Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ...

Δεν ξέρω αν σου έχει συμβεί να αισθάνεσαι κάποιον ολότελα δικό σου, αν και δεν τον ξέρεις, ούτε έχεις κάτι κοινό μαζί του, απλώς και μόνο ταυτίζεσαι μαζί του επειδή υποφέρει, βρίσκεται σε κίνδυνο ή σε δεινή θέση. Αγωνιάς κι υποφέρεις, μετράς λεπτά κι αφουγκράζεσαι ραδιόφωνα –λες κι είσαι εσύ αυτός που θα ξανακούσει τη φωνή του…
Ο χτεσινός φονικός σεισμός στην Ιταλία έθαψε κάτω από τα χαλάσματα όχι μόνο κορμιά ζεστά από τον ύπνο ή τον έρωτα, όχι μόνο γαλανά μάτια και κατακόκκινα χείλη, όχι μόνο ανάσες και όνειρα. Έθαψε την ελπίδα, μια ελπίδα που φυτρώνει κάθε φορά που, ενώ κάποια κρύα είδηση για καταστροφικό σεισμό κάνει το γύρο του κόσμου, μια φωνή ακούγεται κάτω από τα χαλάσματα…
Η φωνή του Βασίλη ήταν που έκανε να φυτρώσει στην ψυχή μου η χτεσινή ελπίδα. Λες και όλα θα γίνονταν όπως πριν αν ο Βασίλης τα κατάφερνε. Λες κι η ζωή θα γύριζε τους λεπτοδείχτες της πίσω. Λες και μέσα στην ψυχή μου όλα θα γαλήνευαν και το ύπουλο τράνταγμα δεν θα μπορούσε να κάνει κακό πια σε κανέναν…
Αισθάνομαι να μιλώ σαν για κάποιο δικό μου, τώρα που η φωνή του Βασίλη σιώπησε. Τώρα που το κορμί του παγώνει τους χυμούς της ζωής κι η ψυχή του αναζητά –μαζί μου– τα αναπάντητα «γιατί;»
Να γίνω εγώ μια φωνή σαν του Βασίλη τολμώ και να πω, πως κανείς δεν ξέρει πότε θα είναι η επόμενη φορά, πότε θ’ ακουστεί η επόμενη φωνή… Ας κάνουμε ως τότε ότι περνά απ’ το χέρι μας να είναι όλα στη θέση τους κι εμείς έτοιμοι…