ΓΥΡΙΣΑ

Γύρισα. Σιγά το δύσκολο, μήπως εκεί θα ‘μενα; Η εθνική ήταν σχεδόν άδεια και μια ανοιξιάτικη λιακάδα μ' έκανε να ‘χω ξεκούμπωτο το πουκάμισο κι ανοιχτό το παράθυρο.

Η μουσική έπαιρνε το βλέμμα από το δρόμο και τις στροφές του κι έστελνε τη σκέψη σ' άλλες διαδρομές με χίλιες στροφές.

Γύριζα και γύριζα με το νου πίσω, στις μέρες που η διαδρομή για το σπίτι ήταν η νοσταλγία στην καρδιά κι ένα δάκρυ στα μάτια. Η λαχτάρα για τη μάνα μου, η επιθυμία για εκείνη, ο πόθος για αγκαλιά, η ανάγκη για τρυφερότητα, για στοργή κι αγάπη.

Γύριζα, και κάπου εκεί σε μια στροφή που ‘λεγε «εγώ δεν είμαι ποιητής», ήρθε στο νου μου αυτή η σελίδα, αυτός ο τόπος. Αυτός ο τόπος που τίποτε δεν έχει κοινό με τον τόπο και τα μέρη που λαχταρούσα πριν χρόνια να δω και να συναντήσω. Αυτός ο τόπος που κανείς δεν με περιμένει με λαχτάρα να γυρίσω και δεν του λείπω στα ταξίδια μου. Αυτός ο τόπος που, πάνω από ένα χρόνο τώρα, αφήνω τα ψηφιακά μου ίχνη ανακατεύοντας σκόρπιες σκέψεις και συναισθήματα, που μου επιτρέπει να εκδίδω και να εκδίδομαι σε μια αγορά που δεν ψωνίζει, αλλά ψωνίζεται και καμαρώνει μ' αυταρέσκεια μπροστά στον καθρέφτη της εγωκεντρικής της ψυχεδέλειας.

Γύριζα κι οι ματιές μου έκλεβαν κομμάτια απ' τη διαδρομή, απ' το μαύρο της ασφάλτου, κι έφερναν μπροστά μου κομμάτια χρόνου και μικρές στιγμές της εικονικής μου διαδρομής στο διαδίκτυο. Μια εικονική διαδρομή δεμένη άρρηκτα με μια καθόλου εικονική πραγματικότητα και μια εξίσου υπαρκτή νεοτερικότητα στις ανάγκες, στις συμπεριφορές, στις αντιλήψεις, στις σχέσεις...

Γύρισα και βρήκα και πάλι μια οθόνη κρεμασμένη σε λέξεις σκληρές, σε λέξεις πληγωμένες, σε λέξεις άνοστες, σε λέξεις άχρωμες. Μια οθόνη μαύρη. Ήρθε τότε στο νου μου το μαύρο της ασφάλτου, που το πρωί έγραφα πάνω της χιλιόμετρα με σκέψεις κι αναμνήσεις και συλλογισμούς και μπαρούφες για να περνά η ώρα. Και «μου έκανε κλικ» να σου πω κάτι...

Ποιος είμαι ‘γω που θα σου πει; Δίκιο έχεις. Υπάρχουν τόσοι και τόσοι ομιλούντες... Υπάρχουν τόσοι και τόσοι αρμοδιότεροι. Αν κάτι περισσεύει σ' αυτό τον τόπο είναι οι ομιλούντες αρμόδιοι, μόνο που ποτέ δεν βρίσκουμε τον κατάλληλο να μιλήσει τη στιγμή που τον χρειαζόμαστε...

Όμως να, είμαστε τώρα αντικριστά. Θέλω, δε θέλω -τρόπος του λέγειν, βρε αδερφέ!- με κοιτάς, ίσως και να με διαβάζεις. Ίσως και ν' αναρωτιέσαι: «Τι θέλει να πει ο ποιητής;» [Θυμάσαι; Έτσι δεν μου έγραφες και συ σε κάποιο μήνυμα;]

Εγώ θα σου πω απλά, δεν είμαι ποιητής.

Θα σου πω απλά, άσε με να είμαι αυτός που είμαι, αν θες μείνε και συ αυτός που είσαι. Κάποιος με κάποιο τρόπο μας δίνει την ευκαιρία να συναντιόμαστε σ' αυτό το χώρο. Μήπως αυτό δεν είναι αρκετό; Μήπως το πέταγμα στο διαδίκτυο μάς έκανε να ξεχάσουμε να πατάμε;

Έχω κι εγώ -όπως εσύ- ανάγκη ν' αντισταθώ κάπου. Έχω κι εγώ ανάγκη -όπως κι εσύ- να διαμαρτυρηθώ για κάτι.

Μπορούμε να το βρούμε αυτό το κάτι μαζί; Μπορούν τα «κλικ» μου να σου κάνουν κλικ και τα «κλικ» σου να κάνουν κλικ σε μένα; Έχει καλώς. Δεν μπορούμε; Never mind!...Καλή καρδιά!

Έχει ωραίο καιρό και σήμερα, όπως και χτες, όμως το χτες πάει, πέρασε για πάντα!... Μπορούμε να δούμε αν το αύριο που -ούτως ή άλλως- έρχεται αύριο, εκτός απ' τον καιρό μπορεί να φέρει κι άλλα καλά «κλικ» μαζί του;