ΦΤΑΙΕΙ Ο... ΧΑΤΖΗΠΕΤΡΗΣ

«Εμ, δεν κρεμάσανε κανέναν ακόμα στο Σύνταγμα...»

Η φωνή ακούστηκε πίσω απ' την πλάτη μου κι ο βραχνός στόμφος της -μαζί κι η περιέργειά μου- μ' έκανε να γυρίσω. Είχε κόσμο το μετρό -όπως κάθε πρωί αυτή την ώρα- κι η μακρομαλλούσσα ξανθιά στο πλάι μου εμπόδιζε το οπτικό μου πεδίο. Στην επόμενη στάση οι μετατοπίσεις των επιβατών με βοήθησαν να βρεθώ σε καλύτερο σημείο. Έστησα αυτί πάνω απ' το κεφάλι τους. Η κουβέντα είχε προχωρήσει. Τι άλλο; Ντόπες και ντοπαρίσματα!...

Ο πενηνταπεντάρης -ίσως και περισσότερο- γκριζομάλλης μυστακοφόρος με τη βραχνή φωνή είχε «στριμώξει» τον κατά πολύ νεότερό του κουστουμαρισμένο διπλανό συνεπιβάτη του κι εξαπέλυε -μονολογώντας! - μύδρους... Φταίει ο Ιακώβου. Φταίει ο Λιάπης. Φταίει το ΠΑΣΟΚ -αυτό φταίει σταθερά για όλα! Φταίνε οι κινέζοι. Φταίει το σύστημα. Φταίει η κοινωνία...

«Όλοι φταίνε, κανείς όμως δεν πληρώνει», γύρισε απότομα και είπε με φανερό εκνευρισμό κάποια στιγμή. Η μακρομαλλούσσα -και μερικοί άλλοι- σαν να ξαφνιάστηκαν και τον κοίταξαν με απορία.

Κατέβηκα στο Σύνταγμα και σκεφτόμουνα πόσοι σαν κι αυτόν τον άνθρωπο σκέφτονται έτσι. Πόσο εύλογη αγανάκτηση είχε -μέσα στην ακρότητα και την υπερβολή της- η άποψη που διατύπωνε πριν λίγο ο μουστακαλής συνεπιβάτης.

Πόσες φορές, μόλις συμβεί κάποιο δυσάρεστο γεγονός, έχουμε ακούσει από λογής - λογής αρμοδίους τη διαβεβαίωση, πως «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο»; Πόσες φορές έχουμε πάρει τη διαβεβαίωση από επίσημα χείλη, ότι «οι ένοχοι θα υποστούν τις κυρώσεις, όσοι υψηλά κι αν βρίσκονται»; Πόσες φορές έχουν... εκ των υστέρων συσταθεί επιτροπές έρευνας των αιτίων;

Ε, και; Ρωτάω εγώ. Άντε να την πληρώσει κανένας φουκαράς ή -αν δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά- κανένας... μικρομεσαίος. Υπεύθυνοι είναι άλλοι κι αυτοί οι «άλλοι» πάντα βρίσκουν τρόπο να ξεγλιστράμε και να μένουν στο απυρόβλητο. Δεν είναι υπεύθυνη η πολυνομία που υπάρχει. Δεν είναι υπεύθυνος ο τρόπος που λειτουργεί κι αποδίδεται η δικαιοσύνη. Δεν είναι υπεύθυνα τα παράθυρα και οι... μπαλκονόπορτες των νόμων. Δεν είναι υπεύθυνοι ούτε καν οι αετονύχηδες μεγαλοδικηγόροι.

Οι πραγματικοί υπεύθυνοι είναι εκείνοι που υπόσχονται, ότι, αν τους υπερψηφίσουμε, θα μας οδηγήσουν σε μέρες ευημερίας και περηφάνιας. Είναι εκείνοι που υπόσχονται ότι έχουν σχέδιο και πρόγραμμα για να κυβερνήσουν, που δίνει λύσεις σε όλα τα μικρά και μεγάλα μας προβλήματα. Είναι εκείνοι που την επ' αύριο των εκλογών έχουν ήδη ξεχάσει τι έλεγαν και διαχειρίζονται την κρατική εξουσία σαν φέουδο και σαν τσιφλίκι. Είναι εκείνοι που αρκούνται στο ελάχιστο, γιατί είναι ανίκανοι ή αδιάφοροι να οραματιστούν το μείζον.

Δεν είναι όλοι το ίδιο. Σωστά.

Για να δούμε, λοιπόν, ποιος «υπεύθυνος» είχε το πολιτικό ανάστημα και θάρρος ν' αναλάβει -έστω για μία φορά- ευθέως και χωρίς περιστροφές την πολιτική ευθύνη για κάποιο δυσάρεστο γεγονός, για κάποιο γεγονός που συντάραξε την κοινή γνώμη, αποφεύγοντας την εύκολη διέξοδο της ατέρμονης αναζήτησης «υπευθύνων» δεξιά κι αριστερά ή χωρίς να κρυφτεί πίσω απ' την έρευνα της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης».

Είμαστε άδικοι κι υπερβολικοί ως πολίτες. Ωραία. Ας μας διδάξουν με το παράδειγμά τους οι ταγοί μας κι ύστερα ας έρθουν να μας ζητήσουν την ευθύνη...