ΤΑ ΠΟΔΙΑ

Τα πόδια ζευγάρωσαν με χάρη. Η καρό φούστα ανέβηκε όσο έπρεπε για ν' αρχίσει η φαντασία το παιχνίδι της με την αδρεναλίνη. Το λεπτό μολυβί καλσόν έντυνε με το χρώμα της τελειότητας της χυτές γάμπες. Μαύρες κομψές γόβες συμπλήρωναν την εικόνα. Ταξιδεύουν.
Ούτε το κρύο νερό της βρύσης, ούτε η πρωινή ψύχρα κατάφεραν να με ξυπνήσουν σήμερα. Το ξαφνικό χειμώνιασμα, μου δημιουργούσε την ανάγκη να μείνω κάτω απ' τα σκεπάσματα, μέσα στο ζεστό μου κρεβάτι. Οι Δευτέρες άλλωστε δεν είναι και το φόρτε μου για να με σηκώσουν για το γραφείο.
Κοιμισμένος ήπια τον πρώτο καφέ, αδέξια φόρεσα το σακάκι, με δυσφορία έσκυψα να μαζέψω τα κλειδιά που μου έπεσαν απ' το χέρι, βαριεστημένα κατέβηκα στο δρόμο, από συνήθεια είπα «καλημέρα» στον Παντελή τον περιπτερά, μηχανικά ακολούθησα τα βήματα προς τον σταθμό του μετρό.
Η αποβάθρα γεμάτη σιωπηλά μάτια κι ανέκφραστα στόματα. Γκρι και μαύρα πανωφόρια κάνουν πιο έντονο το γκρίζο χρώμα που ξετυλίγεται γύρω. Κάποιες εφημερίδες κρύβουν καλά όσους κάθονται. Δυο μιλάνε ψιθυριστά σαν να βρίσκονται έξω από χειρουργείο. «ΑΙΓΑΛΕΩ 2:00''» σχηματίζουν κάποια στιγμή στο ταμπλό τα κόκκινα λαμπιόνια. Να, με προσπερνά κι ο ψηλόσωμος τακτικός συνεπιβάτης με την τσάντα στο χέρι. Γνωστοί - άγνωστοι.
Οι πόρτες προσελκύουν μικρές ομάδες των έξι - εφτά. Έρχεται από το Αεροδρόμιο κι έχει κόσμο. Πλάτες και χέρια σε μια μικρή αναμέτρηση να δημιουργηθούν χώροι ανάμεσα σε αδιάφορα για τους απ' έξω σώματα. Ο σχεδόν άδειος χώρος λίγο πιο πέρα απ' τις πόρτες γεμίζει. Επιτέλους μια χειρολαβή. «Επόμενος σταθμός Εθνική Άμυνα».
Τα φώτα του τούνελ αρχίζουν να φεύγουν πίσω απ' την πλάτη της κυρίας δίπλα μου. Μυρωδιά ναφθαλίνης. Αρκετά δερμάτινα έκαναν την εμφάνισή τους. Άνθρωποι με καλώδια στ' αυτιά. Κορμιά που ταλαντεύονται στο ρυθμικά μονότονο ήχο των τροχών. Μεταφερόμενες σκέψεις, συναισθήματα, ιώσεις, αποσκευές. Είναι σίγουρα ξένη αυτή η λεπτή κοκκινόξανθη με τις φακίδες. Πού να κοιτάξω; Τα ακίνητα χείλη απωθούν τη ματιά. Τα απλανή βλέμματα κάνουν ατέλειωτη τη διαδρομή.
Κοιτώ προς τα κάτω κι εκεί ανάμεσα σ' εικόνες, σκέψεις και πρωινή βαριεστιμάρα μια κίνηση, δυο πόδια. Μια κίνηση ξυπνά το κοιμισμένο μου μυαλό. Η διαδρομή συντομεύει. Οι σταθμοί περνούν γρήγορα. Ο κόσμος που κατεβαίνει με παρασέρνει βιαστικά στην έξοδο του Συντάγματος. Εκείνα συνεχίζουν το ταξίδι τους. Ανεβαίνω στις κυλιόμενες χωρίς να βλέπω. Το βλέμμα μου έχει μείνει να ταξιδεύει μαζί τους...