Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ...


Ο θόρυβος της εξάτμισης που συνεχώς πλησίαζε, έστελνε το εκνευριστικά βραχνιασμένο σινιάλο ότι ο Φρίξος όπου να' ναι θα σκάσει μύτη -πάντα αντίθετα στο μονόδρομο.
Με το που κατέβηκε από το παπί το βλέμμα του είχε κάτι από το μωβ της απογευματινής συννεφιάς. Έκανε μια με την παλάμη τα ανακατεμένα μαλλιά του προς τα πίσω και με βήμα βαρύ -όπως η συνήθεια χρόνων κάνει- έστρεψε προς τη γωνιά που η παρέα από νωρίς τ' απομεσήμερο μοίραζε τις ώρες της ανάμεσα στα ματσάκια της μπιρίμπα και τους φραπέδες.
Δεν χρειάστηκε να μιλήσει, μα, όπως έσυρε περνώντας την καρέκλα απ' το διπλανό τραπέζι για να καθίσει απέναντί μου, κατάλαβα ότι ο φίλος είχε φουρτούνα. Στην ψυχή, στο μυαλό, δεν ήξερα πού ακριβώς, όμως τ' αφρισμένα κύματά της έσερναν υπόκωφα τις κινήσεις και την έκφρασή του κι έφερναν απεγνωσμένα μπρος στα μάτια μου το ναυαγισμένο κορμί του.
Άφησα με προσοχή την αθλητική -που ούτως ή άλλως αφηρημένα κρατούσα- και το ίδιο αθόρυβα έφερα το τσιγάρο από το τασάκι στα χείλη. Δεν με έβλεπε νομίζω όταν ψέλλισε:
«Ο Χρήστος πάει...»
Ένα μικρό κομμάτι από την καύτρα έπεσε πριν τα δάχτυλα καβαλήσουν με την κίνηση της συνήθειας το τσιγάρο. Τα χείλη μου τάραξε ένα πικρό τρέμουλο. Το χέρι μου πάγωσε. Τα κύματα άρπαξαν κι εμένα καθώς οι φλέβες χτυπούσαν στον απόηχο του «πάει». Ο απόκοσμος αντίλαλός του σκόρπισε τις σκέψεις κι άδειασε το σώμα μου στο βάθος της πλαστικής πολυθρόνας.
Κι εκεί που η σιωπή αφήνει τις χαραμάδες ξέφραγες και το συναίσθημα παραβιάζει τις εξόδους του κινδύνου, οι εικόνες ξεχύνονται με την ορμή και με την ένταση που ο πόνος σπρώχνει και γίνεται ο χώρος αμφιθέατρο κι οθόνη και μνημόσυνο βουβό, ασπρόμαυρο, δραματικό.

Ο Χρήστος ήρθε να χρωματίσει την καθημερινότητά μας πριν μερικούς μήνες. Δάσκαλος από τη Χίο με παππούδες Μικρασιάτες. Άρωμα μαστίχας είχαν τα λόγια του κι αύρα αιγαιοπελαγίτικη οι σκέψεις του. Έδεσε αμέσως μαζί μας. Ο Φρίξος -που ήταν ο... προξενητής κι ο κολλητός του- καμάρωνε που «τ' αδέρφι» του κέρδισε απ' την πρώτη στιγμή την εκτίμηση και το σεβασμό της παρέας μας.
Μυαλό κοφτερό, λέξεις καθαρές, σταράτες, μπεσαλίδικες. Λαχταρούσε να ζει με ένταση κάθε στιγμή. Πεισματάρης και κυνικός μερικές φορές, μα πάντα ευγενικός και πρόσχαρος. Αριστερός. Μαχητής, όχι του καναπέ και του καφενέ, αλλά της ζωής, όπως αυτή στριμώχνεται χρόνο με το χρόνο στις συμπληγάδες της αδιαφορίας και του ανταγωνισμού κι όπως συνθλίβεται στις μυλόπετρες της κοινωνικής αδικίας, της ατολμίας και των χαμένων ευκαιριών.
Μιλούσε πάντα μ' ενθουσιασμό για την πατρίδα του, για την πατρίδα των παππούδων του, για γωνιές της Ελλάδας άγνωστες στους πολλούς και ταξιδεύαμε μαζί του κάποια Σαββατιάτικα πρωινά που η ζέστη έλιωνε την άσφαλτο κι η μυρωδιά του ούζου μεθούσε τις ανάσες.
Ο κακοτράχαλος Ανάβατος ζωντάνευε -λες- απ' τα βήματά μας κι ο σιωπηλός Μυστράς ριγούσε στ' άκουσμα του μαρμαρωμένου βασιλιά. Στη Σμύρνη ακούγαμε -θαρρείς- τις ψυχές που έβγαιναν σαν πνιχτή κραυγή στα χείλη παραδομένες στο έλεος της μοίρας και στη Σαλονίκη μπαίναμε ελευθερωτές αρματωμένοι και περήφανοι. Λιαζόμασταν μακάριοι στης Ιεράπετρας πλάι τα κρύα νερά ανάμεσα σε θηλυκά κορμιά ηλιοκαμένα απ' τον πόθο και σεργιανούσαμε μελαγχολικά μέσα στης Κέρκυρας το παλιό φρούριο.

