ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν' ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ

Η Λίτσα ήρθε απ' το νησί την Παρασκευή τ' απόγευμα. Είχε παχύνει αρκετά από την τελευταία φορά που την είχα δει και τα μαλλιά της -παρά τη βαφή- είχαν χάσει αρκετή από τη λάμψη τους, όμως το περπάτημά της ήταν ανάλαφρο σαν εφηβικό και το βλέμμα της γεμάτο ζωντάνια κι ειλικρίνεια.
Μακρινή συγγενής, μα όλοι ξαδέρφη τη φωνάζαμε, χωρίς να ψάχνουμε πολύ-πολύ τα παρακλάδια και τις παραφυάδες του γενεαλογικού δέντρου. Μας έφτανε που τα καλοκαίρια στο νησί είχε πάντα μια σκιά κάτω απ' την αρμύρα να μας ξεκουράσει, ένα ποτήρι δροσερό νερό με μαστίχα να μας φιλέψει, ένα ζεστό χαμόγελο να μας αγκαλιάσει, ένα καρδιακό λόγο να μας κατευοδώσει.
Νηπιαγωγός είχε σπουδάσει, μα, μετά από τρία χρόνια αναπληρώτρια, τα παράτησε και γύρισε στο χωριό για να προσέχει -λέει- καλύτερα και τη μάνα της που χήρεψε. Έπιασε δουλειά σ' ένα ταξιδιωτικό γραφείο. Κανείς μας δεν ασχολήθηκε τότε για τα πώς και τα γιατί εκείνης της «επιστροφής». Σε κάποιο γάμο μια θεια -απ' αυτές που το μάτι τους κόβει σαν γυαλί κι η γλώσσα τους σαν ξυράφι- κάτι σαν ν' άρχισε να ψιθυρίζει, αλλά ο... «πατριάρχης» του σογιού, θείος Επαμεινώνδας, τη σταμάτησε μ' ένα άγριο, όσο και κραυγαλέο, βλέμμα.
Έκτοτε τη ρούφηξε η μονοτονία της νέας της ζωής. Η ρουτίνα του γάμου της με τον Αποστόλη. Η έννοια για το μεγάλωμα του Δημητράκη, του γιού της. Δύσκολα χρόνια στα ορεινά του νησιού, με τις μέρες να προσπερνάνε, όπως τα σύννεφα πάνω από το Θεληματάρι και τις νύχτες να στέκονται, ώσπου ν' ακουστούν τα βήματα του Αποστόλη στο λιθόστρωτο της αυλής. Χρόνια που εκείνη τα μετρούσε με ρυτίδες και χαρακιές στην παλάμη κι εμείς τα βλέπαμε σαν ηλιόλουστη βιτρίνα κάθε καλοκαίρι, απολαμβάνοντας τα ουζάκια και τους μεζέδες στην πάντα φιλόξενη βεράντα της.
Πριν τρία περίπου χρόνια στο γραφείο, ανοίγοντας να διαβάσω τα mail μου, με έκπληξη και χαρά συναντήθηκα με την πρώτη της ηλεκτρονική «καλημέρα». Είχε εγκαταστήσει κομπιούτερ στο σπίτι για τις ανάγκες του παιδιού κι είχε ανακαλύψει κι εκείνη τη γοητεία και τη δύναμη της τεχνολογίας. Την πήρα αμέσως τηλέφωνο -παραδοσιακός ο δικός σου!...
Η επικοινωνία μας συνεχίστηκε τακτικά. Μέσα από τα μηνύματά της, από τα κείμενά της, από κάθε της... διαδικτυακή παρουσία -ΝΙΟΒΗ ίσως- ξεχυνόταν ένα άρωμα γιασεμιού, μια γλύκα μουστοκούλουρου, μια αίσθηση τρυφερότητας, αλλά και μια γεύση πίκρας κι απογοήτευσης. Μια προσμονή για μια ελπίδα που την περιμένεις αν και ξέρεις ότι δεν πρόκειται ποτέ να τη συναντήσεις.
Ένα αδιόρατο γκρίζο πέπλο κάλυπτε όλο αυτό το όνειρο της επικοινωνίας, που έδειχνε πεντακάθαρα ότι πλέον την είχε συνεπάρει. Τη θαύμαζα και -δεν το κρύβω- τη ζήλευα και λίγο, που μέσα σε τόσο λίγο χρόνο είχε πετύχει τόσα πολλά στον τομέα αυτό. Είχε γίνει πασίγνωστη στο χώρο κι ένα δημοσίευμά της, μια ατάκα, ένα σχόλιό της αποτελούσαν γεγονός για τη μάταιη -όπως εγώ τουλάχιστον νόμιζα- «ζωή» του διαδικτύου.
Παραδεχόταν κι εκείνη -κι ήμουν από τους ελάχιστους δικούς της που το γνώριζαν- ότι, πραγματικά, η ζωή της είχε έρθει αναπάντεχα να κλειστεί μέσα στα ασφυκτικά όρια της οθόνης του υπολογιστή. Πήρε και laptop, γιατί ο Δημήτρης -στην τρίτη λυκείου πια- γκρίνιαζε, που δεν είχε ούτε τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του την ευκαιρία να παίξει για λίγο το αγαπημένο του lineage.
Τα πλήκτρα είχαν γίνει η προέκταση των δαχτύλων της. Οι νύχτες της έπαψαν να έχουν το βάρος της μοναξιάς κι οι μέρες της τη μελαγχολία της σιωπής. Μάλιστα, μετά τη δημοσιοποίηση πριν δυο μήνες κάποιων ιστοριών με έντονο συναισθηματικό φορτίο και σκληρή, γυμνή αλήθεια, που -όχι μόνο για μένα που ήξερα κάποια πράγματα παραπάνω- είχαν ευρύτερο ενδιαφέρον και απήχηση της προτάθηκε συνεργασία από ένα έντυπο. Γι' αυτό βρισκόταν εδώ...
Τόλμησα, όπως καθόμασταν και τα λέγαμε κάπως απόμερα από τους άλλους οι δυο μας, εκεί κάπου ανάμεσα σε μια γουλιά βότκας κι ενός τρανταχτού γέλιου της, να τη ρωτήσω -τι ανοησία Θεέ μου- για εκείνη τη νύχτα του βιασμού, που δίχως να το λέει, αλλά τόσο έντονα -σαν Μαριάννα απ' τα Γιάννενα- είχε περιγράψει στο «κοινό» της...
«Λοιπόν, Βαγγέλη, η θέα από το μπαλκόνι σου είναι καταπληκτική. Μέχρι και το Φάληρο φαίνεται...» είπε και μ' ένα βιαστικό σάλτο κατευθύνθηκε προς το σαλόνι κοιτάζοντας την οθόνη του κινητού της...
Τη θαύμασα για άλλη μια φορά... «Έπαιξε» με σιγουριά τις λέξεις, με νόημα τα μάτια, με αέρα την κίνηση... Κι όπως κοντοστάθηκε, γύρισε κι επέστρεψε σαν αφράτο χάδι τα χέρια της γύρω απ' το ξαφνιασμένο κορμί μου, ένιωσα σαν να μου ψιθυρίζει: «Όσο σκληρή κι αν είναι η ζωή, δεν παύει να 'ναι το πιο θαυμαστό απ' όσα μπορεί να σου συμβούν...»
Άτιμο πράγμα το διαδίκτυο... Άλλοι ξοδεύουν μέσα εκεί μια ζωή που μπορούν να έχουν κι άλλοι κερδίζουν μέσα εκεί μια ζωή που θα ‘θελαν να ζουν...