Η ΒΡΟΧΗ

Η βροχή έμοιαζε να λιώνει έτσι όπως άπλωνε το ορμητικό υγρό πέπλο της στο γκρίζο φόντο του παρμπρίζ θολώνοντας τις εικόνες γύρω. Αστράφτει. Περιμένω τη βροντή μποτιλιαρισμένος -από τις εννιά παρά είκοσι- κάπου μεταξύ αυτού που λένε Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος. Έντεκα και δέκα. Τα έξυπνα έχουν τελειώσει από ώρα. Τι να σου κάνουν κι οι άνθρωποι πίσω απ' τα μικρόφωνα. Έχασε πια ο καιρός την πρωτοτυπία του. Έχασαν κι οι ατάκες τη νοστιμιά τους. Βαρέθηκα να βλέπω τους υαλοκαθαριστήρες να τρίζουν ρυθμικά στο μηχανικό τους πήγαιν'-έλα, ούτως ή άλλως μόνο τρίζουν, για τίποτε άλλο δεν προλαβαίνουν. Τους κλείνω. Κλείνω και το ραδιόφωνο.
Το τιμόνι. Ο λεβιές των ταχυτήτων. Το κοντέρ. Ο καθρέφτης. Τα χέρια μου. Η ανάσα μου. Το CD σου. Η παρουσία σου. Δίπλα. Το κάθισμα άδειο. Αρχίζεις να τραγουδάς μέσα στη σιωπή. Μέσα στη βροχή...
Κι έρχεται ένα άρωμα φθινοπωρινής υγρασίας στο νου, ένα κόκκινο μπουφάν κι ένα κάτασπρο χαμόγελο. Αέρινα βήματά πάνω σ' ένα καστανόξανθο νοτισμένο χαλί. Ένα ζεστό λεπτό νεύμα. Ένα «Τρέξε!... Πιάσε με!». Ένα παιδιάστικο γέλιο. Ένα πρωινό στο Πήλιο...
Και τρέχω. Και γίνονται αγέρας τα χέρια μου μέσ' στα κατάξανθα μαλλιά σου. Και σβήνουν οι καυτές ανάσες των χειλιών μου πάνω σε κάθε ροζ φιλί. Κι αρπάζει ο ζηλιάρης ουρανός της λάμψης σου τη χάρη σε μια αστραπή και της καρδιάς ο χτύπος αντηχεί -βροντή- ανάμεσα στις φυλλωσιές.
Κι η μπόρα χάδια υγρά απλώνει σε κορμιά που αγκαλιασμένα μαρμαρώσανε. Κι ένα φως από μυριάδες χρώματα ξεχύνεται, λες κι ήρθ' η άνοιξη απρόσκλητη. Λες κι έχει χρόνος ξεγελάσει τη στιγμή, που μένει ακίνητη στης αγκαλιάς σου τη φρεσκάδα. Και ξαφνικά ήλιος. Φως...
Κι όταν -μούσκεμα πια μέσα στο γραφικό καφενεδάκι- η ρακή γουλιά-γουλιά ζεσταίνει το λαρύγγι και η γριά στόφα χαϊδεύει τρυφερά το πρόσωπό σου, έχεις στα μάτια σου κάτι απ' το μελί των φύλλων κι ένα τραγούδι ακούγεται μέσα στης ευτυχίας τη σιωπή...
Και έγινε με μιας κι αυτό το πρωινό χαμόγελο γλυκό κι ήλιος ζεστός και τραγούδι κι απαντοχή κι ένα με σένα, που είσ' εδώ, που είσ' αλλού, μα, μέσα από τη βροχή, το δρόμο δείχνεις -όπου κι αν είσαι- που με βγάζει, έξω στου ήλιου το φως, μακριά από της ατέλειωτης στιγμής τη γκρίζα ακινησία.