Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ


Η Λίτσα ήρθε απ' το νησί την Παρασκευή τ' απόγευμα. Είχε παχύνει αρκετά από την τελευταία φορά που την είχα δει και τα μαλλιά της -παρά τη βαφή- είχαν χάσει αρκετή από τη λάμψη τους, όμως το περπάτημά της ήταν ανάλαφρο σαν εφηβικό και το βλέμμα της γεμάτο ζωντάνια κι ειλικρίνεια.
Μακρινή συγγενής, μα όλοι ξαδέρφη τη φωνάζαμε, χωρίς να ψάχνουμε πολύ-πολύ τα παρακλάδια και τις παραφυάδες του γενεαλογικού δέντρου. Μας έφτανε που τα καλοκαίρια στο νησί είχε πάντα μια σκιά κάτω απ' την αρμύρα να μας ξεκουράσει, ένα ποτήρι δροσερό νερό με μαστίχα να μας φιλέψει, ένα ζεστό χαμόγελο να μας αγκαλιάσει, ένα καρδιακό λόγο να μας κατευοδώσει.
Νηπιαγωγός είχε σπουδάσει, μα, μετά από τρία χρόνια αναπληρώτρια, τα παράτησε και γύρισε στο χωριό για να προσέχει -λέει- καλύτερα και τη μάνα της που χήρεψε. Έπιασε δουλειά σ' ένα ταξιδιωτικό γραφείο. Κανείς μας δεν ασχολήθηκε τότε για τα πώς και τα γιατί εκείνης της «επιστροφής». Σε κάποιο γάμο μια θεια -απ' αυτές που το μάτι τους κόβει σαν γυαλί κι η γλώσσα τους σαν ξυράφι- κάτι σαν ν' άρχισε να ψιθυρίζει, αλλά ο... «πατριάρχης» του σογιού, θείος Επαμεινώνδας, τη σταμάτησε μ' ένα άγριο, όσο και κραυγαλέο, βλέμμα.
Έκτοτε τη ρούφηξε η μονοτονία της νέας της ζωής. Η ρουτίνα του γάμου της με τον Αποστόλη. Η έννοια για το μεγάλωμα του Δημητράκη, του γιού της. Δύσκολα χρόνια στα ορεινά του νησιού, με τις μέρες να προσπερνάνε, όπως τα σύννεφα πάνω από το Θεληματάρι και τις νύχτες να στέκονται, ώσπου ν' ακουστούν τα βήματα του Αποστόλη στο λιθόστρωτο της αυλής. Χρόνια που εκείνη τα μετρούσε με ρυτίδες και χαρακιές στην παλάμη κι εμείς τα βλέπαμε σαν ηλιόλουστη βιτρίνα κάθε καλοκαίρι, απολαμβάνοντας τα ουζάκια και τους μεζέδες στην πάντα φιλόξενη βεράντα της.
Πριν τρία περίπου χρόνια στο γραφείο, ανοίγοντας να διαβάσω τα mail μου, με έκπληξη και χαρά συναντήθηκα με την πρώτη της ηλεκτρονική «καλημέρα». Είχε εγκαταστήσει κομπιούτερ στο σπίτι για τις ανάγκες του παιδιού κι είχε ανακαλύψει κι εκείνη τη γοητεία και τη δύναμη της τεχνολογίας. Την πήρα αμέσως τηλέφωνο -παραδοσιακός ο δικός σου!...
Η επικοινωνία μας συνεχίστηκε τακτικά. Μέσα από τα μηνύματά της, από τα κείμενά της, από κάθε της... διαδικτυακή παρουσία -ΝΙΟΒΗ ίσως- ξεχυνόταν ένα άρωμα γιασεμιού, μια γλύκα μουστοκούλουρου, μια αίσθηση τρυφερότητας, αλλά και μια γεύση πίκρας κι απογοήτευσης. Μια προσμονή για μια ελπίδα που την περιμένεις αν και ξέρεις ότι δεν πρόκειται ποτέ να τη συναντήσεις.
Ένα αδιόρατο γκρίζο πέπλο κάλυπτε όλο αυτό το όνειρο της επικοινωνίας, που έδειχνε πεντακάθαρα ότι πλέον την είχε συνεπάρει. Τη θαύμαζα και -δεν το κρύβω- τη ζήλευα και λίγο, που μέσα σε τόσο λίγο χρόνο είχε πετύχει τόσα πολλά στον τομέα αυτό. Είχε γίνει πασίγνωστη στο χώρο κι ένα δημοσίευμά της, μια ατάκα, ένα σχόλιό της αποτελούσαν γεγονός για τη μάταιη -όπως εγώ τουλάχιστον νόμιζα- «ζωή» του διαδικτύου.
Παραδεχόταν κι εκείνη -κι ήμουν από τους ελάχιστους δικούς της που το γνώριζαν- ότι, πραγματικά, η ζωή της είχε έρθει αναπάντεχα να κλειστεί μέσα στα ασφυκτικά όρια της οθόνης του υπολογιστή. Πήρε και laptop, γιατί ο Δημήτρης -στην τρίτη λυκείου πια- γκρίνιαζε, που δεν είχε ούτε τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του την ευκαιρία να παίξει για λίγο το αγαπημένο του lineage.
Τα πλήκτρα είχαν γίνει η προέκταση των δαχτύλων της. Οι νύχτες της έπαψαν να έχουν το βάρος της μοναξιάς κι οι μέρες της τη μελαγχολία της σιωπής. Μάλιστα, μετά τη δημοσιοποίηση πριν δυο μήνες κάποιων ιστοριών με έντονο συναισθηματικό φορτίο και σκληρή, γυμνή αλήθεια, που -όχι μόνο για μένα που ήξερα κάποια πράγματα παραπάνω- είχαν ευρύτερο ενδιαφέρον και απήχηση της προτάθηκε συνεργασία από ένα έντυπο. Γι' αυτό βρισκόταν εδώ...
Τόλμησα, όπως καθόμασταν και τα λέγαμε κάπως απόμερα από τους άλλους οι δυο μας, εκεί κάπου ανάμεσα σε μια γουλιά βότκας κι ενός τρανταχτού γέλιου της, να τη ρωτήσω -τι ανοησία Θεέ μου- για εκείνη τη νύχτα του βιασμού, που δίχως να το λέει, αλλά τόσο έντονα -σαν Μαριάννα απ' τα Γιάννενα- είχε περιγράψει στο «κοινό» της...
«Λοιπόν, Βαγγέλη, η θέα από το μπαλκόνι σου είναι καταπληκτική. Μέχρι και το Φάληρο φαίνεται...» είπε και μ' ένα βιαστικό σάλτο κατευθύνθηκε προς το σαλόνι κοιτάζοντας την οθόνη του κινητού της...
Τη θαύμασα για άλλη μια φορά... «Έπαιξε» με σιγουριά τις λέξεις, με νόημα τα μάτια, με αέρα την κίνηση... Κι όπως κοντοστάθηκε, γύρισε κι επέστρεψε σαν αφράτο χάδι τα χέρια της γύρω απ' το ξαφνιασμένο κορμί μου, ένιωσα σαν να μου ψιθυρίζει: «Όσο σκληρή κι αν είναι η ζωή, δεν παύει να 'ναι το πιο θαυμαστό απ' όσα μπορεί να σου συμβούν...»
Άτιμο πράγμα το διαδίκτυο... Άλλοι ξοδεύουν μέσα εκεί μια ζωή που μπορούν να έχουν κι άλλοι κερδίζουν μέσα εκεί μια ζωή που θα ‘θελαν να ζουν...

2 σχόλια:

  1. ΣΧΟΛΙΑ: 30
    # karagiozaki στις 30/10/2007, 05:10 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    είναι ένα από αυτά τα κείμενα που σε εμένα τουλάχιστον μοιάζει να έχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης και φοβάμαι πως χάνω αρκετά από αυτά.... θα σταθώ στο «Όσο σκληρή κι αν είναι η ζωή, δεν παύει να 'ναι το πιο θαυμαστό απ' όσα μπορεί να σου συμβούν...» που το πιστεύω πραγματικά... και εύχομαι δύναμη στην Λίτσα, στην κάθε Λίτσα και σε όλους εμάς όπως κι'αν επιλέξουμε να ζήσουμε τη ζωή μας.... εδώ μέσα... εκεί έξω... καλησπέρα Vouda!
    # VOUDAS στις 30/10/2007, 05:19 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    ...Δες το, karagiozaki μου, σαν το μελαγχολικό δειλινό που σιγοτραγουδά τρυφερά στις απογευματινές ώρες, στρώνοντας με φροντίδα το κρεβάτι για να πλαγιάσει η μέρα... Δες το με τα μάτια της ψυχής σου!...
    # karagiozaki στις 30/10/2007, 05:24 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    όμορφο το σχόλιο σου Vouda και νομίζω θα σε ακούσω.... είναι όλα πιο αληθινά όταν τα κοιτάς με αυτά τα μάτια.... :)
    # VOUDAS στις 30/10/2007, 05:29 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    ...Θα σου ψιθυρίσω -χωρίς να μας ακούνε οι άλλοι- πως με τα μάτια της ψυχής βλέπω κι εγώ τις περισσότερες φορές τη ζωή!... Γι' αυτό ίσως, οι "αγάπες" με φτάνουν στα ουράνια και τα "λάθη" με πληγώνουν πιο βαθιά...
    # greendim στις 30/10/2007, 05:35 μμ
    VOUDAS...
    για μένα έγραψες το ποστ της ημέρας (συμπαθάτε με οι υπόλοιποι). Τυχεροί όσοι σε ζουν από κοντά!
    # Ανώνυμος στις 30/10/2007, 05:38 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    Στην πραγματική ζωή - αλλά και στη διαδικτυακή - οι επιστροφές... όπως και οι φυγές, γίνονται για κάποιο λόγο. Πολύ δυνατό κείμενο αγαπημένε Vouda, με αφορμές για σκέψη... Conscious
    # VOUDAS στις 30/10/2007, 05:41 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ...
    ...Φίλε green, με κάνεις να νοιώθω άβολα... Σ' ευχαριστώ!
    # VOUDAS στις 30/10/2007, 05:42 μμ
    Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ...
    ...Καλή μου Consious, πόσες φορές θα σου πω, ότι κάθε "επιστροφή" σου με πλημμυρίζει χαρά;
    # Ανώνυμος στις 30/10/2007, 05:48 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    Κοκκίνισα!!! Είναι σημαντικό να το λες εσύ... Θα έχεις νέα μου σύντομα... προς το παρόν είμαι σε φάση περισυλλογής με όλα αυτά που βλέπω... εντός και εκτός! C.
    # gremlin στις 30/10/2007, 05:55 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    γιατί τώρα εγώ το βρίσκω πολύ λυπηρό που μονο μέσα από το net, απόκτησε νόημα η καθημερινότητα της? (σαν κείμενο , trade mark by Voudas :)
    # VOUDAS στις 30/10/2007, 06:01 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    Χαίρομαι που το βλέπεις έτσι, φίλε grem, γιατί έτσι είναι, αν ζεις μόνο μέσα από το διαδίκτυο... 'Ομως εσύ κι εγώ -κι άλλοι πολλοί καλοί μας φίλοι από δω- ξέρουν καλά ότι η ζωή είναι ΠΑΝΤΟΥ!!!!!
    # gremlin στις 30/10/2007, 06:04 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    παν μέτρον άριστον! σε όλα! σε χαιρετώ! (αχ πόσα ήξεραν αυτοί οι αρχαίοι!!!:))))
    # darkwhisper στις 30/10/2007, 07:35 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    έγραψε! (κυριολεκτικά και μεταφορικά!)
    # hurricanekatrina στις 30/10/2007, 07:45 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    Μας ταξίδεψες πάλι χαρισματικέ Βούδα μας.Να'σαι καλά !Πολλές φορές είναι πιο φιλικό-το διαδίκτυο-από τους δικούς μας ανθρώπους
    # VOUDAS στις 30/10/2007, 08:14 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    Φίλε alw, ξέρεις πόσο "γράφει" για μένα η γνώμη σου!...
    # VOUDAS στις 30/10/2007, 08:20 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    @hurricanekatrina: Τα ταξίδια αυτά είναι τα πιο... ασφαλή! Γιατί στις δυσκολίες το διαδίκτυο σου παρέχει την "ευκολία" του delete!... Αν κι η ανθρώπινη μνήμη δύσκολα -για μένα τουλάχιστον- στη ζωή το πατάει...
    # The_Rock στις 30/10/2007, 10:17 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    Άτιμο πράγμα το διαδίκτυο? χμμ... πολλές φορές μας απομακρύνει, πολλές φορές όμως μας φέρνει πιο κοντά! Πώς το είχες πει παλαιότερα? Α ναι, η γοητεία της επικοινωνιακής φαντασίωσης..! Κάπως έτσι είναι τα πράγματα φίλε Vouda. Πιστεύω ότι το κείμενο θα αγγίξει πολλούς από τους φίλους εδώ, μιας και στέλνει μηνύματα σε κάθε κατεύθυνση. Και για να παραφράσω τον τίτλο αν μπορούσα θα έγραφα, αντί για "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε", "Έλα ν' αγαπηθούμε ντάρλινγκ" ;-)
    # hurricanekatrina στις 30/10/2007, 10:31 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    ....και πόσο ακριβά πληρώνουμε, πολλές φορές, την έλλειψη του delete!
    # ImmortalJunkie στις 31/10/2007, 12:29 πμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ....
    κι ευτυχώς αγαπιομαστε!
    # PINK FISH στις 31/10/2007, 09:06 πμ
    Οι ζωές των άλλων.
    αυτή τη ταινία μου θύμισες Βούδα, μήπως τελικά πολλοί από εμάς ζούμε μέσα από το Δίκτυο?? Μήπως γίνεται ιστός και μας ρουφάει?? Μ' έβαλες σε σκέψεις...
    # Kalikatzar στις 31/10/2007, 10:03 πμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    Τρυφερέμου Βουδα, πόσο θα ήθελα να είσαι φίλος, συνάδελφος ή ξάδερφος δικός μου! Εκτός κιαν είσαι πρόσωπο του διαδικτύου φανταστικό και δεν ανοίγεις τις κρυφές πλευρές του χαρακτήρα σου στην καθημερινότητα σου.Πάντως το να ζεί κανείς σε καθημερινή βάση με εναν ανθρωπο που εχει τόσο διεισδυτική ματιά και ευαίσθητη ψυχή θα πρέπει να είναι απόλαυση που λειαίνει τα προβλήματα της καθημερινότητας και κάνει την κάθε μέρα χαρά!.Οπως και να εχει σε απολαμβάνω μεσα απο το διαδίκτυο και ΘΕΛΩ κι αλλο κειμένο ,κάθε μέρα αν είναι δυνατόν. Κατά τα άλλα άλλα λόγια να αγαπιόμαστε είναι η συνηθισμένη μου αντίδραση όταν θέλω να αποδράσω γιατί στριμώχτηκα συναισθηματικά. Αλλα λόγια να αγαπιόμαστε κι οταν δεν μπορώ να επικοινωνήσω με αυτόν που εχω απέναντί μου , κι επίσης άλλα λόγια να αγαπιόμαστε όταν δεν θέλω να τσακωθώ ,να ξύσω πληγές ,να μιλήσω ειλικρινά και πάει λέγοντας..... Το άλλα λόγια να αγαπιόμαστε μερικές φορές είναι τρόπος ζωής.
