Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΜΟΥ

Τελικά, υπάρχει ή όχι το άστρο των Χριστουγέννων;
Μικρός, θυμάμαι, ξυπνούσα πολύ νωρίς την παραμονή των Χριστουγέννων για ν' ακούσω τα κάλαντα από το ραδιόφωνο, την ώρα που άρχιζε η μετάδοση του προγράμματος, αφού το βράδυ δεν είχε εκπομπές γιατί οι κρατικοί σταθμοί ήταν κλειστοί. Με την τσίμπλα στο μάτι σκαρφάλωνα και στο παράθυρο πάνω απ' το κρεβάτι των γονιών μου για να κοιτάξω ανάμεσα από τις μισάνοιχτες γρίλιες στον ουρανό να δω το αστέρι των μάγων.
Εκείνη τη μέρα κάθε χρόνο, ήταν απολύτως φυσικό, τόσο μετά τον «τσοπανάκο» -με τα χαρακτηριστικά κουδούνια και κουδουνάκια του- ν' ακουστούν τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα, όσο και το αστέρι να βρίσκεται εκεί ψηλά γαντζωμένο στον ουρανό συνεπές στο ραντεβού του με τα παιδικά μου μάτια. Και ναι -τώρα που το αναφέρω- είχε ένα τόσο βαθύ γαλάζιο χρώμα και μια τόσο φωτεινή καθαρότητα και διαύγεια ο ουρανός, που το αστέρι μου ξεχώριζε ολόλαμπρο ανάμεσα σε χιλιάδες, εκατομμύρια άλλα αστέρια γύρω του. Τέτοιον ουρανό έχω χρόνια να αντικρύσω (Θυμάσαι; Από εκείνο τον Αύγουστό μας στη μικρή παραλία δίπλα στο Λιμένα...)
Δεν έψαχνα το πώς και το γιατί. Πίστευα. Μου αρκούσε που το αστέρι μου ήταν κάθε φορά εκεί. Λαμπερό και ξεχωριστό να φωτίζει ολόκληρο τον ουρανό και το φως του ν' αντανακλά στη γη, να μαγνητίζει το βλέμμα μου για ώρα πολύ, μέχρι που το πρώτο πρωινό φως να το συντροφέψει σιγά - σιγά στον ορίζοντα. Και ναι -τώρα που το αναφέρω- ο ορίζοντας τότε υπήρχε πέρα στο βάθος, πεντακάθαρος μέχρι εκεί που έφτανε η ματιά μου, πάνω απ' την αυλή του κυρ-Μήτσου του πυροσβέστη, το βουστάσιο της κυρα-Κούλας που μας έφερνε το φρέσκο γάλα, της κεραίες της ραδιοφωνίας, την Αθήνα, τον Υμηττό και την Πεντέλη. Τόσο μακριά έχω χρόνια να στείλω τη ματιά μου (Θυμάσαι; Από εκείνο το ηλιοβασίλεμα στην παλιά πόλη της Κυπαρισσίας)
Έχω χρόνια να το αναζητήσω. Δεν θυμάμαι πότε κοίταξα προς τον ουρανό για τελευταία φορά. Με το πέρασμα των χρόνων και μεγαλώνοντας, οι μέρες των Χριστουγέννων έγιναν ντεμοντέ, συμβατικές, αναμενόμενες, προγραμματισμένες. Οι υποχρεώσεις, τα ψώνια, το ρεβεγιόν, τα δώρα των παιδιών, δημιούργησαν άλλες προτεραιότητες, άλλες έννοιες κι ενδιαφέροντα. Και ναι -τώρα που το αναφέρω- τότε οι άνθρωποι είχαν άλλα ενδιαφέροντα. Γιόρταζαν, είχαν σχέσεις, είχαν αυλές, πόρτες ανοιχτές και τα λιγοστά λεφτά τους για δώρα συμπληρώνονταν με πλατιά χαμόγελα και εγκάρδιες ευχές. Τέτοιες ευχές έχω χρόνια ν' ακούσω (Θυμάσαι; Από κείνη την παραμονή Χριστουγέννων στο σπίτι της γιαγιάς Ευθυμίας...)
Φέτος αισθάνομαι την ανάγκη να το ψάξω και πάλι. Να το αναζητήσω ξανά, μα όχι πια εκεί ψηλά, αλλά βαθειά μέσα στην ψυχή μου, εκεί στο σκονισμένο μπαούλο των παιδικών μου αναμνήσεων, δίπλα στο Μολυβένιο Στρατιώτη και το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα. Εκεί που νοιώθω πως -με ευλάβεια κλεισμένο- εξακολουθεί να λάμπει και να φωτίζει αδιόρατα και προσεχτικά τα ανθρώπινα βήματά μου. Θ' αφήσω τη λάμψη του να γαληνέψει την καρδιά μου, να φωτίσει τα μάτια μου, να ζεστάνει τα χέρια μου. Και ναι -τώρα που το αναφέρω- πάντα στην αγκαλιά της μάνας μου υπήρχε ένα βελουδένιο χάδι στα μαλλιά μου που μ' έκανε πανευτυχή, πάντα χέρι - χέρι με τον πατέρα μου ένοιωθα παντοδύναμος κι ανίκητος. Τόσο ευτυχισμένος και δυνατός αισθάνομαι δίπλα σου, γι' αυτό θα σου χαρίσω το κρυμμένο χριστουγεννιάτικο αστέρι μου, ό,τι πιο πολύτιμο κουβαλώ στον κόρφο μου από τα τρυφερά μου χρόνια. Εσύ είσαι ό,τι πιο πολύτιμο και λαμπερό υπάρχει πλέον στη ζωή μου.
Τελικά, υπάρχει το αστέρι Χριστουγέννων!... Κι ίσως δεν χρειάζεται να ψάξουμε ψηλά στον αχανή ουρανό για να το βρούμε, τα πραγματικά αστέρια -το πιστεύω πια- βρίσκονται ανάμεσά μας, κάπου δίπλα μας!...