Η προκήρυξη των εκλογών τον βρήκε με άδεια στο νησί. Άρον-άρον βρήκε εισιτήρια και γύρισε. Άρον-άρον ρίχτηκε στον προεκλογικό αγώνα. Άρον-άρον κι εκείνη τη νύχτα του Αυγούστου ορμούσε με μια κλάρα στο χέρι να σβήσει τις φλόγες που κύκλωναν τα σπίτια στην Κερατέα...
Μια σύμπτωση τον έφερε κείνη τη νύχτα εκεί για να μεταφέρει με το μηχανάκι στην υπηρεσία το γαμπρό του. Μια φλόγα αλληλεγγύης τον τύλιξε κείνη τη νύχτα γι' αυτούς που είδε, με νύχια και με δόντια να παλεύουν με τα στοιχειά της κόλασης Μια φλόγα πύρινη τον φίλησε κείνη τη νύχτα...
Πάλεψε μέρες και μέρες με υπομονή και θέληση, όπως είχε μάθει πάντα στη ζωή του να παλεύει. Αγώνες δύσκολους, επίπονους, αβέβαιους, έντιμους, ελπιδοφόρους.
Αγώνας άνισος κι αυτός με τη φωτιά, με τη μοίρα, με τον ίδιο του τον εαυτό...
Οι μέρες πέρασαν και για μας από τότε. Ο πύρινος εφιάλτης έδωσε γρήγορα τη θέση του στ' αποτελέσματα των εκλογών, στις δηλώσεις του Βενιζέλου, στο champions league, στη μπιρίμπα και τα καθημερινά μας ουζάκια.

«Ο Χρήστος πάει...»
Τίποτε όμως απ' όλα τα σπουδαία που άφησε πίσω του, δεν αισθάνομαι ότι έγινε στάχτη κι αποκαΐδια. Αφού τα μάτια μας μπορούν ακόμα να δακρύζουν, μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε πως ο τόπος αυτός, τους Χρήστους του που καίει, μπορεί κάποια στιγμή να λαμπαδιάσει από κάποιων άλλων Χρήστων την άσβεστη δίψα για καλύτερη ζωή...

2 σχόλια:

