ΑΓΑΠΟΥΛΑ ΜΟΥ

Μέρες τώρα διστάζω να σου μιλήσω ανοιχτά. Μήνες τώρα δαγκώνω τη γλώσσα μου κάθε που αποφασίζει να σου εκφράσει το πώς νιώθω. Και τις ελάχιστες φορές που καταφέρνει προς στιγμή να λυθεί, κάτι ο θυμός, κάτι η ένταση, κάτι η φουρτούνα στο μυαλό κι η σύγχυση της στιγμής, την ξεσέρνουν σε λάθος λέξεις και σε αδιέξοδες κραυγές, που συνήθως ξεσπάνε σε μια πόρτα που βροντάει με ορμή πίσω από την πλάτη μου.
Πάντα είχαμε τα καβγαδάκια μας. Παλιότερα όμως οι καυγάδες μας, εκτός από το διαφορετικό περιεχόμενο -καλά, εκείνοι για τη μάνα σου δεν πιάνονται, ρουτίνα είχαν καταντήσει- κατέληγαν συνήθως σε παθιασμένους και λυσσαλέους ολονύχτιους έρωτες. Θυμάμαι, τη φορά που σε φλέρταρε εκείνος ο τύπος με τα γαλαζοπράσινα μάτια στο πάρτι της Ντέπυ. Απόκριες του '97. Θυμάσαι; Ήσουν κι εσύ -παραδέξου το επιτέλους- γοητευμένη. Το μαλάκα. Θα του έσπαγα τα μούτρα εκεί μέσα, ευτυχώς που με πήρες και φύγαμε... Άκου, να σου κάνει καμάκι μπρος στα μάτια μου!... Σε σκεφτόμουνα να σε σφίγγει στην αγκαλιά του κι άδειαζαν τα σωθικά μου λες από την ιδέα και μόνο. Τι νύχτα, Θεέ μου!... Πόσον καιρό είχαμε να το κάνουμε τόσες φορές;
Είχες τον τρόπο να με φέρνεις στα νερά σου. Να σου συγχωρώ τα λάθη και ν' ανέχομαι τις ιδιοτροπίες σου. Α!... Από ιδιοτροπίες και παραξενιές, άλλο τίποτα -πάψε πια να το αρνιέσαι- έχεις τόσες πολλές, να φάν' κι οι κότες! Θυμάμαι τότε που με τίποτε δεν ήθελες να πάμε στο Θύμιο για να δούμε τον αγώνα. Τι παραξενιά κι αυτή να μη θες έξοδο μεσοβδόμαδα!... «Και τι θα λέω εγώ όλο το βράδυ με τη μαλακισμένη τη Βίκυ;» ούρλιαζες. Τελικά ήρθες με το ζόρι και μου κράταγες μούτρα όλη την άλλη μέρα. Χάσαμε κι απ' τη Ρόζεμποργκ... ‘Η τη φορά που -κατά λάθος σ' αυτή την περίπτωση- ξεχάστηκα με τις δουλειές του γραφείου και ξέχασα την επέτειο. Σιγά!... Δέκα χρόνια τώρα σε κάθε ευκαιρία μου το κοπανάς!... Την άλλη χρονιά -δε σε συμφέρει να θυμάσαι, ε;- δεν σου έφερα εκείνο το πανάκριβο μονόπετρο από το Παρίσι; Βλέπεις παραξενιά; Κι έκανα υπομονή!... Τα παράβλεπα, αγαπούλα μου, γιατί πίστευα ότι κάποια στιγμή θα με καταλάβεις και θα διορθωθείς...
Το ότι τα ήθελες όλα δικά σου, πού το πας; Κι αυτή η αποκλειστικότητα πάνω μου!... Καταπίεση σκέτη. Φορτίο ασήκωτο. «Ενδιαφέρομαι για σένα» έλεγες, «Αν δε νοιαστώ εγώ, ποιος θα σε νοιαστεί;»... Και δώσ' του οι περίεργες ερωτήσεις του στυλ: «Θ' αργήσεις;» ή «Πάλι με τον Τάκη θα βγεις;» Δεν σε παρεξηγούσα. Αν κι ήξερες, ότι συνήθως ποτέ δεν αργούσα πέρα από τις δύο. Αν κι ήξερες, πού συχνάζω. Και σου είχα πει κιόλας να κοιμάσαι και να μη με περιμένεις. Τι φταίω για την επιμονή σου να με ελέγχεις; Τι φταίω που σε έπαιρνε ο ύπνος στον καναπέ απέναντι από την τηλεόραση;
Τον πρώτο καιρό -είναι αλήθεια- περάσαμε ονειρεμένα. Δεν θα ξεχάσω εκείνο το καλοκαίρι στη Αμοργό. Το '93 ή το ‘96 ήτανε; Ήταν μοναδικό!... Μ' εκείνη τη γερμανίδα που γνωριστήκαμε στην παραλία του Mούρου. Τι ξενύχτια και τι μεθύσια κάναμε! Πω, πω!... Τι φάση εκείνη τη βραδιά, όταν τύφλα από τα σφηνάκια και τις μπύρες ήρθε και χώθηκε τσίτσιδη στο κρεβάτι μας!... Έκανα το γέλιο της ζωής μου!... Ακόμα το θυμάμαι και γελάω!... Έπρεπε να μείνεις να την ακούσεις πώς ροχάλιζε!...
Όχι!... Δεν θ' αφήσω να με πάρουν τα ζουμιά!... Όχι, αγαπούλα μου! Αυτό είναι το τέλος. Το τέλος μιας σχέσης που είχε ξεπεράσει από καιρό τα όριά της. Είχε χάσει προ πολλού τη λάμψη και το ενδιαφέρον της. Λυπάμαι, έκανα ό,τι μπορούσα. Έφυγες. Δεν άντεξες να δεις σε ποια κατάσταση μ' έχεις φέρει. Δεν άντεξες ν' ακούσεις τη φωνή της καρδιάς μου. Της συνείδησής σου... Έφυγες... Υποφέρω...
Μέσα σ' όλα... Άφησες τα πιάτα στο νεροχύτη και τη δόση για το στεγαστικό απλήρωτη... Και δεν ξέρω και σε ποιο συρτάρι έβαζες τις γκρι μου κάλτσες...