    # VOUDAS στις 31/10/2007, 10:16 πμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    Καλημερίζω όλους τους φίλους κι ευχαριστώ ιδιαίτερα τους: Rock, hurricanekatrina, ImmortalJunkie, Pink Fish και Kalikatzar για τα πρόσφατα σχόλιά τους. Με την ευκαιρία θα ήθελα να πω, ότι κάποια κείμενα διαπιστώνω να κεντρίζουν το ενδιαφέρον και να επικεντρώνονται σε θέματα διαφορετικά από αυτά που εγώ είχα κατά νου γράφοντάς τα! Είναι κι αυτό μια από τις ομορφιές αυτού του είδους της επικοινωνίας, που πραγματικά έχει -τηρουμένων των αναλογιών- τα πλεονεκτήματα, αλλά και τα κουσούρια της καθημερινότητας. 'Ισως καθένας μας "βλέπει" μέσα από τα κείμενα του άλλου εκείνο που θα ήθελε να "δει" και ανάλογα συμπεριφέρεται... Θεωρώ, ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο σύνθετα, είναι πιο απλά, αλλά επειδή ίσως μας θέλγει το παράξενο, το πιο... "συνωμοτικό" δημιουργούμε στερεότυπα που τελικά επηρεάζουν και τη συμπεριφορά μας. Φιλοσοφίες ή μάλλον... αμπελοφιλοσοφίες όπως θα έλεγε κι Dana Semitekolo, ίσως... Κλείνω λέγοντας ότι πιστεύω, πως οι ιδέες και τα συναισθήματα κυκλοφορούν πιο άνετα και ανταλλάσονται καλύτερα, αν στο δρόμο για να καταλάβουμε τον άλλο, δεν του την έχουμε στημένη να φανεί, αλλά επιχειρούμε κι εμείς κάνα δυο βήματα... Κι ας μη φοβόμαστε ότι θα... ξεποδαριαστούμε αδίκως!...
    # PINK FISH στις 31/10/2007, 10:25 πμ
    Αν το βρω…
    φίλε Βούδα θα το δημοσιεύσω στο blog μου (κι ας μην είναι δικό μου!). Ένας θεωρητικός-δε θυμάμαι τώρα ποιος-παρομοίαζε το διαδίκτυο μ' έναν ιστό αράχνης...Ενδιαφέρουσα άποψη κατ' εμέ με πολλές προεκτάσεις...Γιατί το διαδίκτυο είναι μια φυγή από τη μοναξιά, μια διέξοδος για έκφραση, ψυχαγωγία, πολλά πράγματα τελικά...Μου άρεσε πολύ το κείμενο σου, σε 2η ή 3η ανάγνωση βγάζει κι άλλα πράγματα...
    # The_Rock στις 31/10/2007, 11:04 πμ
    Η άποψή μου...
    Φίλε Vouda σχετικά με το παραπάνω σχόλιό σου, θέλω να πω ότι προτιμώ περισσότερο έναν καθαρό τρόπο γραφής που στέλνει άμεσα μηνύματα και όχι κείμενα που συστηματικά είναι γεμάτα με (ειρωνικά έως προσβλητικά πολλές φορές) υπονοούμενα και έχουν μάλιστα ως αποδέκτες συγκεκριμένα πρόσωπα... Δεν αναφέρομαι στο δικό σου ποστ αλλά μιλάω γενικότερα. Και αυτό δεν είναι δική μου επισήμανση αλλά άλλου blogger σε συγκεκριμένο ποστ. Για μένα αγαπητέ, αν κάποιος έχει να πει κάτι, ας το πει καθαρά. Όταν ξεκινάνε συζητήσεις γεμάτες υπονοούμενα, τότε για μένα είναι απόλυτα δικαιολογημένες και οι παρερμηνείες για το κάθε τι που γράφεται. Οι περισσότεροι αντιμετωπίζουμε πλέον τέτοια φαινόμενα με χιούμορ και καλή διάδεση αλλά δεν καταλαβαίνω τι εξυπηρετεί κάτι τέτοιο, πέρα από τη δημιουργία κάποιας μικρής ομάδας αποδεκτών που καταλαβαίνει και μιας μεγάλης ομάδας αγαθών που δεν καταλαβαίνει... Αμπελοφιλοσοφίες θα μου πεις λέω πρωί πρωί, αλλά αυτή είναι η αποψή μου. Να έχουμε όλοι μια καλή μέρα :)
    # VOUDAS στις 31/10/2007, 11:10 πμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    Είναι πράγματι γοητευτικό και σε κρατάει αν δεν προσέξεις κολλημένο. Νομίζω ότι ο gremlin που έγραψε παραπάνω "παν μέτρον άριστον" έχει δίκιο. 'Εχω τύχει σε αντιπαραθέσεις για τη χρησιμότητα και την αξία του internet, που κινούνταν μεταξύ άσπρου-μαύρου! Νομίζω, ότι το διαδίκτυο πέρα από τη χρηστική του αξία, είναι "αναπαράσταση" του κόσμου μας όπου συνυπάρχουν το "καλό" και το "κακό". 'Ισως, φυσικά, το απρόσωπο κι ανωνυμία να διευκολύνουν παρεκλίσεις και συμπεριφορές, που σε μια διαπροσωπική επικοινωνία ή θ' αποφεύγαμε ή δεν θα τολμούσαμε να εκδηλώσουμε. Στο χέρι μας είναι η επιλογή, το κάθε "κλικ" μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε, αλλά έχει νομίζω τον αντίκτυπό του... Χαίρομαι που το κείμενο σου αρέσει!
    # VOUDAS στις 31/10/2007, 11:17 πμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    Συμπέσαμε, φίλε Rock, την ώρα που γράφαμε τα σχόλιά μας!... Θα αρκεστώ να σημειώσω, ότι συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Κι εδώ είμαστε να τα ξαναπούμε!...
    # Ανώνυμος στις 31/10/2007, 11:58 πμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    Βαθυστόχαστο,τρυφερό και πολύ ανθρώπινο.Δεν έχω λόγια...
    # Αίγλη στις 31/10/2007, 12:16 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    Η ζωή πάντα βρίσκει τη δύναμη και τη δίοδο να συνεχίσει. Δες το κυκλάμινο, από μια τόση δα τρυπούλα στο βράχο ξεπροβάλλει.
    # VOUDAS στις 31/10/2007, 01:07 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    @Apollon: Αισθάνομαι να συντονίζονται μέρα με τη μέρα οι "ευαισθησίες" μας! @Αίγλη: Αλήθεια!... Μόνο που ξεχνιώμαστε, φορέ-φορές, κι αφήνουμε την παγωνιά να μας... ξυλιάζει Ευχαριστώ παιδιά!
    # hurricanekatrina στις 31/10/2007, 03:28 μμ
    ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ
    Bούδα μου σ' ευχαριστώ...εί μη τι άλλο, με ηρεμείς.Είναι μόλις η 2η βδομάδα που έχω πέσει με τα μούτρα στη διαδικτυακή παρέα μου και νιώθω ότι τα πράγματα πάνε καλύτερα στις σχέσεις μου με το μικρόκοσμό μου, ίσως, επειδή δεν τα περιμένω όλα απ' αυτούς...και χωρίς τύψεις που δεν μοιράζομαι τα πάντα μαζί τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναρτήθηκε στη LIFOLAND την Τρι, 30 Οκτ 2007 04:46 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή