2007, 11:02 πμ
    καλημέρα φίλε vouda...
    Αστέρια θα υπάρχουν πάντα, αρκεί να έχεις τη δύναμη να σηκώσεις τα μάτια σου και να τα δεις... Όπως είναι και ο karellen λυτρωτικό ποστ!
    # MRT στις 12/11/2007, 11:38 πμ
    an uparxoun anarwtiesai? pantou, sinexeia apla na mporeis na ta deis.....akoma kai edw mesa sto sugkekrimeno post....(my dearest captain, auto pou egrapsa moiazei ligo me to diko sou, alla etsi akrivws skeftika molis diavasa to post....;)
    # hurricanekatrina στις 12/11/2007, 11:48 πμ
    Μήπως"Μπορούμε να ζήσουμε στα όνειρά μας"μας ταιριάζει πιο πολύ;
    # Kalikatzar στις 12/11/2007, 11:48 πμ
    Θα παω να το αγοράσω Βούδα για να ταξιδέψω μαζίσου κι εγώ
    # VOUDAS στις 12/11/2007, 11:57 πμ
    Η ΛΑΜΨΗ...
    ...των αστεριών δεν με τρομάζει, κάθε φορά που στο κρυφό αστέρι της καρδιάς μου επιστρέψω...
    # The_Rock στις 12/11/2007, 12:45 μμ
    MRT μου...
    ...φαίνεται λαμβάνουμε στην ίδια τη συχνότητα ;-) Πολλά φιλιά σε όλους:)
    # karagiozaki στις 12/11/2007, 12:47 μμ
    όμορφο ποστ! μου αρέσει η Σώτη!
    # ImmortalJunkie στις 12/11/2007, 01:08 μμ
    ταξίδι στα αστέρια! ;-)
    # manground στις 12/11/2007, 10:58 μμ
    αυτά τα αστερια..
    μπορούν να λάμψουν , να σε φωτίσουν, να σε στραβώσουν, να σε γρατζουνίσουν.. κι όλα θα είναι όνειρο. κι όλα θα τα συγχωρέσεις.
    # greendim στις 12/11/2007, 11:04 μμ
    Ηey man...good news:
    πάνε οι "ανώνυμοι", πάει και το Αεκάκι! Φόρτσα Πανάθα σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλλεϋ!
    # VOUDAS στις 13/11/2007, 09:21 πμ
    ΑΣΤΕΡΙΑ ΜΟΥ...
    ...Ευχαριστώ για τα σχόλια και χαίρομαι που, με αφορμή το όμορφο κείμενο της Σώτης Τριανταφύλλου, δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψουμε μαζί!... Καλημέρες σε όλους!
    # elpinoras63 στις 14/11/2007, 11:37 πμ
    uparxoun kapoioi anthrwpoi pou einai ftiagmenoi apo uliko asteriwn kai einai aftoi pou mas thumizoun pws ektos apo aima kai sperma eimaste kamwmenoi kai apo oneiro

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναρτήθηκε στη LIFOLAND τη Δευ, 12 Νοε 2007 10:27 πμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή