"ΜΑΣ ΤΑ 'ΠΑΝ ΑΛΛΟΙ"

Τα πούλμαν ήταν έτοιμα ν' αναχωρήσουν. «Πούλμαν 1 - ΚΩΝ/ΠΟΛΗ» ενημέρωνε το λευκό χαρτί που ήταν κολλημένο στο παρμπρίζ. Οι βιτρίνες στο φαρμακείο είχαν αποκατασταθεί. «Σας ευχαριστούμε για την υποστήριξη και την κατανόηση. Οι εργαζόμενοι» πληροφορούσαν ευγενικά οι καλαίσθητες πινακίδες στο ολοκαίνουργιο τζάμι του καφεκοπτείου της γωνίας. Η τράπεζα είχε δουλειά ακόμη, η μυρωδιά του καμένου αναδυόταν από τον τεράστιο κάδο μπροστά στον πεζόδρομο. Μια άλλη μυρωδιά πιο κάτω -από το «ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ»- συνόδευε τα πρωινά βήματά μου, αναστατώνοντας τα ρουθούνια με ολόφρεσκες φαντασιώσεις λαχταριστών κρουασάν, ντόνατς, τσουρεκιών και μπισκότων. Βουνό οι κουραμπιέδες και οι δίπλες πίσω από τη στολισμένη με γιρλάντες τζαμαρία. Λιγοστοί άνθρωποι κυκλοφορούν, το είχα διαπιστώσει και στο μετρό. Μια οδοκαθαριστής σαρώνει με σπουδή τα χαρτάκια και τ' αποτσίγαρα από μια λακκούβα ενός -υποτίθεται- δέντρου, έχει στολισμένο το φτυάρι της με άσπρες πλαστικές σακούλες. Λαμπιόνια αναβοσβήνουν νυσταγμένα πίσω απ' τις κρεμασμένες αθλητικές και τα περιοδικά στο περίπτερο. Ένα λεωφορείο -μισοάδειο κι αυτό- σταμάτησε στη στάση κι ένας μελαψός νεαρός ανέβηκε βιαστικά. Ούτε η «κλούβα» της αστυνομίας που συνήθως στάθμευε στην άκρη του δρόμου φαινόταν πουθενά.
Χριστούγεννα σε δυο μέρες κι η πληγωμένη πόλη άρον - άρον φτιασιδώνεται, καμώνεται πως δεν τρέχει τίποτα. Οι περαστικοί πατούν πάνω σε σπασμένα πεζοδρόμια κι αναζητούν την άκρη μιας εικόνας, μιας σκέψης, μιας ελπίδας να πιαστούν για να χωθούν στη θαλπωρή της, να αισθανθούν γιορτινά, να χαμογελάσουν ξένοιαστα.
Όχι, δεν θα ξεφύγω πάλι στον εύκολο δρόμο των παιδικών αναμνήσεων. Δεν θ' αναζητήσω και τώρα καταφύγιο στη γλύκα των τρυφερών χρόνων. Δεν θα παρασυρθώ στην αναπόληση μιας ζωής που φορούσε κοντά παντελόνια κι έλεγε τα κάλαντα για να βγάλει χαρτζιλίκι.
Ο χώρος, ο χρόνος, η πόλη, οι άνθρωποι, το σήμερα, το αύριο ορίζονται από σκέψεις, μορφοποιούνται από επιθυμίες, μετασχηματίζονται από δράσεις. Είμαι παρών, ζω και μπορώ να σκεφτώ, μπορώ να επιθυμήσω, μπορώ να δράσω...
Για να απολαύσω το καλύτερο πρέπει να το σκεφτώ, να το επιθυμήσω, να κάνω κάτι γι' αυτό. Καλές οι ευχές, αλλά μόνο μ' αυτές δεν αλλάζουν ούτε οι άνθρωποι, ούτε ο κόσμος...
Ξέρω, είμαι σίγουρος ότι σκέφτεσαι... «Μας τα ‘παν άλλοι»!...
Να είσαι καλά! Και του χρόνου!...