ΣΧΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΠΑΖΑ

Μεγάλες οι φυσικές καταστροφές που συνέβησαν τις τελευταίες μέρες στον πλανήτη. Απ' τη μια ο κυκλώνας Ναργκίς που χτύπησε την περασμένη βδομάδα στη Μιανμάρ κι άφησε πίσω του χιλιάδες άψυχα κορμιά πνιγμένα στα λασπόνερα, απ' την άλλη η χτεσινή ισχυρή σεισμική δόνηση στη νοτιο-ανατολική Κίνα που ισοπέδωσε την επαρχία Σιτσουάν, θάβοντας ζωντανούς χιλιάδες ανθρώπους στα συντρίμμια. Τα παιδιά και στις δυο περιπτώσεις ήταν τα περισσότερα θύματα...
Μακριά από μας -θα μου πεις- κι εμείς έχουμε τόσα προβλήματα να λύσουμε στον τόπο μας, από το να βρούμε ένα μπιτόνι αμόλυβδη μέχρι να σιγουρευτούμε ότι θα τα πάει καλά στις πρόβες για τη Γιοροβίζιον η Καλομοίρα... Εξάλλου, οι ανθρώπινες ζωές κάτω ‘κει μετριούνται με το... καντάρι, τι σχέση έχουν με μας τους «πολιτισμένους» του κιλού και του ευρώ; Εκεί σκορπάνε τα παιδιά στους δρόμους έτσι, για πλάκα, ενώ εμείς -σε παρακαλώ- ίσα κι όμοια είμαστε; Βασιλικά τα φροντίζουμε τα βλαστάρια μας από τα γεννοφάσκια τους στα όπα - όπα!...
Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε άραγε, αν συνέβαιναν τέτοιου μεγέθους καταστροφές στην Ελλάδα; Αν η πατρίδα μας στροβιλιζόταν κάθε τόσο από κυκλώνες ή ταρακουνιόταν συθέμελα κάθε τρεις και λίγο από Κρήτη μέχρι Διδυμότειχο με σεισμούς 7 κι 8 ρίχτερ;
Πώς θα συμπεριφερόμασταν σαν πολίτες; Θα είχαμε και τότε αυτή τη νοσηρή νοοτροπία του ωχαδερφισμού και της αδιαφορίας; Θα κοιτάζαμε μόνο τι θα φάμε, τι θα πιούμε και τι θ' αρπάξει ο ... μας; ‘Η πώς να σώσουμε όπως-όπως το τομάρι μας;
Μήπως τότε η ανάγκη θα μας είχε αναγκάσει να διαμορφώσουμε ως άτομα και ως κοινωνία μιαν άλλη συμπεριφορά, που θα τη διέκριναν οι αρετές της αλληλεγγύης, της συνεργασίας, της υπομονής, της κατανόησης, του αλληλοσεβασμού;
Μήπως τότε θα είχαμε υποχρεωθεί να διαπαιδαγωγηθούμε ως άτομα και ως κοινωνία, ώστε ν' αναζητάμε λύσεις στα κοινά προβλήματα και τις δυσκολίες μέσα από τη συλλογική δράση, τη συνεννόηση, την ανιδιοτελή προσφορά, τον εθελοντισμό, την πειθαρχία και την οργάνωση;
Θυμάμαι με τρόμο τις εικόνες πανικού στους δρόμους μετά το σεισμό στην Αθήνα το 1999... Βλέπω με θλίψη τις επιδρομές στα ράφια των σούπερ μάρκετ ή στα βενζινάδικα αυτές τις μέρες...
Μας μάθανε θαρρώ, πως μόνο μπρος στους «εξωτερικούς κινδύνους» πρέπει να ‘μαστε ενωμένοι και μονιασμένοι. Έτσι, έχω τη γνώμη, γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές. Έτσι μεγάλωσαν οι παππούδες κι οι πατεράδες μας, όλον τον άλλο καιρό -αν δεν σφάζονταν- πλακώνονταν ή εξοντώνονταν μεταξύ τους...
Έτσι μας πιπίλιζαν το μυαλό από παιδιά, να ζούμε με τον φόβο των πανταχόθεν «απειλών», των «συνωμοσιών», των «εχθρών» του έθνους. Γι' αυτό μας έμεινε -απορώ- στις μέρες μας και το απωθημένο των ολονύχτιων πανηγυρισμών μετά από κάθε «εθνική» επιτυχία, έστω κι αν προέρχεται αυτή από τη... μπιρίμπα; (Προς Θεού, σχήμα λόγου είναι! Δεν έχω τίποτα με το... ευγενές σπορ!)
Ήρθε στο μεταξύ κι ο «σύγχρονος» τρόπος ζωής και σάρωσε τα όποια στοιχεία κοινωνικής ευαισθησίας κι ανοχής υπήρχαν. Χαθήκαμε παντελώς μεταξύ μας. Αποτραβηχτήκαμε στα του οίκου μας. Κλειστήκαμε στο καβούκι μας, στήσαμε και μια οθόνη απέναντί μας και δώσ' του μαγκανοπήγαδο... Τις μεγάλες καταστροφές τις βλέπουμε μόνο ως θέαμα και τις διαβάζουμε στα ψιλά των εφημερίδων. Σχέσεις για τα μπάζα...
Ας μην περιμένουμε την επόμενη φυσική καταστροφή για να ευαισθητοποιηθούμε, για να κινητοποιηθούμε, για να δράσουμε, για να βρεθούμε, για να συνεννοηθούμε.
Ας κάνουμε καθημερινή προσωπική μας υπόθεση την ανθρώπινη επικοινωνία κατ' αρχήν. Ας ξεκινήσουμε απ' το άλφα, που δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια εγκάρδια «καλημέρα» στο γείτονα που συναντάμε πρωί - πρωί βγαίνοντας απ' το σπίτι μας κι ας μην ξέρουμε τ' όνομά του...
Ύστερα θα βρούμε και τις άλλες λέξεις... Ας βρούμε πρώτα τον άνθρωπο...