Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Η ΒΡΟΧΗ


Η βροχή έμοιαζε να λιώνει έτσι όπως άπλωνε το ορμητικό υγρό πέπλο της στο γκρίζο φόντο του παρμπρίζ θολώνοντας τις εικόνες γύρω. Αστράφτει. Περιμένω τη βροντή μποτιλιαρισμένος -από τις εννιά παρά είκοσι- κάπου μεταξύ αυτού που λένε Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος. Έντεκα και δέκα. Τα έξυπνα έχουν τελειώσει από ώρα. Τι να σου κάνουν κι οι άνθρωποι πίσω απ' τα μικρόφωνα. Έχασε πια ο καιρός την πρωτοτυπία του. Έχασαν κι οι ατάκες τη νοστιμιά τους. Βαρέθηκα να βλέπω τους υαλοκαθαριστήρες να τρίζουν ρυθμικά στο μηχανικό τους πήγαιν'-έλα, ούτως ή άλλως μόνο τρίζουν, για τίποτε άλλο δεν προλαβαίνουν. Τους κλείνω. Κλείνω και το ραδιόφωνο.
Το τιμόνι. Ο λεβιές των ταχυτήτων. Το κοντέρ. Ο καθρέφτης. Τα χέρια μου. Η ανάσα μου. Το CD σου. Η παρουσία σου. Δίπλα. Το κάθισμα άδειο. Αρχίζεις να τραγουδάς μέσα στη σιωπή. Μέσα στη βροχή...
Κι έρχεται ένα άρωμα φθινοπωρινής υγρασίας στο νου, ένα κόκκινο μπουφάν κι ένα κάτασπρο χαμόγελο. Αέρινα βήματά πάνω σ' ένα καστανόξανθο νοτισμένο χαλί. Ένα ζεστό λεπτό νεύμα. Ένα «Τρέξε!... Πιάσε με!». Ένα παιδιάστικο γέλιο. Ένα πρωινό στο Πήλιο...
Και τρέχω. Και γίνονται αγέρας τα χέρια μου μέσ' στα κατάξανθα μαλλιά σου. Και σβήνουν οι καυτές ανάσες των χειλιών μου πάνω σε κάθε ροζ φιλί. Κι αρπάζει ο ζηλιάρης ουρανός της λάμψης σου τη χάρη σε μια αστραπή και της καρδιάς ο χτύπος αντηχεί -βροντή- ανάμεσα στις φυλλωσιές.
Κι η μπόρα χάδια υγρά απλώνει σε κορμιά που αγκαλιασμένα μαρμαρώσανε. Κι ένα φως από μυριάδες χρώματα ξεχύνεται, λες κι ήρθ' η άνοιξη απρόσκλητη. Λες κι έχει χρόνος ξεγελάσει τη στιγμή, που μένει ακίνητη στης αγκαλιάς σου τη φρεσκάδα. Και ξαφνικά ήλιος. Φως...
Κι όταν -μούσκεμα πια μέσα στο γραφικό καφενεδάκι- η ρακή γουλιά-γουλιά ζεσταίνει το λαρύγγι και η γριά στόφα χαϊδεύει τρυφερά το πρόσωπό σου, έχεις στα μάτια σου κάτι απ' το μελί των φύλλων κι ένα τραγούδι ακούγεται μέσα στης ευτυχίας τη σιωπή...
Και έγινε με μιας κι αυτό το πρωινό χαμόγελο γλυκό κι ήλιος ζεστός και τραγούδι κι απαντοχή κι ένα με σένα, που είσ' εδώ, που είσ' αλλού, μα, μέσα από τη βροχή, το δρόμο δείχνεις -όπου κι αν είσαι- που με βγάζει, έξω στου ήλιου το φως, μακριά από της ατέλειωτης στιγμής τη γκρίζα ακινησία.

2 σχόλια:

  1. ΣΧΟΛΙΑ: 10
    # karagiozaki στις 19/11/2007, 03:58 μμ
    Η ΒΡΟΧΗ
    Ένα πρωινό στο Πήλιο...! εκεί θα είμαι την άλλη εβδομάδα!!! για πολλά πρωινά βροχερά ή μη! :)
    # Peterpunk στις 19/11/2007, 04:07 μμ
    Η ΒΡΟΧΗ
    μοναξιά και βροχή...
    # ImmortalJunkie στις 19/11/2007, 04:28 μμ
    όμορφα τραγουδάς, ομορφαίνεις και τη βροχή...
    # greendim στις 19/11/2007, 04:50 μμ
    Τόσο ρεαλιστικό...
    που η βροχή με "μούσκεψε"! Να 'σαι καλά Βούδα μου...
    # simple στις 19/11/2007, 04:52 μμ
    ΤΕΛΕΙΟΣ
    ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ...Ημαστάν που ήμασταν μας απόκανες..
    # Karellen στις 19/11/2007, 05:02 μμ
    Η ΒΡΟΧΗ
    Na loipon pou den einai mono o dikos mou broxeros Noembris ksafnou toso fwteinos... Vouda, eksairetikos gia alli mia fora!
    # pilgrim στις 19/11/2007, 08:00 μμ
    Η ΒΡΟΧΗ
    Έτσι μες στο γκρι καταφθάνουν οι αποκαλύψεις. Κι η άσφαλτος στο δρόμο χρυσίζει σαν να την σκέπασε ξαφνικά με φύλλα το φθινόπωρο. Δεν έχει άλλο τρόπο ο άνθρωπος, για να αντέξει... Ευχαριστώ!Υπάρχει ένα υπέροχο τραγούδι της Γαλάνη για το΄Πήλιο σε στίχους του Παρασκευά Καρασούλου, στο δίσκο "Φως". Θα επανέλθω!
    # VOUDAS στις 19/11/2007, 08:24 μμ
    ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΒΡΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ!
    'Οταν οι καλοί μου φίλοι βγαίνουν μαζί με όλη την ευαισθησία τους στη βροχή μαζί μου, αισθάνομαι πως μπορώ να τους χαρίσω τον "Φύλακα 'Αγγελο" με όλη μου την αγάπη!...
    # hurricanekatrina στις 20/11/2007, 01:49 πμ
    Η ΒΡΟΧΗ
    ..όλοι οι έρωτες τελειώνουν κάποτε, όπως κι η βροχή..
    # MRT στις 23/11/2007, 04:29 μμ
    Η ΒΡΟΧΗ
    θα εστιάσω στο τραγούδι, είναι το απόλυτα αγαπημένο μου. Δεν το έχω ακούσει ποτέ σε αυτοκίνητο, το ακούω πάντα αργά το βράδυ, repeat πολλές φορές. εξαιρετικό ποστ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναρτήθηκε στη LIFOLAND τη Δευ, 19 Νοε 2007 03:33 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή