ΒΡΑΔΙΑΖΕ ΟΜΟΡΦΑ ΑΠΟΨΕ

Βραδιάζει όμορφα απόψε. Βρέχει κι οι δρόμοι -αν και Τετάρτη- σφύζουν γεμάτοι ακινησία. Η νύχτα όμως απλώνεται αργά-αργά πάνω στην πόλη με μια γλυκιά υγρή νωχέλεια.

Ούτε που ξέρω πού βρίσκεσαι. Πού είσαι. Μόνη; Με άλλους; Άλλον;

Βραδιάζει όμορφα απόψε. Η νύχτα απλώνεται στο δρόμο, που γυαλίζει απλώνοντας μέσα μου αργά-αργά κάτι απ' την υγρή της λάμψη. Γύρω οδηγοί μοιράζονται με νεύρα τη νωχέλεια.

Τα μάτια σου πού να κοιτάζουν; Ποιας εικόνας ομορφαίνουνε την ύπαρξη. Η λάμψη τους ποιον άραγε απόψε ζωγραφίζει;

Βραδιάζει όμορφα απόψε. Έκλεισα τους υαλοκαθαριστήρες -σταματημένος, τι να κάνουν; Όπως τα φώτα ντύνουνε δειλά-δειλά τη νύχτα βγαίνω από μέσα μου να σεργιανίσω. Κάθε σταγόνα της βροχής πάνω στα τζάμια κρύβει απ' τους άλλους την αναχώρησή μου.

Κάποιο τραγούδι θα ακούς ή μήπως κάπου πίνεις τον καφέ σου; Συνήθειες αν άλλαξες και στέκια, η σκέψη μου -ακροπατώντας στη διαίσθηση- το βρίσκει.

Βραδιάζει όμορφα απόψε. Ναι, το θυμάμαι!... Βράδια -σαν απόψε- η αγκαλιά σου έκρυβε κάτι από το ρίγημα της θλίψης, καθώς οι ώρες οι κρυφές αδημονούσαν, αντί να σταματήσουν μαγεμένες.

Κι αν κάποια ανοησία κάνεις, ποιος το κρίνει; Κι αν αγαπάς ή υποφέρεις, ποιος υπάρχει, τις άκρες των ματιών σου να φιλήσει;

Βραδιάζει όμορφα απόψε, όπως κάθε βραδιά που έρχεσαι -αργά-αργά- ν' απλώσεις στου μυαλού μου τη σκοτεινή οθόνη, όλο το φως κι όλο το χρώμα που υπάρχει βαθειά, πολύ βαθειά, στους λαβυρίνθους της καρδούλας μου κρυμμένο.

Βράδιαζε όμορφα απόψε κι αν καταφέρω αυτή την ομορφιά να κλείσω στ' άσπρο σεντόνι -σαν να ‘ναι στ' όνειρό μου- ίσως τα μάτια με το ξημέρωμα αν ανοίξω, ένα άλλο βράδυ να λαχταρώ να ξαναζήσω.