ΑΠΟ-ΛΟΓΙΑ

Χορτάσαμε... Βροχή με το τουλούμι έριχνε απ' το πρωί!... «Σκεπάστηκα» την ομπρέλα και ανηφόρησα ξανά προς τα κει.
Οι μέρες ξημερώνουν αργά πια. Το πρωινό έχει ψυχράνει κι ο δρόμος για το καφενείο γίνεται βιαστικός, λαχανιασμένος. Οι στάσεις για «καλημέρες» στα ψιλικά της κυρά Μαρίας -και μια κλεφτή ματιά στα πρωτοσέλιδα, στο τοστάδικο του Χρήστου και στο Θύμιο το χασάπη, πιο σύντομες και πιο κοφτές.
Συνήθως -όπως και σήμερα- πίνω τον καφέ μου διαβάζοντας τα παραπολιτικά. Δίπλα μου ο Μήτσος, έχει πιάσει από νωρίς το μεροκάματο της κολτσίνας με το Ζαφείρη. Παραδίπλα ο Βασίλης με το Νικόλα και τον Πέτρο διαφωνούν -όπως μέρες τώρα- για τις προθέσεις του Βενιζέλου και τις προοπτικές του Γιώργου. Απόμερα, δίπλα στη βιτρίνα του θεόρατου ψυγείου, ο μαστρο-Γιώργης είναι απορροφημένος από τις νέες τηλε-επιχειρήσεις της αστυνομίας στα Ζωνιανά. Στριφογυρίζει το κομπολόι αργά, βασανιστικά -σαν τις ώρες που κοντοστέκονται ολημερίς απειλητικές στο ρολόι του τοίχου- ο Διαμαντής, ο σβούρας, καθισμένος σε μια γωνιά με την πλάτη γυρισμένη προς το μέρος μας.
Άνθρωποι. Γνωστοί-Άγνωστοι. Ο χώρος μας φέρνει -καθημερινά σχεδόν- κοντά. Άλλος από την Καλαμάτα, άλλος πρόσφυγας από την Κύπρο, άλλος Μυτιληνιός, άλλος Μεσολογγίτης. Ο χρόνος που περισσεύει στον καθένα μοιράζεται σε κουβέντες της στιγμής, σε τάβλι και καλαμπούρια και στις απαραίτητες «κοκορομαχίες». Άλλος συνταξιούχος, άλλος άνεργος, άλλος νυχτερινός, άλλος μόνος. Η ανάγκη επικοινωνίας και συναναστροφής κατευθύνει τα βήματα στο καφενείο. Στη δική μας μικρή «Βουλή», που -όπως σε κάθε παρόμοια «Βουλή» - όλα τα προβλήματα έχουν τη λύση τους κι όλοι οι άλλοι άδικο και ‘μεις μόνο δίκιο. Ο «κουκουές», ο «πρασινοφρουρός», ο «γαύρος», ο «τράκας», ο «εξυπνάκιας», καθένας με το παρατσούκλι ή το χαρακτηριστικό του, άλλοτε περιπαιχτικό και αστείο κι άλλοτε σκληρό κι απόκρυφο. Παρέα της συγκυρίας, της συνήθειας, της ανάγκης.
Μια άτυπη «σχέση» μέρα τη μέρα μας έφερε κοντά και μας έδεσε στην παρέα της «Συνάντησις». Μια σιωπηλή συμφωνία διαμόρφωσε «φιλίες» και συναναστροφές στενότερες και μια άδηλη συναισθηματική «χημεία» μας κρατά δίπλα στων ημερών τη σύνοψη και στης καρδιάς μας το ξεδίψασμα. Μια «σχέση» που κλείνει τις περισσότερες φορές πίσω μας, μόλις απ' του καφενείου την πόρτα βγούμε και ξανανοίξει -με λαχτάρα νομίζω συμβαίνει πότε-πότε- την άλλη μέρα, κάπου εκεί, όταν το πρωινό φως ανηφορίζει την Καλλιδρομίου κι η συννεφιά -με πείσμα- στέκεται παραπέτο μολυβένιο πάνω απ' του Στρέφη.
Δυο-τρεις σύχναζαν εκεί από παλιά. Ήταν γείτονες, ο κυρ Φώτης -Θεός ‘σχωρέστον- ήταν και κοντοχωριανός του Βασίλη, του καφετζή, κι ανέβαινε εκεί απ' τα Εξάρχεια. Οι άλλοι μαζευτήκαμε με τον καιρό. Δεν θέλει δα και πολύ... Εξάλλου, ο Βασίλης γρήγορα απόχτησε «όνομα» και σ' αυτήν την πιάτσα, για τον περιποιημένο του μεζέ και για την άψογη εξυπηρέτηση. Είχε και τη «Ρουσλάνα» να σερβίρει... Έτσι «Η Συνάντησις» έγινε το στέκι μας, το στέκι μου.
Η ανακαίνιση που έκανε στο μεταξύ ο Βασίλης έδωσε ένα νέο χρώμα στην αίθουσα. Διαμόρφωσε κι ένα ξεχωριστό χώρο -ενώνοντας και το διπλανό μαγαζί που ξενοικιάστηκε- για τους μανιώδεις χαρτοπαίχτες. Δεν έχω παρτίδες μαζί τους. Ούτε καλημέρα. Τη δουλειά τους, τη δουλειά μου...

Είχα ξεκόψει ένα φεγγάρι παλιότερα. Λογοφέραμε άσχημα για το αν ο Ολυμπιακός είναι δίκαια πρώτος στη βαθμολογία ή τον «σπρώχνουν» με νύχια και με δόντια τα «κοράκια»... Ακούστηκαν και βαριές κουβέντες πάνω στην έξαψη της αντιπαράθεσης, έσπασε κι ένα φλιτζάνι, χύθηκαν καφέδες. Κάποιοι έφυγαν βρίζοντας. Κόπηκαν καλημέρες... «Βλακείες», θα πεις... Μπορεί...
Ιστορίες παλιές, που άφησαν όμως τα σημάδια τους κι επηρέασαν τις -ούτως ή άλλως- εύθραυστες ισορροπίες και την ευαίσθητη -εκ των πραγμάτων- συνοχή της παρέας. Έκτοτε κι εγώ καθόμουν -όσες φορές πήγαινα- έπινα το καφεδάκι μου όσο μπορούσα πιο ήσυχα, διάβαζα την εφημερίδα μου, έκανα φιλικά την κουβεντούλα μου και τέρμα τα πολλά-πολλά...
Το βλέπω και σήμερα καθαρά, κοιτάζοντας γύρω τις φιγούρες που σχηματίζονται στο θαμπό πρωινό φως του Νοέμβρη. Οι άνθρωποι είμαστε παντού και πάντα οι ίδιοι. Οι εαυτοί μας. Με τις αντιλήψεις και την προσωπικότητά μας, με τις ιδιοτροπίες και τις αρετές μας. Με την καλή μας διάθεση ή την καχυποψία μας. Κάποιοι δεν με καταλαβαίνουν -κι ούτε τους νοιάζει- είναι βέβαιο. Κάποιους τους έχω παρεξηγήσει και με ενοχλεί. Με κάποιους ψυχράθηκα, μα ελπίζω... Τι να κάνουμε;
Το καφενείο είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας μας -φιλοσοφώ μερικές φορές. Όσοι συναντιόμαστε εκεί, ξεδιπλώνουμε ένα κομμάτι -μικρότερο ή μεγαλύτερο- του εαυτού μας, εκφράζουμε μια πτυχή -περισσότερο ή λιγότερο ορατή- των συναισθημάτων μας, εκδηλώνουμε -ένα μέρος- των αναγκών μας. Ταυτόχρονα όμως, εκτός από τη συναναστροφή, παίρνουμε ερεθίσματα κι ιδέες. Απολαμβάνουμε συζητήσεις κι ιστορίες. Χαιρόμαστε ή λυπόμαστε με τις χαρές και τις λύπες των άλλων. Τσατιζόμαστε με τις χαζομάρες και τις υπερβολές τους, θυμώνουμε με τις εμμονές και τα «κολλήματά» τους. Ανθρώπινα πράγματα, ανθρώπινες καταστάσεις, ανθρώπινες συμπεριφορές...
Στο μεταξύ, νέοι θαμώνες έχουν έρθει, άλλοι παραμένουν, άλλοι βαριούνται κι εξαφανίζονται, άλλοι πίνουν έναν καφέ και φεύγουν. Το ευχάριστο είναι πως τελευταία -μετά την ανακαίνιση που έκανε ο Βασίλης- όλο και καμιά κοπελιά ξεκόβει κατά ‘δω, ιδίως όταν είναι ο καιρός καλός κι έχει τραπεζάκια έξω στο πεζοδρόμιο. Είναι αλήθεια, πως περιμένω με λαχτάρα την παρέα κι η παρέα αισθάνομαι πως με περιμένει με ειλικρινές ενδιαφέρον. Αν τύχει κι «εξαφανιστώ», κάποιοι σπεύδουν να ενδιαφερθούν, να επικοινωνήσουν, να δουν τι έγινα...

Να, όπως τις προάλλες... Μετά από μια αναπάντεχη κι απρόκλητη -κατά τη γνώμη μου- λογομαχία για τους ομοφυλόφιλους, μ' έναν ιδιόρρυθμο -όποτε εμφανιστεί, όλο και κάποια παρεξήγηση θα προκύψει- τύπο, τα μάζεψα κι έφυγα θυμωμένος κι απογοητευμένος. Βγαίνοντας κόντεψα να πάρω μαζί μου -είμαι κι εγώ μερικές φορές άνω ποταμών- και τη γλάστρα με το γιούκα, που βρισκόταν απέναντι. Ευτυχώς ένα παλικάρι που παρακολουθούσε από κοντά, πρόλαβε την τελευταία στιγμή -ένα περίεργο πράγμα, αυτός παίρνει πάντα επίκαιρες θέσεις- να την κρατήσει, γιατί είναι σίγουρο πως αν έπεφτε κάτω θα γινόταν μεγάλη ζημιά. Κάτι λίγα νερά που χύθηκαν, όταν χτύπησε κάποιο χέρι στο τραπέζι, έσπευσε πρόθυμα το ίδιο παλικάρι μ' ένα-δυο χαρτομάντιλα να τα μαζέψει, πριν προλάβει ο Βασίλης να φέρει τη σφουγκαρίστρα απ' την κουζίνα.

Μόλις μ' είδαν προχτές το πρωί να ξαναμπαίνω δισταχτικά, ξεραθήκανε στα γέλια. «Τα πήρα στο κρανίο» -που λέει κι ο γιός μου και όταν τον ακούω... τα παίρνω στο κρανίο και πάλι- μα καμώθηκα τον αδιάφορο. Πάνω απ' όλα η... αξιοπρέπεια -τρομάρα μου. Σούφρωσα τα μούτρα, πέταξα μια γλυκόξινη «καλημέρα» προς το πουθενά περισσότερο και τράβηξα για ένα τραπεζάκι στην άκρη της αίθουσας.
«'Ερχεταιιιιιι», ακούστηκε η φωνή του Βασίλη πίσω από το ψυγείο και -ίσως μου φάνηκε- είχε έναν χαρωπό τόνο.
«Γελάμε, γιατί κάποιοι προεξοφλούσαν, έτσι όπως σε είδαν να τα παίρνεις όλα παραμάζωμα, ότι έφυγες για πάντα!», μου φώναξε από αντίκρυ ο «γαύρος» κατεβάζοντας το αεράτο -μετά την ισοπαλία με τη Ρεάλ- «Φως». «...Λες και δε σε έχουμε καταλάβει πια!...» συμπλήρωσε γελώντας.
Καμώθηκα τον κατσούφη. Η «Ρουσλάνα» έφερε με χάρη -όπως πάντα- τον καφέ κι όπως απομακρυνόταν πρόλαβα να δω ένα ροζ χαμογελάκι να ζωγραφίζεται στα χείλη της. Άνοιξα αμήχανα την εφημερίδα. Ο Σπύρος πήρε την καρέκλα κι ήρθε κοντά, το ίδιο -μαζί με το ποτήρι του κονιάκ του- κι ο Γιάννης. Ο Μήτσος γύρισε να συνεχίσει την κολτσίνα του με το Ζαφείρη.
«Τι νέα, λοιπόν, παλιόφιλε;»
Το καφενείο ξαναγύρισε πάλι στην καθημερινότητά του κι εγώ προλαβαίνω να σκεφτώ -το κάνω κι αυτό μερικές φορές- πριν πιάσουμε τις αναλύσεις για τα ΠΑΣΟΚικά, ότι για να μπορέσω να καταλάβω την «αλήθεια» του άλλου, θα πρέπει κι αυτός να επιθυμεί να κατανοήσει την «αλήθεια» μου...
Όσα διαβάζω ή ακούω είναι πραγματικά η «αλήθεια» του άλλου ή η «αλήθεια» που εγώ νομίζω ή θέλω να δω και ν' ακούσω;

Από λόγια χορτάσαμε... Που λέει και στην αρχή του κειμένου -ή μήπως διαβάσατε κάτι άλλο;
Αφιερωμένο σε όσους -επιπόλαια ή βιαστικά ή δεν ξέρω κι εγώ πώς- νομίζουν ότι μπορούν πάντα να διαβάζουν, να καταλαβαίνουν σωστά και να κρίνουν τι θέλει να πει ή πώς αισθάνεται ο άλλος...