ΧΑΒΑΗ - ΑΙΓΙΝΑ: 1-4!...

Μόλις πάψω να ‘μαι ελαστικός με τον εαυτό μου, βρίσκω τις ισορροπίες μου. Δεν είναι να του αφήσω περιθώριο, είναι ικανός ανά πάσα στιγμή ν' ανακαλύπτει αιτίες για γκρίνια και κριτική. Ουφ!... Για το ένα. Αχ!... Για το άλλο. Και δώσ' του αυτό το γαϊτανάκι του ανικανοποίητου και της καθημερινής μουρμούρας.

Τον άφησα σπίτι αυτό το Σαββατοκύριακο. Δεν ξέρω αν ήταν κι ο... Θωμάς μαζί του -έχετε ακούσει δα για κανέναν άλλο, που αυτή την εποχή να τον ψάχνουνε διαρκώς στο σπίτι; Έφυγα για Αίγινα! Ούτε καν μέχρι το λιμάνι δεν τον άφησα να κατέβει, έστω για να μ' αποχαιρετήσει. Μ' ένα βροντερό και εξίσου αποφασιστικό «όχι» μου τον ανάγκασα να λουφάξει στον καναπέ στη συνηθισμένη του θέση, απέναντι απ' την τηλεόραση με το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Μόνος κι έρημος...

Τα πολύχρωμα ρούχα της παρέας φανέρωναν με την πρώτη ματιά τις διαθέσεις. Το κόκκινο και το πορτοκαλί ανακατεμένα με το λευκό και το μπλε των τζιν φώτιζαν το πρωινό κι έκρυβαν το σκονισμένο γκρίζο του ουρανού. Το κακαριστό γέλιο της Λίζας κι οι ξεκαρδιστικές φάρσες του Δημήτρη έκαναν την παρέα συντροφιά και τους άγνωστους γνωστούς. Αν υπήρχαν καθηγητές -δεν υπήρχε περίπτωση- θα μας βάζανε στη μαύρη λίστα, πιο πολύ φασαρία κι απ' το Γυμνάσιο των Αμπελοκήπων που ταξίδευε μαζί μας κάναμε!

Μια ανάσα από τον Πειραιά, η Αίγινα, σεμνή και πανέμορφη. Κάθε στιγμή, σε κάθε γωνιά της που βρεθήκαμε, νοιώσαμε τη γλύκα και τη ζεστή καρδιά των ανθρώπων της. Εμείς με τις τρέλες και τις φωνές μας κι οι ντόπιοι με το χαμόγελο και τον καλό λόγο.

Ο καθένας μας έβρισκε την αφορμή που ζητούσε να νοιώσει την καρδιά του να πεταρίζει σαν λεύτερο πουλί. Το έβλεπες στη λάμψη των ματιών, στην έξαψη της φωνής, στη γρηγοράδα των χειρονομιών, στις αγκαλιές και στα φιλιά. Οι δρόμοι έγιναν δικοί μας, τα σοκάκια σεργιάνισαν τη λαχτάρα μας, τα ταβερνάκια και τα ουζάδικα αγκάλιασαν τα φυλλοκάρδια μας.

Οι εικόνες προσπερνούσαν μα δεν έφευγαν, στέκονταν χορταστικές και πρόσχαρες, ώσπου να φτάσουν βαθειά στης μνήμης τους λαβύρινθους για να μπερδευτούν η μια με την άλλη σ' ένα υπέροχο παζλ, δεμένο με τους ήχους και τις μυρωδιές, με τις γεύσεις και τ' αγγίγματα της στιγμής.

Ζαρζαβατικά και φρούτα πάνω σε καΐκια, πάπιες που χοροπηδάνε για μια φέτα ψωμί, άνθρωποι σκυμμένοι με κατάνυξη για ν' ακούσουν το «τικ τακ», μπουκαβίλιες σκαρφαλωμένες σε μάντρες γεμάτες μοσχοβολιά, γωνιές ιστορίας μ' έντονη τη σφραγίδα του Καποδίστρια, τσίκνες και μυρωδιές δίπλα στην ψαραγορά. Φιστίκια και κεραμικά. Το χτες και το σήμερα.

Μπορεί να μην είναι η... Χαβάη, είναι όμως η Αίγινα. Έτσι απλά, γιατί -στο τέλος-τέλος- το απλό νοιώθω να λείπει απ' τη ζωή μου... Το απλό, το άμεσο, το απέριττο, το ειλικρινές, το εγκάρδιο.

Έτσι ένοιωθα γυρίζοντας σπίτι, γεμάτος από ομορφιά, πλημμυρισμένος με ηρεμία, πλούσιος σε συναισθήματα. Και με έκπληξη διαπίστωσα καθώς ακουμπούσα κατάκοπος τη βαλίτσα, πως ο... εαυτός μου δεν ήταν καθισμένος πια στον καναπέ κι η τηλεόραση ήταν κλειστή. Άνοιξα τα παράθυρα κι η άνοιξη όρμησε μέσα. Έψαξα στην κουζίνα και στην κρεβατοκάμαρα, μα εκείνος ο εαυτός μου δεν ήταν πουθενά, ούτε καν στο γραφείο!...

«Ουφ!» ξεφύσηξα -από ανακούφιση αυτή τη φορά- «Έγινα, επιτέλους, άλλος άνθρωπος!...»

Έτσι απλά!