ΚΑΝΤΕ ΥΠΟΜΟΝΗ...

Παραλίγο να το πιστέψω!...
Κάτι το φεγγάρι που νωχελικά γέμιζε τη ζεστή βραδιά της Κυριακής. Κάτι τα φώτα της νότιας Αθήνας που παιχνιδίζανε ανάμεσα στις καμάρες του Ηρώδειου. Κάτι τα ξανθά μαλλιά της που μοσχομύριζαν καθώς έγερνε στον ώμο μου σιγοτραγουδώντας.
Δεν ήθελε και πολύ!...
Από ώρα μ' είχε πιάσει στα βρόχια η αξεπέραστη ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη. Από ώρα μ' είχε μαγέψει η εκφραστικότητα της φωνής της Μαρίας Σουλτάτου. Από ώρα μ' είχε καθηλώσει ο διαχρονικά έφηβος Μανώλης Μητσιάς.
Όταν πια ακούστηκε -στο μπιζάρισμα- το «άπονη ζωή» και τα «μάτια βουρκωμένα», ήμουν σχεδόν σίγουρος πως από κάποια μεριά του θεάτρου, πίσω μας, ανάμεσα στις κερκίδες ή εκεί ψηλά πάνω απ' τη σκηνή, θα ξεπεταχτούν ένα τσούρμο κουλουράδες, ναύτες ή λαχειοπώλες, που με τις πολύχρωμες χορευτικές τους φιγούρες θα μας σαγηνεύσουν να κάνουμε υπομονή, ελπίζοντας πως ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός!...
Ναι!... Ήμουν έτοιμος να τους ακολουθήσω στο μοιραίο χορό τους...
Η μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, απλωμένη στις τέσσερις πρώτες δεκαετίες της ζωής μου, με πήγε σε μνήμες που είχα χρόνια ν' αγγίξω. Με ταξίδεψε σε γειτονιές που είχα χρόνια να θυμηθώ. Με ξανάσμιξε με αγωνίες που νόμιζα ξεπερασμένες. Μου ξύπνησε επιθυμίες, που ήμουν βέβαιος πως ήταν ικανοποιημένες. Με πήγε και με έφερε από του Όθωνα τα χρόνια, σ' αυτόν τον κόσμο τον καλό και στην αυλή του φθινόπωρου. Μ' έκανε ν' αναλογιστώ για μια ακόμα φορά τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα κι ότι το φιλότιμο δε φτάνει για να πάει κανείς μπροστά.

«Κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός.

Κάντε υπομονή μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά...»

Τραγουδούσα αφημένος στα βήματα της φωνής του πλήθους κι εκεί ένοιωσα αίφνης έναν κόμπο να μου κλείνει το λαρύγγι. Μια αόρατη θηλιά άρπαξε να πνίγει τους στίχους, να καρυδώνει τις λέξεις... Και δεν ήταν που η κυρία από πίσω μου στρίγκλιζε παράφωνα. Δεν ήταν που λίγο πιο κάτω, ξεχώρισα στα επίσημα θεωρεία, ότι σιγοτραγούδαγαν διακριτικά τους ίδιους στίχους τραπεζίτες, πολιτικοί, εκδότες, μεγαλοδικηγόροι κι άλλοι επώνυμοι. Δεν ήταν που κάποιοι παραδίπλα κουτρουβαλούσανε τις σκάλες βιαστικά για να προφτάσουν -προφανώς- το τελευταίο...
Ήταν, που ένοιωσα πως φεύγει μέρα τη μέρα κι δική μου η γενιά, συντροφιά με τα τραγούδια της περασμένης μέρας, αρκούμενη -πιο νωχελικά ίσως απ' την προηγούμενη- στο να κάνει υπομονή...
Ευτυχώς!... Αυτή τη φορά οι χορευτές δε βγήκαν!...