ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΒΕΣΠΑ;

Η πόρτα του γραφείου άνοιξε ξαφνικά χτες πρωί-πρωί κι ο Χρήστος όρμησε φουριόζος, αφήνοντάς την ορθάνοιχτη πίσω του.
«Για δες... Πώς το βρίσκεις;» ρώτησε και κάνοντας μια δρασκελιά προς το μέρος μου άφησε αδέξια ένα λευκό ντοσιέ πάνω στο γραφείο ανάμεσα στον καφέ, το αναμνηστικό σταχτοδοχείο απ' την Τήνο και μια στοίβα χαρτιά. Η φλιτζάνα με τον αχνιστό ελληνικό στο τσακ τη γλύτωσε...
«Καλημέρα...», μουρμούρισα με νόημα και τον κοίταξα με έκδηλη απορία, αλλά και μια δόση αυστηρότητας στο βλέμμα. Ξεφύσησα κάπως βεβιασμένα τον καπνό και χωρίς ν' αφήσω το τσιγάρο σήκωσα αργά το νάιλον ντοσιέ. Το εξώφυλλο ήταν καλύτερο από κάθε άλλη φορά, εντυπωσιακό...

«ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΑΠΑΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ ΤΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ»

Ένα τρυφερό συναίσθημα φτερούγησε με μιας στο στήθος μου καθώς διάβαζα τα κεραμιδί κεφαλαία γράμματα. Η γλυκιά αύρα της αγάπης, του ενδιαφέροντος και της κατανόησης κατέκλυσε το μισοκοιμισμένο ακόμα μυαλό και δρόσισε την κουρασμένη καρδιά μου. Ξύπνησα... Ο Χρήστος μας -δυο μέτρα παλικάρι που το έχω σαν παιδί μου- γιος της αγαπημένης μου αδελφής, της Τασίας, με ξεχωριστές σπουδές στη δημοσιογραφία, εδώ κι ενάμιση χρόνο ψάχνει επίμονα για δουλειά...
Άνοιξα κι άρχισα να ξεφυλλίζω το ντοσιέ με αφοσίωση και προσοχή, όπως τότε -μετά την επιστροφή του από το μεταπτυχιακό στο Παρίσι- μου παρουσίασε δειλά το πρώτο βιογραφικό του. Αυτό που τώρα είχα μπροστά μου ήταν καλογραμμένο κι αναλυτικό... Σπουδές, μεταπτυχιακά, υποτροφίες, γλώσσες, σεμινάρια, επιμορφώσεις, άρθρα-δημοσιεύσεις, δραστηριότητες, εμπειρία, ενδιαφέροντα...
«Θείε, τώρα μαθαίνω και μηχανάκι...» είπε κάποια στιγμή από μόνος του.
«Για πού το προορίζεις; Είναι και πάλι πολύ εντυπωσιακό και ξεχωριστό... Για καμιά μεγάλη εφημερίδα σίγουρα ή μήπως για κάποιο τηλεοπτικό σταθμό;» ρώτησα συνεχίζοντας να το φυλλομετρώ.
«Συνεργάτης» απάντησε κοφτά με έναν τόνο υπερηφάνειας στην προτελευταία συλλαβή.
«Ενδιαφέρον ακούγεται!... Ετοιμάζεσαι να μπεις κι εσύ στο χώρο των επιχειρήσεων...» παρατήρησα κοιτάζοντάς τον ίσια στα μάτια με ειλικρινή θαυμασμό. «Ξέρω τους κόπους που έχεις κάνει τόσα χρόνια για να φτάσεις ως εδώ, ήρθε η ώρα ν' ανοίξεις τα φτερά σου... Έχεις γνώσεις να φάν' κι οι κότες, κότσια και φαντασία, φιλότιμο και δημιουργικότητα, φιλοδοξίες και σωστή σωματική διάπλαση, υπομονή κι επιμονή! Τι άλλο θέλεις;» συμπλήρωσα το ίδιο περήφανα κι εγώ.
«...Μηχανάκι» ακούστηκε μ' αποφασιστικότητα η -απροσδόκητη για μένα- απάντησή του.
Ένα μακρόσυρτο και γεμάτο απορία «Ααα...» μου ξέφυγε. Έστρεψε αργά το κεφάλι προς τα κάτω, μου φάνηκε ότι είδα φευγαλέα στα μάτια του μια σκιά...
«Όλα αυτά είναι καλά, αλλά για να φτάσεις κάποια μέρα να "γράψεις", για να μπορέσεις να φτάσεις εκεί που θέλεις κι αξίζεις, για να μπεις στα διευθυντικά γραφεία και να πλησιάσεις στα κέντρα των αποφάσεων, πρέπει να ξέρεις και μηχανάκι», ακούστηκε η πεισμωμένη αντίδρασή του και με μια αστραπιαία κίνηση τράβηξε ένα απόκομμα από την κωλότσεπη.
«Δες...» Μου πρότεινε.
Του έριξα μια ματιά...

«Κατάλαβα...» κούνησα το κεφάλι... «Σήμερα εξωτερικές δουλειές, αύριο τους καφέδες και τις τυρόπιττες, μεθαύριο θυρωρός ή νυχτοφύλακας, ύστερα τη διανομή των φακέλων στα γραφεία κι αργότερα...»
«Μα, τι λες τώρα;» με διέκοψε απότομα. «Εδώ το λέει καθαρά, οι ανάγκες είναι συνεχείς για όλα τα τμήματα...»
Σηκώθηκα και κατευθύνθηκα αργά προς το μέρος του με το απόκομμα στο χέρι.
Ναι, αγόρι μου, οι ανάγκες είναι συνεχείς... Έτσι, με φιλική πάντα διάθεση και χαλαρούς τόνους, γιατί το όνειρο πρέπει να τροφοδοτείται με στρογγυλές λέξεις, εύηχες κι επικοινωνιακές. Λέξεις που να επιβεβαιώνουν την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας και ταυτόχρονα να κατοχυρώνουν τη θέση μας απέναντι στους ανταγωνιστές. Το σπουδαιότερο όμως, μια ανεπαίσθητη ελπίδα να κλείνει πάντα το μάτι στη φιλοδοξία... Από κάπου να πιαστείς, κάπως να ξεκινήσεις...
Γι' αυτό σπούδασες, Χρήστο μου; Για να παραγεμίζεις φακέλους και ντοσιέ με βιογραφικά ως τα εικοσιεννιά σου, αλλά η ικανότητα επικοινωνίας και συνεργασίας σου, η αντίληψη, ευελιξία, αποτελεσματικότητα και αντοχή σου στην πίεση της εργασίας, να εξαρτώνται από το αν ξέρεις ισορροπία, αν «χώνεσαι» στους ταξιτζήδες, αν αντέχεις το λιοπύρι, τη βροχή, το καυσαέριο;
Κυνήγησε, λοιπόν, τ' όνειρό σου και καλή τύχη... Ούτως ή άλλως, όλα τα βιογραφικά θεωρούνται απολύτως εμπιστευτικά.
«Πήγαινέ το!... Είμαι βέβαιος, ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρεις περίφημα!...» του χαμογέλασα πλατιά και χτυπώντας τον φιλικά στον ώμο έχωσα το απόκομμα στη χούφτα του σχολιάζοντας: «Οι άνθρωποι εκεί, αν μη τι άλλο, δείχνει να έχουν στυλ και χιούμορ»...