Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ...


Παρακολουθούν τα ημερολογιακά βήματα και τις πατημασιές των ημερών μιας άλλης βδομάδας -πριν από χρόνια- αυτές οι μέρες... Τετάρτη 14 Νοεμβρίου, Πέμπτη 15 Νοεμβρίου, Παρασκευή 16 Νοεμβρίου, Σάββατο 17... Τότε που το Σαββατοκύριακο -και για μας τους μαθητές- άρχιζε από το μεσημέρι του Σαββάτου, μετά το τέλος του βασανιστικού εξάωρου, με το λυτρωτικό χτύπημα του κουδουνιού...
Εκείνο το Σάββατο τίποτε δεν θύμιζε τα βαριεστημένα Σάββατα της σχολικής μας ζωής...
Ένα φοβισμένο ξύπνημα έφερε το πρώτο φως της μέρας. Ένα ασφυκτικό κάψιμο στα τσιμπλιασμένα μάτια. Μια στεγνή πίκρα στο βάθος του λαρυγγιού. Μια άγρια μυρωδιά πνιγμού σε κάθε ανάσα... Φόβος.
Κλειστά ρολά και τραβηγμένες κουρτίνες. Νευρικές κινήσεις κι ανήσυχες παύσεις. Ψιθυριστές κοφτές λέξεις. Σιωπηλές ματιές των μεγάλων. Το μικρό τρανζίστορ κάτω απ' το μαξιλάρι μου σιωπηλό κι αυτό... Σκοτάδι.
Η μέρα τραβούσε άλλη μια ανηφόρα...
Τα μάτια του Πέτρου ήταν κατακόκκινα και πρησμένα σαν να είχε φάει ξύλο. Ο Άγγελος δεν είχε έρθει. Το στενάχωρο προαύλιο είχε εκείνο το πρωί μια πένθιμη ακινησία. Ακροβολισμένοι σε μικρές παρέες. Αναρωτιόμασταν χωρίς να ξεστομίζουμε λέξη. Κάτι πονούσε βαθιά στην καρδιά χωρίς να ξέρεις αν είναι απ' του φόβου το παγερό φτερούγισμα ή απ' της άγνοιας τη βασανιστική ησυχία.
Εκείνο το Σάββατο δεν πρόλαβε να χτυπήσει το κουδούνι για σχόλασμα. Μάταια η Ρούσου -η καλή εκείνη φιλόλογος- προσπαθούσε να αποσπάσει την προσοχή μας στο μάθημα. Οι ριπές από τ' απόσπασμα στην Πατησίων την διέκοπταν κάθε τόσο και μαζί την τρομαγμένη παγωνιά της αίθουσας. Γύρω στις 11 το μάθημα διακόπηκε οριστικά... Κάποιοι γονείς είχαν ειδοποιηθεί κι ήρθαν να μας πάρουν.
Απομακρυνόμουν βιαστικά με τον πατέρα του Νέστορα -του χαμένου πια κάπου στο χτες παιδικού μου φίλου- και πίσω μας ο αντίλαλος από το ξερό απόκοσμο κροτάλισμα ενός πυροβόλου έσκιζε τον τρομαγμένο αέρα...
Η Ιστορία μόλις είχε αρχίσει...
Κάποιοι τότε ξαφνιάστηκαν απ' το καυτό φιλί του θανάτου. Κάποιοι έγιναν ένα με τη φωνή που εξέπεμψε η λαχτάρα για λευτεριά. Κάποιοι χάθηκαν σαν σκιές ανώνυμες στις παρόδους της ζωής. Κάποιοι ξεχάστηκαν στις θωπείες της δικαίωσης. Κάποιοι άλλοι ξέφυγαν για πάντα...
Κάποιοι επιμένουν να θυμούνται κι ας μην ήταν εκεί...

2 σχόλια:

  1. ΣΧΟΛΙΑ: 6
    # PINK FISH στις 15/11/2007, 04:57 μμ
    Ήμουν μόλις μερικών...
    μηνών τότε Vouda...κάποιοι το έζησαν...ας θυμόμαστε πάντα αυτους που τότε αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν....καλά κάνεις και μας το θυμίζεις
    # Kalikatzar στις 16/11/2007, 09:05 πμ
    Εισαι πάντα εδώ
    και είσαι σταθερός στις αξίες σου και τις αρχές σου. Προσόν σπάνιο στις μέρες μας και κοίτα μην το χάσεις ποτέ. Φτιάξε παιδιά σαν και σένα και στόλισε τις παρέες σου με την παρουσία σου εμποδίζοντας το ρεύμα της σαχλαμάρας να επικρατήσει.
    # lulu στις 16/11/2007, 09:28 πμ
    ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ...
    ήταν όμως η μητέρα μου, μαθήτρια, να ζει πρώτη (και τελευταία) φορά τα δακρυγόνα... Σ' ευχαριστούμε για το ποστ, καλή αυριανή (μέρα, όχι εφημερίδα...)
    # hurricanekatrina στις 16/11/2007, 02:35 μμ
    ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ...
    Ήταν πολλοί εκεί, που αργότερα το ξέχασαν, και πολλοί που το θυμούνται και το τιμούν καθημερινά κι ας μην ήταν εκεί. Τώρα πια, εμείς το έχουμε ανάγκη, κι όχι το Πολυτεχνείο εμάς.
    # VOUDAS στις 16/11/2007, 03:41 μμ
    ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ...
    Φίλοι μου, επιτρέψτε μου μια μικρή αναφορά από το κείμενο του Γ. Γραμματικάκη "Η επανάσταση των σιωπηλών": "...Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου -για να αναφερθούμε στην επικαιρότητα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής. Η σιωπή υπήρχε από νωρίς στις διαψευσμένες προσδοκίες των νέων ανθρώπων, σερνόταν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και στους δρόμους της Αθήνας, μιλούσε με μουσικές και αθέατα δάκρυα. Η βία επιτάχυνε την έκφρασή της, τα τανκς προσπάθησαν να καλύψουν την απειλή της"...
    # gpoint στις 17/11/2007, 08:35 πμ
    ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ...
    Μου θύμισες τον κάποτε βοηθό στα εργαστήρια της Φυσικής που υπέγραφε "Επιτυχώς Γραμματικάκης". Οσοι (απλός κόσμος) βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο Πέμπτη και Παρασκευή έχουν άλλη αντίληψη απ' αυτούς που βρέθηκαν εκεί από τη Τρίτη. Φυσικά ενα χρόνο μετά "ήταν όλοι εκεί"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναρτήθηκε στη LIFOLAND την Πεμ, 15 Νοε 2007 04:44 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή