"Η ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ"

Όταν ο Γιάκομπ άφησε το βλέμμα του να φύγει στο άπειρο και βούτηξε, σου έσφιξα ασυναίσθητα το χέρι. Κι έμεινα έτσι ως το τέλος, δίχως ο χρόνος να σταθεί ανάμεσά μας, όπως δε στάθηκε και πάνω στην οθόνη όσο οι εικόνες ορμούσαν στην ψυχή μου. Έμεινα κι έμεινες βλέποντας την Ελένη να απομακρύνεται μες στην ομίχλη του αύριο. Κι ύστερα, που το σήμερα πήρε φωνή και φώτα και μορφή, λες και το χέρι μου είχε κάτι απ' τη ζεστή της παλάμης σου υγρασία, που έφτανε ως τις άκρες των δαχτύλων σαν χάδι, απ' όσα περασμένα είχαμε ζήσει. Απ' όσα κύλησαν -όχι σαν σε ταινία μπροστά σε σκηνικά, κάμερες, πλατό, και συνεργεία, ούτε κάν μέσα απ' τα μάτια του Αγγελόπουλου του ίδιου- αλλά όσα ξυπνήσανε στο νου μου αλαφιασμένα, είτε στης μνήμης μου βρισκόταν τις κρυψώνες, είτε κάποιων μεγάλων αφηγήσεις, είτε κλεισμένα σε βιβλία, περιοδικά κι εφημερίδες. Αυτά που είχαν μείνει πίσω, απωθημένα, μα όχι τελειωμένα, κάτω απ' τη σκόνη, που ο κουρνιαχτός σηκώνει στο κάθε γύρισμα των εποχών και των αιώνων.

Δεν είμαι ο ειδικός για να σε κρίνω. Να σε κρίνω, που τη συγκίνηση έφερες στα μάτια για έναν έρωτα που -άραγε- υπήρξε; Πού άραγε υπήρξε; Σε ποια ερωτευμένα φυλλοκάρδια έμεινε φλόγα ζωντανή για να διαλύει της ομίχλης τη θαμπάδα και να θερμαίνει την ελπίδα ενός φιλιού πάνω στο χιόνι. Δεν θα σου πω για τα δωμάτια, τις σάλες, τα εργοστάσια, για τις πλατείες, τα γιαπιά και τους σταθμούς, γιατί μπαινόβγαινα δίχως να με αφήνεις, μόνος να νοιώθω την παγωνιά μες στην ψυχή. Δεν θα στο πω, γιατί ήσουν παρών -όχι ακριβώς όπως από πάντα- όμως ήσουν. Το ψιθυρίζανε οι σιωπές, οι απουσίες, οι λυγμοί. Το φανερώνανε τα βλέμματα που έρχονταν πιο κοντά, τα χείλη που τρεμόπαιζαν, τα χέρια -αχ, τα χέρια που έγραψαν «ό,τι μου λείπει σε άγγιγμα, το έχω σε όνειρο»...

Έξω, στου δρόμου τη βοή και της βραδιάς την υγρασία, με άλλους πολλούς -όμως με σένα αγκαλιά- βρέθηκα με ιστορίες να μιλάω για πόσα ζήσαμε, για πόσα άλλαξαν, για πόσα -λένε- θα ‘ρθουν. Κι όπως κοντοσταθήκαμε σ' εκείνο το απόμερο στενό -πριν τα κλειδιά ανασύρω απ' την τσέπη- μου ήρθε σαν σε όνειρο και είπα «σ' αγαπώ», για κάθε μέρα που ξυπνώ και σ' έχω πλάι μου. Ήταν κι εκείνη η μουσική -που μαγεμένες είχε ακόμα τις αισθήσεις- κάπου γλυκά να ηχεί μέσα στ' αυτιά μου, μες στα κλειστά μου μάτια, μες στο υγρό μου στόμα, ν' αντιλαλεί με κάθε χτύπο της καρδιάς αυτό το σ' αγαπώ μέσα στη νύχτα, επιμένοντας με λυρισμό και ειλικρίνεια, πως τίποτε δεν τέλειωσε...

Κάθε μέρα που τη σκόνη της θ' αφήνει πάνω σε πράγματα, αισθήματα, ανθρώπους, μικρά και μεγάλα, εγώ θα σ' αγαπώ.