Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

ΤΟ ΠΑΡΤΙ

Τέτοιες μέρες οι προετοιμασίες ήταν στο φόρτε τους. Η διακόσμηση του χώρου, οι προσκλήσεις, οι προμήθειες μαζί με την αδημονία, την αγωνία και τη χαρά έστηναν, όσο πλησίαζε η 25η Μαρτίου, το σκηνικό της γιορτής. Παράδοση που διαμορφώθηκε αυθόρμητα χρόνο με το χρόνο και στόμα με στόμα, το «πάρτι του Βαγγέλη» ήταν από τα γεγονότα της μαθητικής μας ζωής.
Αυτή η αίσθηση μ’ έκανε κάθε φορά ν’ αναζητάω πρωτότυπες ιδέες και ξεχωριστά σασπένς για να εντυπωσιάσω και να ευχαριστήσω τους καλεσμένους –αλλά και τους απρόσκλητους– φίλους, γνωστούς και συμμαθητές. Λύσεις απλές κι ανεπιτήδευτες, γεμάτες με το μεράκι τη φαντασία και τον ενθουσιασμό της ηλικίας. Πότε τα πορτρέτα του «ΦΑΝΤΑΖΙΟ» επιστρατεύονταν, πότε χρωματισμένα πλαστικά μπουκάλια από γάλα κρέμονταν απ’ το ταβάνι, πότε μπαλόνια και γιρλάντες από τοίχο σε τοίχο και πότε αυτοσχέδιες αφίσες με συνθήματα έδιναν γιορταστικό χρώμα στη βραδιά, που –απαραιτήτως– αποχτούσε μοναδική ψυχεδέλεια κι από τις ρυθμικές αναλαμπές του φωτορυθμικού.
Αν το πριν είχε τη γοητεία της αναμονής και την ένταση της προετοιμασίας, ανήμερα το βράδυ γινόταν κάθε φορά ο χαμός. Αγόρια και κορίτσια με τη συστολή –στην αρχή– και την αμηχανία στις κινήσεις, απελευθέρωναν όλη τους την ενέργεια και τη θέρμη και με την ανυπόκριτη τρυφερότητα κι αγάπη τους, μ’ έκαναν να νοιώθω δημιουργός σε κάποιες απ’ τις πιο σημαντικές βραδιές τους. Η θέση του ντιτζέι –με δισκάκια ρεφενέ– αποτελούσε σχεδόν πάντα το μήλον της έριδος μεταξύ του Πάνου και του Νίκου. Απ’ την άλλη, η πληθωρική Σούλα πάντα εύρισκε τον τρόπο ν’ αποτελεί το μήλον της έριδος για όλα τ’ αρσενικά του πάρτι. Πού χωρούσαν τόσοι άνθρωποι ήταν απορίας άξιο –η λέξη «συνωστισμός» τότε νομίζω ανακαλύφθηκε– αφού παρά το παραμέρισμα των επίπλων και την υποτυπώδη διαμόρφωση του χώρου, το διαμέρισμα εξακολουθούσε να είναι στενό για τις ανάγκες της βραδιάς. Το λιγοστό βερμούτ έλυνε τον κόμπο και δρόσιζε όπως-όπως τα άμαθα λαρύγγια μας, ξεκολλώντας τα απ’ την κάψα του σέικ και της κάπνας. Μόλις «έπεφτε» –μαζί με το φωτισμό– ο Christophe στο πικάπ η αδρεναλίνη χτύπαγε κόκκινο κι η καρδιά χίλιες φορές το δευτερόλεπτο. Μπλουζ! Όλες οι αισθήσεις σε επιφυλακή κι ο άγουρος ερωτισμός στην κορύφωσή του.

Τα περισσότερα κορίτσια που τότε λαχταρούσαμε να τα κρατήσουμε έστω για ένα μπλουζ στην αγκαλιά μας, έχουν χορέψει με άλλους συντρόφους πια το χορό του Ησαΐα, ενώ ο Πάνος, ο Νίκος κι οι άλλοι φίλοι σκόρπισαν στων καιρών το φυλλορρόημα και στης ζωής τις διαδρομές. Το ουίσκι –πλέον– ρέει άφθονο, όπως συναθροιζόμαστε σε βολικά κι ευρύχωρα σαλόνια με μεζέδες, λιχουδιές και καθώς πρέπει δώρα κι ο κόμπος που μου πνίγει τελευταία το λαιμό ανήμερα του Ευαγγελισμού, ξεγελιέμαι πως είν’ απ’ την –επί τούτου– καινούργια μου γραβάτα.

13 σχόλια:

  1. :))))))))

    Δεν γυρνάνε πίσω εκείνες οι αισθήσεις, εκείνα τα χρώματα, αλλά ακόμα κι αν γυρνούσαν περισσότερο θα μας πλήγωναν, δεν είμαστε εμείς πριν και πάνω απ΄όλα ίδιοι.

    Και φυσικά είναι από την γραβάτα ο κόμπος :))

    Kαλημέρα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μέσα σε ένα ποστ μεταφέρεις την εικόνα μιας ολόκληρης εποχής.Καλημέρες συνονόματε!(άντε να κάνω και εγώ μια αποκάλυψη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ΦΟΡΑΔΑ μου, δεν νοσταλγώ, θυμάμαι όμως με πολύ τρυφερότητα και συγκίνηση πολλές φορές κάποιες εικόνες από τότε. Φυσικά και δεν θα μπορούσε να έχουμε μείνει οι ίδιοι, αλλάξαμε, προχωρήσαμε και -πώς να τα κάνουμε;- έχει κι γραβάτα ώρες-ώρες τη γοητεία της! Είσαι πολύ καλή! (Σιγά τη διαπίστωση!!!)
    @Vam φίλε και -αποκαλυπτικέ!- συνονόματε, ήταν για μένα η εποχή της αθωότητας! Να μας χαιρόμαστε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ...χρόνια καλά...
    ...με τις γραβάτες έχω θέμα...μου επιβλήθηκαν στη δουλειά και τις μίσησα...για να μάθω τον κόμπο έκανα ειδικά σεμινάρια...τώρα τον έχω ξεχάσει και οι γραβάτες μπήκαν στο χρονοντούλαπο, ελπίζω για πάντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ....και πως περνάνε τα χρόνια. Και εκεί που ετοίμαζες το δικό σου πάρτι, τώρα ετοιμάζεις το πάρτι των παιδιών σου. Και τα καμαρώνεις. Που έχουν τα ίδια άγουρα αισθήματα που είχες κι εσύ, τότε. Και σου έρχεται να βάλεις τα κλάμματα. Χρόνια σου πολλά-πολλα Βαγγέλη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μου θύμισες κάτι πάρτυ "επί τη ονομαστκή εορτή" που κάναμε σ' ένα τεράστιο "προς ενοικίαση" μονίμως ξενοίκιαστο πελώριο διαμέρισμα με όλα όσα ευκρινώς περιγράφεις.
    Στα καλύτερα η διάρκεια υπερέβαινε τις δυό μέρες και εκεί "χάθηκαν" και "βρέθηκαν" πολλά συλλεκτικά σήμερα δισκάκια.
    O mio signore και Adamo και I'll be there...
    Χρόνια πολλά "επι τη ονομαστική σου εορτή"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τουρνάς φυστίκια και βερμούτ !!! Και τα νιάτα να μας καίνε ...
    Και τα όνειρά μας ... όλος του κόσμου ο πλούτος ανεξαργύρωτος !!!
    ΧΡΟΝΙΑ σου ΠΟΛΛΑ με υγεία και δημιουργικότητα ...

    Υ.Γ.
    Μ' "έστειλε" στο σπιτικό σου ...
    το σχόλιο στης συμφοιτήτριάς μου Μερόπης ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ezak μου, σ' ευχαριστώ για τις ευχές!... Οι γραβάτες είναι πράγματι ένα ζήτημα, γι' αυτό άλλοστε υπάρχει και το... χρονοντούλαπο! (Και να σου εξομολογηθώ με την ευκαιρία ότι μόλις μου έκαν δώρο μια καταπληκτική, που δεν άντεξα στον πειρασμό!!!....)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Καλή μου Pink, τα πάρτι των παιδιών μας είναι πράγματι πολύ όμορφα, μα έχουν πια εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα! Σ' ευχαριστώ πολύ πολύ για τις ευχές σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @...Και Αλ Μπάνο και Ρόκι Ρόμπερτς και πάει λέγοντας, φίλε Τζι! Τρυφερές αναμνήσεις άλλων εποχών!... Σ' ευχαριστώ για τις ευχές "επί τη ονομαστική εορτή" μου! Και του χρόνου με υγεία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Side21: Οι φίλοι των φίλων είναι και δικοί μου φίλοι, όπως σ' εκείνες τις νεανικές παρέες!!! Σ' ευχαριστώ για τις ευχές και θα χαρώ -μιας και βρεθήκαμε- να συνεχίσουμε να τα λέμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητέ Ευάγγελε χρόνια πολλά για την ονομαστική σου εορτή και διαδικτυακά (από κοντά τα είπαμε χτες).
    Αυτά τα πάρτι ήταν πηγή έμπνευσης του περσινού μου ποστ... Αναμνήσεις πολλές, εποχές που δεν γυρνούν ξανά...
    Όπως έλεγε ο Τουρνάς οι αναμνήσεις γερνούν τον άνθρωπο, όμως ποιος ζει χωρίς αναμνήσεις...
    Και του χρόνου αδελφέ να είμαστε καλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σ' ευχαριστώ πολύ, Βράχε μου! Και του χρόνου να είμαστε καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή