ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...

Έζησα τους ξέφρενους πανηγυρισμούς για την πρόκριση της ποδοσφαιρικής ομάδας της Τουρκίας στα τελικά του EURO 2008 στην πλατεία Taksim της Κωνσταντινούπολης.
Η μουδιασμένη μέχρι πριν λίγο μπροστά την τεράστια γιγαντοοθόνη ανθρώπινη μάζα ξεχύθηκε σαν πυρωμένη λάβα με τη λήξη του αγώνα. Από παντού ξεχύνονταν παρέες - παρέες. Η νύχτα έγινε κατακόκκινη από τις σημαίες, τα καπνογόνα, τις φωτοβολίδες και τα φώτα των περιπολικών. Ένα κουβάρι άνθρωποι, αυτοκίνητα, νταούλια, καραμούζες, καπνοί.
Στεκόμασταν στα σκαλοπάτια του «Marmara» μαζί με άλλους ξαφνιασμένους ξένους και τραβούσαμε φωτογραφίες, παραδίπλα στο πεζοδρόμιο τρία παιδάκια συνέχιζαν να ζητιανεύουν.

«Η σειρά τους... Τι να κάνουμε;», είπε με τη χαρακτηριστική προφορά του ο Κωνσταντινουπολίτης φίλος και με χτύπησε παρηγορητικά στον ώμο. Κατηφορίσαμε σπρώχνοντας και σπρωχνόμενοι προς το «Saray», να γλυκάνουμε την πίκρα μας...
Από πέρσι το καλοκαίρι που την είχα πρωτοεπισκεφτεί για λίγο κάτι μου έλεγε, ότι σύντομα θα βρισκόμουν και πάλι εκεί. Αισθάνθηκα τυχερός που τόσο σύντομα αυτή η διαίσθηση βγήκε αληθινή!
Η Πόλη ήταν και πάλι εκεί. Τυλιγμένη με το μυστήριο, τις μνήμες, τα χρώματα, τ' αρώματα, τις μυρωδιές, τις αντιθέσεις και την οικουμενικότητά της. Ταγμένη στο σταυροδρόμι των πολιτισμών, των θρησκειών, των ηπείρων, των θαλασσών, των εμπόρων, των τυχοδιωκτών, των ταξιδιωτών.

Αν δεν αντικρίσεις με το που θα φέξει ο πρώτος ήλιος της Ανατολής τα δεκάδες πλοιάρια, καράβια και μαούνες να αλωνίζουν προς κάθε κατεύθυνση το Βόσπορο κι ύστερα κατά τ' απομεσήμερο την Αγιά Σοφιά δίπλα στο Μπλε Τζαμί να ταξιδεύουν στο χρόνο πάνω στα χρυσά νερά της θάλασσας του Μαρμαρά, δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί αυτή η Πόλη των πόλεων έχει αυτή τη διαχρονικά μαγική έλξη. Αυτό το κάτι, που σε προκαλεί να την κουρσέψεις, να την κάνεις δική σου, να την κατακτήσεις παραδομένος στην ομορφιά και τη μοναδική μαγεία της. Αυτή η δύναμη, που σε παρακινεί να την αλώσεις για πάντα και ν' αλωθείς από τη χάρη της καθώς θα γίνεσαι ένα με τους μύθους της κι μύθοι -το ξέρεις θαρρώ- έχουν μια ξεχωριστή γοητεία, γεννιούνται μια φορά κι από τότε ζουν αιώνια...

Πέρασα απ' την Ομόνοια το πρωί. Πολυάνθρωπη και βιαστική. Τσιμέντο, άσφαλτος, τζαμαρίες, μηχανάκια κι αυτοκίνητα αντανακλούσαν στην πυρακτωμένη ατμόσφαιρα τους θορύβους της, που πίκραιναν την ανάσα κι έμοιαζαν σαν παραπονεμένο βουητό από εκατομμύρια στόματα. Ποιος να ξεχάσει όμως τις στιγμές που έζησαν εκεί κάποια μαγικά βράδια πριν από τέσσερα χρόνια, όταν προκρίθηκε η ομάδα μας στα τελικά του EURO στην Πορτογαλία;
Ίσως της άξιζε ένα καλύτερο τέλος. Ίσως είχε ανάγκη μια καλύτερη αρχή. Ίσως χρειαζόταν και τα δύο. Ίσως... Με τα ίσως όμως δεν γράφεται η Ιστορία... Ούτως ή άλλως -το ξέρεις θαρρώ- αυτή η ομάδα είναι πλέον ένας μύθος...
«Θα ξαναέρθει η σειρά μας!» ψιθύρισε με αισιοδοξία μια φωνή μέσα μου κι αισθάνθηκα με μιας να κολλά από γλύκα το σάλιο μου, καθώς θυμήθηκα με νοσταλγία και το aşure που απόλαυσα αργά το βράδυ της περασμένης Κυριακής...