ΤΖΑΜΠΑ ΜΑΓΚΕΣ

Πέρασε κι αυτό το «εορταστικό» τριήμερο. Καθαρίσαμε και με την «Καθαρή Δευτέρα». Καλή Σαρακοστή, λοιπόν.

Απ' ότι φαίνεται, μας τελείωσαν κι οι ατέλειωτες διακοπές του ρεύματος και μας έμειναν μόνο για ν' ασχολούμαστε το «ανέκδοτο» του ασφαλιστικού, με ολίγη από κινητοποιήσεις, κάτι τις από «εργατολόγο» και μια σκέτο από βέτο.

Τελικά, η ζωή μ' εμάς τους Έλληνες είναι πολύ καλή. Ζούμε στην αρχαιότερη και πιο ένδοξη χώρα. Απολαμβάνουμε το ηπιότερο κλίμα και τον πιο καλό καιρό. Κολυμπάμε σε δαντελωτές ακτές και σε καταγάλανα νερά. Διαθέτουμε πλέρια δημοκρατία και κάνουμε εκλογές συχνότερα κι από την Ιταλία. Κονομάμε από χίλιες δυο μεριές και λογαριασμό δε δίνουμε σε κανέναν. Μπορούμε να χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλά μας και ταυτόχρονα να σχεδιάζουμε την αγορά καινούργιου αυτοκινήτου. Μετατρέπουμε τα εορταστικά τριήμερα σε τετραήμερα ή πενθήμερα χωρίς να μας ψάξει κανένας. Δεν ανησυχούμε για τη λειτουργία των θεσμών, εφόσον λειτουργεί η τηλεόραση. Έχουμε θετική γνώμη για όλους αρκεί η γνώμη τους να συμπίπτει με τη δική μας. Τα γνωρίζουμε όλα από κούνια αν πηγαίνουμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Στηρίζουμε με πάθος στις εκλογές το δικομματισμό αλλά λατρεύουμε όλες τις άλλες μέρες την Αριστερά.

Ζούμε μια ζωή στην κοσμάρα μας. Στην Ελλαδάρα μας. Με την ομαδάρα μας. Με την αποψάρα μας. Με την... τρομάρα μας. Ο κόσμος όλος αρχίζει και τελειώνει εκεί που αρχίζουν και τελειώνουν τα δελτία ειδήσεων ή άντε -στην καλύτερη περίπτωση- εκεί που τελειώνει η ζούγκλα κι αρχίζει το εξπρές του μεσονυκτίου.

Δεν ενοχλούμε κανέναν -αυτοθαυμάζοντας τα περασμένα μεγαλεία και τα περισσευούμενα κιλά της περηφάνιας μας- κι όμως όλο βρισκόμαστε μπλεγμένοι σε διεθνείς συνωμοσίες. Μόνοι εναντίον όλων, υπερασπιζόμαστε τα πατρογονικά οικόπεδα με μοναδική αυτοθυσία μπροστά σε κατασπαραγμένα κομμάτια πίτσας και σε ξεκοιλιασμένα κουτιά μπύρας. Δεν το συζητάμε, κάθε φορά που δημιουργείται κάποιο διεθνές πρόβλημα πάντα το δίκιο είναι με το μέρος μας και θεοί και δαίμονες έχουν συμμαχήσει να μας το πάρουν.

Έχουμε καθαρίσει -από τα χρόνια της μεταπολίτευσης- με τους Αμερικάνους, σταθερά «αντί». Το ίδιο και με τους απανταχού «Εβραίους» -προ αμνημονεύτων χρόνων. Ξεμπλέξαμε -ύστερα από κάτι ζεμπεκιές και κουμπαριές- και με τους Τούρκους. Με τους εποίκους της Βόρειας Κύπρου χώσαμε μαζί με το κεφάλι μέσα στην άμμο και το σχέδιο Ανάν, οπότε πρόβλημα ουδέν. Με τους Ευρωπαίους -«κουτόφραγκους» κατά το κοινώς λεγόμενον- κουτσά-στραβά με κάτι πρόστιμα και κάτι ψηλοκυρώσεις τα φέρνουμε βόλτα. Με τους Αλβανούς το παλεύουμε όπως-όπως στα εξοχικά -το έδειξε κι ο αντένας- παίρνοντας το νόμο στα χέρια μας.

Και πάνω που είχαμε ξεμπερδέψει με όλα αυτά κι είμαστε ήσυχοι κι έτοιμοι να υποβληθούμε και ως λαός σε επέμβαση μεταρρυθμίσεων -κάτι σα ρινιπλαστική να πούμε- μετά την επιτυχημένη ολοκλήρωση της επανίδρυσης του Κράτους -του γνωστού, κατά Ζουράρι, «ψευδοκράτους»- να σου και σκάει μύτη το μέγιστο πρόβλημα της εποχής.

Όχι, ρε παιδιά, η πετρελαϊκή κρίση, ούτε η καταδίκη της χώρας για τις χωματερές. Ποιο; Μα, ποιο άλλο; Το όνομα, οι επεκτατικές βλέψεις κι οι αλυτρωτικές τάσεις, που φαίνεται να εμφανίζει το νέο γειτονικό κράτους -βόρεια του Κιλκίς, νότια της Σερβίας, δυτικά της Ανατολικής Ρωμυλίας κι ανατολικά της Αλβανίας.

Για δες, ρε γαμώτο!... Πάνω που το ‘χαμε ξεχάσει!... Περίμεναν οι αθεόφοβοι οι Αμερικάνοι να συγχωρεθεί ο μακαριστός για να μας το ξαναθυμίσουν;

Και τώρα; Μέσα στη σύγχυση, το συναισθηματικό μπλακ άουτ και το λογικό αλαλούμ, τι κάνουμε; Την ανάγκη φιλότιμο ή την πάπια;

Επί δεκαπέντε χρόνια καταναλώσαμε μ' επιτυχία στον ελληνικό μικρόκοσμο με συλλαλητήρια και ενδιάμεσες συμφωνίες τη λεβεντιά και την περηφάνια μας, ο λογαριασμός όμως -κι θα είναι όπως διαφαίνεται για μια ακόμα φορά τσουχτερός- περιμένει στο ταμείο της Ιστορίας. Πόσο κοστίζει άραγε ένα βέτο ή πόσο κάνει το φιλότιμο;

Ποιος ενδιαφέρεται και ποιον άραγε νοιάζει; Άλλωστε, γιατί να σκάμε; Σε δέκα χρόνια -και πάλι- ποιος θα θυμάται;