  1. ΣΧΟΛΙΑ: 12
    # darkwhisper στις 26/09/2007, 09:20 μμ
    ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
    έζησε με ουσία και πέθανε ουσιαστικά. αυτό θέλω να κρατήσω. Αντίο.
    # The_Rock στις 26/09/2007, 09:52 μμ
    ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
    Πραγματικός δάσκαλος ήταν ο Χρήστος...! Σίγουρα "έφυγε" γεμάτος... Αυτούς τους ανθρώπους, που όπως λες χρωματίζουν την καθημερινότητά μας, δεν τους ξεχνάμε ποτέ! Σπανίζουν όμως όλο και περισσότερο στις μέρες μας. Τις μέρες του καναπέ, της αδιαφορίας και των προσωπικών συμφερόντων... Καλό φθινόπωρο φίλε Vouda!
    # The_Rock στις 26/09/2007, 10:00 μμ
    ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
    Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ, γιατί μ’ έμαθες και ξέρω, ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ, να πεθαίνω όπου πατώ και να μην σε υποφέρω... To video εξαιρετικό και με νόημα!
    # Ανώνυμος στις 26/09/2007, 10:18 μμ
    η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
    Ιδανική η επιστροφή σου, φίλε Voudas με λόγια σιωπής, μιας ορατής μα λεπταίσθητης πικρίας... Ας είναι ελαφρύ το χώμα... Ο pilgrim που πρέπει να φύγει και δεν κάνει λογκ-ιν...
    # greendim στις 26/09/2007, 10:40 μμ
    VOUDAS... επιτέλους "γύρισες"! Συγκινητικό το ποστ σου...ούτε να ψελίσω δεν μπορώ...
    # Eva Eksarhou στις 27/09/2007, 10:26 πμ
    ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
    Πολύ συγκινητικό ...
    # ImmortalJunkie στις 27/09/2007, 10:35 πμ
    ας κρατήσουμε την ελπίδα εμείς
    # Ανώνυμος στις 27/09/2007, 10:37 πμ
    ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
    Γραφη υψηλης ποιοτητας.Μου αρεσε πολυ.
    # karagiozaki στις 27/09/2007, 01:48 μμ
    ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
    πολύ ζεστό κείμενο Vouda, απλό και ουσιαστικό. αντίο στο Χρήστο...
    # Ανώνυμος στις 27/09/2007, 06:26 μμ
    ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
    Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΙ!!!
    # Dimitris Athinakis στις 28/09/2007, 02:27 πμ
    ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
    της σιωπής... τι να πεις μετά από αυτό το πανέμπορφο κείμενο. καλωσήρθες, voudas... το κείμενό σου γεμίζει κενά...
    # VOUDAS στις 01/10/2007, 08:51 πμ
    ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
    Δεν σας ξεχνώ, φίλοι μου!... @alittlewhisper: Είναι πραγματικά πολύ σπουδαίο να μπορείς να διακρίνεις την ουσία των πραγμάτων και της ζωής και να προσπαθείς να κάνεις βίωμα και καθημερινή πρακτική της ιδέες σου. @Rock: Το βιντεάκι έγινε με πολύ κόπο και συναισθηματική φόρτηση τις μέρες των εκλογών. Το τραγούδι θεωρώ πως είναι πια κλασικό και λέει τόσα πολλά με τόσο λιτό κι άμεσο τρόπο. @ Pilgrim: Πόσο μπορεί και διακρίνει η ευαισθησία σου, φίλε μου, τις αποχρώσεις των συναισθημάτων!... Τους χαιρετισμούς μου!@ Greendin: Συμβαίνουν πράγματι γεγονότα που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα, η ζωή όμως συνεχίζει το υπέροχο ταξίδι της κι είναι σημαντικό να μαθαίνουμε απ' αυτό. @ Eva Eksarhou: Μοιραστήκαμε το μοναχικό μου συναίσθημα κι αισθάνθηκα το λυτρωτικό άγγιγμα της ευαισθησίας σας. @Immo: Η ελπίδα, πολύ σωστά, είναι ότι πιο πολύτιμο μπορεί να φωτίζει το δρόμο μας. @Karagiozaki: Ακούγοντας σε κάποιο σταθμό το τραγούδι, μου ήρθαν στο νου εικόνες και λέξεις... Τα υπόλοιπα ήρθαν έτσι απλά, όπως η κάθε μέρα μας αποκαλύπτει τα μυστικά της... @Dimitris: Κάλυψε και μια δική μου συναισθηματική ανάγκη το κείμενο. Χαίρομαι που συνάντησα και πάλι φίλους καλούς, που δεν ξεχνάνε, όπως κι εγώ δεν ξεχνώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναρτήθηκε στη LIFOLAND την Τετ, 26 Σεπ 2007 06:55 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή