Σάββατο 27 Ιουνίου 2009

ΤΑ "ΑΓΑΘΑ" ΚΟΠΟΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ


Βρέθηκα σε μια αποχαιρετιστήρια εκδήλωση για τη λήξη της σχολικής χρονιάς ενός Λυκείου της περιφέρειας. Λίγο – πολύ σ’ όσους έχουν παιδιά είναι γνωστό το τελετουργικό κι η εθιμοτυπία αυτών των εκδηλώσεων, απαγγελίες, βραβεύσεις, πανηγυρικοί κι άλλα παρόμοια και σχετικά. Χτες βράδυ όμως, παρακολουθώντας αυτή την εκδήλωση, αισθάνθηκα πολύ άβολα κι ενοχλήθηκα από την επιπολαιότητα(;) κι ελαφρότητα(;) με την οποία αντιμετωπίστηκαν ορισμένα κρίσιμα κατά τη γνώμη μου θέματα από τον λυκειάρχη κι από το σύλλογο των διδασκόντων.

Παρουσία όλων των τοπικών νομαρχιακών και δημοτικών αρχών και παραγόντων, εκπροσώπου του υπουργείου παιδείας, σχολικών συμβούλων, μαθητών και πλήθους γονέων που συμμετείχαν, μου προκάλεσε αλγεινή εντύπωση το γεγονός, ότι μέσα σε όλες τις βραβεύσεις –που κάποιες ήταν τραβηγμένες όχι μόνο από τα μαλλιά αλλά κι από ‘γω δεν ξέρω από τι– επιτράπηκε σε τοπικό παράγοντα κατασκευαστή ακινήτων και δημοτικό σύμβουλο –ο οποίος χρήστηκε μάλιστα από τον λυκειάρχη «χορηγός»– να ανέβει στην εξέδρα και να μοιράζει φακελάκια με χρηματικά ποσά εν είδη βραβείων στους μαθητές του Λυκείου που αρίστευσαν.

Δεν ξέρω πόση αφέλεια μπορεί να έχει μια τέτοια χειρονομία, εκείνο που μ’ ενδιαφέρει και θεωρώ επιλήψιμο δεν είναι ούτε γιατί ο άνθρωπος είχε τη διάθεση να επιβραβεύσει με έξοδά του μαθητές ή ότι είναι κατασκευαστής, ούτε γιατί είναι δημοτικός σύμβουλος και τοπικός παράγοντας, ο τρόπος, το «φακελάκι» με τα χρήματα είναι εκείνο που με κάνει έξω φρενών.

Τι μήνυμα πέρασε προς το σύνολο των παρευρισκόμενων μαθητών η χειρονομία αυτή; Είναι η «ηθική αμοιβή» των κόπων και των προσπαθειών των μαθητών που αρίστευσαν ή μια απροκάλυπτη νομιμοποίηση του χρηματισμού και του «λαδώματος»; Έχει άραγε σημασία, αν ο χρηματισμός από οποιονδήποτε είναι για καλό σκοπό; Και δεν αναφέρομαι, φυσικά, στο Ι.Κ.Υ και στους άλλους θεσμοθετημένους φορείς της πολιτείας που χρηματοδοτούν κι επιβραβεύουν ανάλογες προσπάθειες, ούτε ασφαλώς στις εταιρείες που προσφέρονται όντως ως χορηγοί στο πλαίσιο και με τους όρους που θέτει η εταιρική κοινωνική ευθύνη τους.

Χάθηκε ένα βιβλίο, ένα αναμνηστικό, ένα εισιτήριο ταξιδιού, κάτι βρε αδερφέ, που θα απενοχοποιούσε και θα έδινε στην χειρονομία τα ευγενικά χαρακτηριστικά της, αλλά ταυτόχρονα θα επέτρεπε να έχουμε κι όλοι οι παρευρισκόμενοι στην εκδήλωση την ψευδαίσθηση, ότι το σχολείο μαθαίνει στα παιδιά πως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα κι ότι οι δάσκαλοι διδάσκουν ακόμα, ότι τα αγαθά κόποις κτώνται…

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

ΒΙΒΛΙΑ ΑΠΟ ΧΕΡΙ ΚΑΜΜΕΝΑ...


Δεν θυμάμαι το γιό μου πιο βαριεστημένο. Κοντά ένα μήνα τώρα έχουν αρχίσει οι εξετάσεις κι ακόμα να τελειώσουν. Σχεδόν αρνείται το διάβασμα. Γεωγραφία δίνει μεθαύριο και αμφιβάλω αν κατορθώσω να τον «στριμώξω» να διαβάσει κάνα δίωρο. Το ωραίο είναι ότι ούτε καν ρυθμό δεν είχαν από μάθημα σε μάθημα. Τη μια τους άφηναν μια βδομάδα και την άλλη έγραφαν τρεις μέρες συνέχεια. «Χόρεψαν» στο ρυθμό των πανελληνίων, στο ρυθμό των εκλογών και τώρα στο ρυθμό το καλοκαιριού. Άντε να μαζέψεις τα παιδιά από τη βόλτα, από το skate και απ’ το lineage.

Όλα τα της εκπαίδευσης φαίνεται να έχουν ακουμπήσει τις όποιες ελπίδες τους πάνω στους ώμους της επιτροπής Μπαμπινιώτη, που θα δημοσιοποιήσει όπως γράφτηκε στις εφημερίδες τις προτάσεις της κατά το Σεπτέμβριο. Ως τότε άλλη μια ευκαιρία θα έχει η εκπαίδευση να βρεθεί στο προσκήνιο κι αυτή θα είναι με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Άλλο μαρτύριο κι αυτό.

Αν κατορθώσουν αυτές οι προτάσεις να υλοποιηθούν δεν το γνωρίζει κανείς, εκείνο που είναι βέβαιο, είναι το ότι, αλλαγές προς τα πάνω -όση συναίνεση κι αν διαθέτουν- χωρίς γενναία χρηματοδότηση, επαρκές και άριστα κατηρτισμένο διδακτικό προσωπικό και άρτιες υποδομές σε κτίρια και μέσα, δεν μπορεί με τίποτα να ορθοποδήσουν.

Ζούμε στη χώρα που τα θαύματα διαρκούν το πολύ μια μέρα. Ένας Θεός, λοιπόν ξέρει, πώς θα επιτύχουμε ν’ αλλάξουμε ριζικά το εκπαιδευτικό μας σύστημα, με την υπομονή μας εξαντλημένη, με τον ενθουσιασμό μας εξαφανισμένο και με τις ελπίδες μας εξοντωμένες, τη στιγμή μάλιστα, που οι πόροι που διαθέτουμε είναι εξαφανισμένοι, οι εκπαιδευτικοί μας εξαντλημένοι κι οι υποδομές σε σχολεία και μέσα εξοντωμένες.

Μέχρι τότε ο μικρός μου γιός –κι όλοι οι συνομήλικοί του γιοί και κόρες– θα υποχρεώνονται να μαθαίνουν στο μάθημα υπό τον τίτλο «Γεωγραφία» Β’ Γυμνασίου, «χύμα» πληροφορίες, που θ’ αρχίζουν απ’ τους «χωροπληθείς» κι «ισοπληθείς» χάρτες, θ’ ανακατεύουν τον πληθυσμό και τις διοικητικές περιφέρειες της Ελλάδας με τις γλώσσες, τις θρησκείες και τον πολιτισμό των Ευρωπαίων, θα ρίχνουν κάποιες ματιές στην «παλαιοευρώπη» λοξοκοιτάζοντας πότε στην Ιβηρική χερσόνησο και πότε στην Ιταλία και την Κύπρο και ξαφνικά –αφού αρπάξουν κάτι για το κλίμα της Ευρώπης– θα βρίσκονται να διαβάζουν για τις οικονομικές δραστηριότητες και τις «ζώνες μικτών αγροτικών δραστηριοτήτων», τον τριτογενή τομέα της οικονομίας και τον τουρισμό της Ευρώπης και θα καταλήγουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα όργανά της.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη γεωγραφία δεν είμαι εκπαιδευτικός για να το γνωρίζω. Εκείνο για το οποίο είμαι βέβαιος, είναι ότι, αν κάποτε τα παιδιά μας θυμούνται τη Βιστωνίδα, θα το χρωστάνε στο Ρουσσόπουλο και το Βατοπέδι, παρά στην επιγραμματική αναφορά της στη σελίδα 120 του σχολικού βιβλίου.

Υπομονή!... Μία και καμία μας έμειναν και φέτος, μετά; Φουλ για διακοπές!