ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΜΟΥ

Τελικά, υπάρχει ή όχι το άστρο των Χριστουγέννων;
Μικρός, θυμάμαι, ξυπνούσα πολύ νωρίς την παραμονή των Χριστουγέννων για ν' ακούσω τα κάλαντα από το ραδιόφωνο, την ώρα που άρχιζε η μετάδοση του προγράμματος, αφού το βράδυ δεν είχε εκπομπές γιατί οι κρατικοί σταθμοί ήταν κλειστοί. Με την τσίμπλα στο μάτι σκαρφάλωνα και στο παράθυρο πάνω απ' το κρεβάτι των γονιών μου για να κοιτάξω ανάμεσα από τις μισάνοιχτες γρίλιες στον ουρανό να δω το αστέρι των μάγων.
Εκείνη τη μέρα κάθε χρόνο, ήταν απολύτως φυσικό, τόσο μετά τον «τσοπανάκο» -με τα χαρακτηριστικά κουδούνια και κουδουνάκια του- ν' ακουστούν τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα, όσο και το αστέρι να βρίσκεται εκεί ψηλά γαντζωμένο στον ουρανό συνεπές στο ραντεβού του με τα παιδικά μου μάτια. Και ναι -τώρα που το αναφέρω- είχε ένα τόσο βαθύ γαλάζιο χρώμα και μια τόσο φωτεινή καθαρότητα και διαύγεια ο ουρανός, που το αστέρι μου ξεχώριζε ολόλαμπρο ανάμεσα σε χιλιάδες, εκατομμύρια άλλα αστέρια γύρω του. Τέτοιον ουρανό έχω χρόνια να αντικρύσω (Θυμάσαι; Από εκείνο τον Αύγουστό μας στη μικρή παραλία δίπλα στο Λιμένα...)
Δεν έψαχνα το πώς και το γιατί. Πίστευα. Μου αρκούσε που το αστέρι μου ήταν κάθε φορά εκεί. Λαμπερό και ξεχωριστό να φωτίζει ολόκληρο τον ουρανό και το φως του ν' αντανακλά στη γη, να μαγνητίζει το βλέμμα μου για ώρα πολύ, μέχρι που το πρώτο πρωινό φως να το συντροφέψει σιγά - σιγά στον ορίζοντα. Και ναι -τώρα που το αναφέρω- ο ορίζοντας τότε υπήρχε πέρα στο βάθος, πεντακάθαρος μέχρι εκεί που έφτανε η ματιά μου, πάνω απ' την αυλή του κυρ-Μήτσου του πυροσβέστη, το βουστάσιο της κυρα-Κούλας που μας έφερνε το φρέσκο γάλα, της κεραίες της ραδιοφωνίας, την Αθήνα, τον Υμηττό και την Πεντέλη. Τόσο μακριά έχω χρόνια να στείλω τη ματιά μου (Θυμάσαι; Από εκείνο το ηλιοβασίλεμα στην παλιά πόλη της Κυπαρισσίας)
Έχω χρόνια να το αναζητήσω. Δεν θυμάμαι πότε κοίταξα προς τον ουρανό για τελευταία φορά. Με το πέρασμα των χρόνων και μεγαλώνοντας, οι μέρες των Χριστουγέννων έγιναν ντεμοντέ, συμβατικές, αναμενόμενες, προγραμματισμένες. Οι υποχρεώσεις, τα ψώνια, το ρεβεγιόν, τα δώρα των παιδιών, δημιούργησαν άλλες προτεραιότητες, άλλες έννοιες κι ενδιαφέροντα. Και ναι -τώρα που το αναφέρω- τότε οι άνθρωποι είχαν άλλα ενδιαφέροντα. Γιόρταζαν, είχαν σχέσεις, είχαν αυλές, πόρτες ανοιχτές και τα λιγοστά λεφτά τους για δώρα συμπληρώνονταν με πλατιά χαμόγελα και εγκάρδιες ευχές. Τέτοιες ευχές έχω χρόνια ν' ακούσω (Θυμάσαι; Από κείνη την παραμονή Χριστουγέννων στο σπίτι της γιαγιάς Ευθυμίας...)
Φέτος αισθάνομαι την ανάγκη να το ψάξω και πάλι. Να το αναζητήσω ξανά, μα όχι πια εκεί ψηλά, αλλά βαθειά μέσα στην ψυχή μου, εκεί στο σκονισμένο μπαούλο των παιδικών μου αναμνήσεων, δίπλα στο Μολυβένιο Στρατιώτη και το Κοριτσάκι με τα Σπίρτα. Εκεί που νοιώθω πως -με ευλάβεια κλεισμένο- εξακολουθεί να λάμπει και να φωτίζει αδιόρατα και προσεχτικά τα ανθρώπινα βήματά μου. Θ' αφήσω τη λάμψη του να γαληνέψει την καρδιά μου, να φωτίσει τα μάτια μου, να ζεστάνει τα χέρια μου. Και ναι -τώρα που το αναφέρω- πάντα στην αγκαλιά της μάνας μου υπήρχε ένα βελουδένιο χάδι στα μαλλιά μου που μ' έκανε πανευτυχή, πάντα χέρι - χέρι με τον πατέρα μου ένοιωθα παντοδύναμος κι ανίκητος. Τόσο ευτυχισμένος και δυνατός αισθάνομαι δίπλα σου, γι' αυτό θα σου χαρίσω το κρυμμένο χριστουγεννιάτικο αστέρι μου, ό,τι πιο πολύτιμο κουβαλώ στον κόρφο μου από τα τρυφερά μου χρόνια. Εσύ είσαι ό,τι πιο πολύτιμο και λαμπερό υπάρχει πλέον στη ζωή μου.
Τελικά, υπάρχει το αστέρι Χριστουγέννων!... Κι ίσως δεν χρειάζεται να ψάξουμε ψηλά στον αχανή ουρανό για να το βρούμε, τα πραγματικά αστέρια -το πιστεύω πια- βρίσκονται ανάμεσά μας, κάπου δίπλα μας!...