ΟΙ ΚΟΥΡΝΤΙΣΤΟΙ ΜΠΟΞΕΡ

Η παρέλαση είχε τελειώσει. Στο λεωφορείο για το γυρισμό ο πατέρας προσπαθούσε να μου λύσει την απορία, γιατί οι αλυσίδες των τανκς δεν έσκαβαν την άσφαλτο. Είχε λιακάδα και στο δρόμο για το σπίτι κλωτσούσα πού και πού καμιά πέτρα από τις πολλές που έβρισκα στο βηματισμό μου...

«Τα καλά σου παπούτσια φοράς...» ακούστηκε τότε η υπενθύμιση, με το γνώριμο ήρεμο, μα ταυτόχρονα κι αυστηρό ύφος του πατέρα μου.

Τα καλά μου φορούσα, με το γκρι μου κουστούμι με το κοντό παντελονάκι, τ' άσπρο πουκάμισο και τη μπλε γραβάτα -πόσο, αλήθεια, όλο το πρωί με έπνιγε- και τα μαύρα γυαλιστερά ολοκαίνουργια λουστρίνια.

Το σπίτι ήταν μακριά απ' τη στάση που μας άφησε το λεωφορείο. Βυζαντίου 8. Ο καταπράσινος περιποιημένος κήπος μπροστά -το μεράκι της μάνας μου- είχε την ευωδιά απ' τις βιολέτες, αλλά και τα ζωντανά χρώματα απ' τους πανσέδες, τα «σκυλάκια», τις γαρδένιες, τις μαργαρίτες. Η άνοιξη έφτανε στην ώρα της τότε, καθώς οι εποχές δεν είχαν εξοστρακιστεί ακόμα απ' το τσιμέντο κι απ' τη ρύπανση. Μπαίνοντας ξεκούμπωνα άρον-άρον το λάστιχο της γραβάτας...

«Κοίταξε τι σε περιμένει!...» ακούστηκε η φωνή της μάνας μου απ' την κουζίνα, ανακατεμένη με το τσιρτσίρισμα του λαδιού στο τηγάνι.

Η καρδιά μου χτύπησε με λαχτάρα κι ένα σφίξιμο μούδιασε το στήθος μου. Ήξερα πού να κοιτάξω... Πάνω στο μπουφέ της σάλας -δίπλα στο τεράστιο ραδιόφωνο telefungen- ήταν ακουμπισμένο ένα πακέτο τυλιγμένο σε πολύχρωμο χαρτί, «Παιχνίδια Δενέγρη» έγραφε σε πολλές μεριές κι ο φιόγκος ήταν κάτασπρος, φουντωτός, τεράστιος!

Τα παιδικά μου πακέτα!... Τα παιδικά μου δώρα! Πόσο σημαντικά ήταν!... Σήμαιναν γιορτή, σήμαιναν χαρά, σήμαιναν αγάπη, σήμαιναν τόσα και τόσα ξεχωριστά και μοναδικά πράγματα. Συνήθως η αξία τους δεν ήταν μεγάλη ή μάλλον ήταν ασήμαντη, αλλά τα μεγέθη κι οι αξίες τότε μετριόντουσαν εντελώς διαφορετικά. Η προσμονή κι η λαχτάρα ήταν εκείνο που τους έδινε αξία. Η χειρονομία και το ενδιαφέρον ήταν αυτό που επισκίαζε το μέγεθος. Ίσως να ‘ναι κι η ανάμνηση αυτών των χρόνων -των παιδικών- που όσο ξεμακραίνουν εξωραΐζονται κι όλα φαντάζουν ιδανικά και παραμυθένια. Ίσως να ‘ναι κι ότι τα πακέτα με τα δώρα έρχονταν σπάνια και κατά κανόνα για κάποιο λόγο. Ίσως...

Από τότε έχω πάρει κι έχω πάρει δώρα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Βιβλία εξαιρετικά, ρούχα ιδιαίτερα, ρολόγια και μανικετόκουμπα επώνυμα, ποτά όλων των λογιών, λουλούδια σε πανέμορφα καλάθια, στυλό και πέννες πανάκριβες, δίσκους με αγαπημένα τραγούδια, συλλεκτικά -τα λατρεύω- διακοσμητικά γραφείου. Εξακολουθώ, όμως τέτοιες μέρες να θυμάμαι με συγκίνηση εκείνο το παιδικό παιχνίδι της πρώτης δημοτικού, τους δυο λιλιπούτειους κουρντιστούς μποξέρ με το κόκκινο και μπλε σορτάκι -το δώρο για τη γιορτή μου από τη δασκάλα μου στο σχολείο- που βρήκα ακουμπισμένο στον μπουφέ της σάλας το μεσημέρι εκείνης της 25^ης Μαρτίου...