2 σχόλια:

  1. ΣΧΟΛΙΑ: 9
    # The_Rock στις 16/12/2008, 12:36 μμ
    ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΜΟΥ
    Φίλε Βούδα, αυτό το τραγουδάκι για σένα και το αστέρι σου.... http://www.youtube.com/watch?v=BuNmGjGvf1U Σου εύχομαι ολόψυχα καλές γιορτές γεμάτες αγάπη και ευτυχία!!!
    # Vam33 στις 16/12/2008, 12:39 μμ
    ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΜΟΥ
    Το άστρο είναι μέσα μας .Καλημέρα
    # VOUDAS στις 16/12/2008, 01:14 μμ
    ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΜΟΥ
    @Rock: Ευχαριστώ για την αφιέρωση! Από τις καλές... "Στιγμές"! @Vam33: ...Ας ψάξουμε κάτι από την παιδικότητά μας, από τον αυθορμητοσμό μας, από τη χαμένη μας αθωότητα....
    # Aliceland στις 16/12/2008, 01:18 μμ
    ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΜΟΥ
    Μείνε όπως είσαι μην αλλάξεις τίποτα που λέει και το άσμα... Κι ας άλλαξα για χατήρι σου τον Καζαμία μου.. Φιλιά στο σπίτι... Να ΄σαι καλά...
    # VOUDAS στις 16/12/2008, 01:23 μμ
    ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΜΟΥ
    @Aliceland: .......................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Σ' ευχαριστώ πολύ!
    # PINK FISH στις 16/12/2008, 01:41 μμ
    ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΜΟΥ
    Καλησπέρα Βούδα, σβήνεις το ανωτέρω σχόλιο? έγινε λάθος, πήγαινε για την Alice :) Στο θέμα μας : Ωραίο πόστ. Υπάρχει άραγε αυτό που λέμε το τυχερό μας άστρο? Κάτι να μας οδηγεί? Και όταν μας τυχαίνουν στραβές, τι σημαίνει? Ότι αυτό το άστρο έχει σβήσει, έστω και προσωρινά? Και ελπίζουμε ότι δε μπορεί, θα ξανανάψει, κάποια στιγμή….Ελπίζω να έχεις βρει το δικό σου τυχερό άστρο Βούδα. Χρόνια σου Πολλά για το επερχόμενο 2009 με πολλά φωτεινά άστρα!
    # ezak στις 16/12/2008, 03:18 μμ
    ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΜΟΥ
    ...κάτι όμορφο στην άσχημη και μίζερη παραγματικότητα των ημερών...
    # Peterpunk στις 16/12/2008, 03:23 μμ
    ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΜΟΥ
    poso mou aresoun afta ta logia mes stis parentheseis pou apeuthunontai se ligous eklektous;-)
    # VOUDAS στις 16/12/2008, 05:15 μμ
    ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΜΟΥ
    @Pink: Δεν το βάζουμε κάτω!!!! Τα αστέρια, ακόμα κι όταν είναι μέρα ή έχει συννεφιά είναι εκεί, υπάρχουν, όπως εκεί είναι κι η ελπίδα κι ό,τι δημιουργικό, ευχάριστο, πρωτότυπο κ.ο.κ. Λίγο ή λίγο περισσότερο αν μας νοιάζει να κοιτάξουμε γύρω μας είναι σίγουρο ότι θα τα δούμε, γιατί γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι...@ezak: Να είσαι καλά! Ευγενικός και λακωνικός!.... Θέλει κι η καθημερινή μιζέρια λίγο... VOUDόχερο, έτσι για αλλαγή!@Peterpunk: Τα μοιραζόμαστε και μαζί κι αυτό τα κάνει όλα πιο εκλεκτά!!! Σε χαιρετώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναρτήθηκε στη LIFOLAND την Τρι, 16 Δεκ 2008 12:09 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή