Η ΓΛΥΚΙΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ

'Eχω φορτώσει τις βαλίτσες, το σακ βουαγιάζ, τα σκέιτ των παιδιών, το νεσεσέρ, τις σακούλες και τα σακουλάκια με τα διάφορα ψιλολόγια. Η σκάρα και το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου στενάζουν κι η γυναίκα μου με τα παιδιά αναστενάζουν από ώρα στις θέσεις τους ανυπομονώντας να ξεκινήσουμε. Τραβώντας όμως την εξώπορτα του σπιτιού κοντοστέκομαι. Στο λιγοστό φως που τρυπώνει μέσα απ' τη χαραμάδα, ο χώρος μοιάζει τόσο αλλιώτικος, ακινητοποιημένος και μελαγχολικός απ' άκρη σ' άκρη, σαν όλα τα έπιπλα και τ' αντικείμενα να ‘χουν στραφεί προς το μέρος μου και να με παρακολουθούσαν παραπονεμένα.
Ο τεράστιος καναπές του σαλονιού μια κοιτά εμένα και μια την αναπαυτική πολυθρόνα, που στην αγκαλιά της συνηθίζω να κουρνιάζω διαβάζοντας την εφημερίδα μου. «Δες τον... Φεύγει!» σαν να της έλεγε με νόημα περιμένοντας την αντίδρασή της. Στο βάθος το καθιστικό έχει αφήσει τη συνήθη θορυβώδη ακαταστασία του και μαζί με το τζάκι -που χάσκει τάχα έκπληκτο απ' τη σκηνή που εξελίσσεται- με καλούν να βάλω για μια ακόμα φορά το αγαπημένο μου cd και να διαλύσω με τη δυνατή μουσική αυτό το καταθλιπτικό πέπλο της σιωπής. Η τραπεζαρία πιο σοβαρή -δεν έχουμε και πολλά-πολλά πέρα απ' τις γιορτές- διακριτικά αδιάφορη στη γωνιά της σαν να σφίγγεται σ' έναν κύκλο με τις καρέκλες γύρω της περιμένοντας με αγωνία την τελική απόφασή μου. Η τηλεόραση πανέτοιμη -όπως κάθε στιγμή άλλωστε- να μου φτύσει με θυμό στα μούτρα μια είδηση της τελευταίας ώρας για το νέο φαινόμενο διαφθοράς, ενώ ο μαύρος όγκος του δεν άφηνε περιθώρια στο πιάνο ν' ανατρέψει τα δεδομένα μ' ένα επιδέξιο χτύπημα των πλήκτρων κι έτσι μένει ασάλευτο κι επιβλητικό περιμένοντας με στωικότητα να γίνει ένα με το σκοτάδι. Στον απέναντι τοίχο, πάνω από τη φορτωμένη με φωτογραφίες εταζέρα, ένα από τα κορίτσια του Ρήνα μέσα στο κάντρο κρύβει με τις παλάμες το πρόσωπό του λες και θέλει ν' αποφύγει να γίνει κι αυτό αυτόπτης μάρτυρας της στιγμής. Μόνο, πέρα στο βάθος, το ψυγείο και το ρολόι -που ξεχωρίζουν στο λιγοστό φως που μπαίνει απ' τις γρίλιες του παραθύρου- έδειχναν μια ζωηράδα σαν να συνέχιζαν την καθημερινότητά τους χωρίς να συμμερίζονται τη μοναξιά που νοιώθουν παραδίπλα τους το τραπέζι κι οι καρέκλες της κουζίνας. Η μυρωδιά του σπιτιού κρατά με σαγήνη κι επιμονή την όσφρηση μου κι η πόρτα τρίζει ελαφρά -παράξενο για ασφαλείας- προκαλώντας μου μια ελαφρά ανατριχίλα...
Κλικ...
Με το που γύρισα το κλειδί, ένοιωσα πως η τελευταία μου σκέψη είχε κλειστεί μέσα, εκεί που οι μέρες διαδέχονται τις νύχτες μου, εκεί που οι φωνές κι οι δραστηριότητες μπερδεύονται με την ησυχία και τη γαλήνη, εκεί που φωλιάζουν οι σκέψεις, καταλαγιάζει ο θυμός, ειρηνεύει η ψυχή, εκεί που κατοικεί το ενδιαφέρον, η φροντίδα, η αγάπη...
Διακοπές και φέτος!... Η αδημονία να έρθουν, οι συζητήσεις για το πού θα πάμε, οι προετοιμασίες, τα εισιτήρια, το πού θα μείνουμε, όλα αυτά που μας βγάζουν απ' τα καθημερινά και δημιουργούν, έτσι όπως ζεσταίνει κι ο καιρός, μια ατμόσφαιρα χαλάρωσης κι αναμονής...
Με το που θα φτάσουν, σαν μια ιδέα, θα κάνουν ένα καταγάλανο μακροβούτι, θα πιουν μονορούφι το φεγγάρι όπως βουτά γυμνό στη θάλασσα, θα κλέψουν στα κρυφά μια καστανοπράσινη ματιά, θα μετρήσουν αμέτρητα αστέρια να πέφτουν, θ' αφήσουν τον ιδρώτα του ερωτά τους πάνω σε λευκά σεντόνια, θα παίξουν σαν παιδιά πάνω στην καυτή άμμο, θα χαζέψουν ξένοιαστα σ' ασβεστωμένα σοκάκια, θα χορέψουν, θα τραγουδήσουν, θα μεθύσουν και μ' ένα βιαστικό φιλί στον καταπέλτη, θα μας αποχαιρετήσουν αφήνοντας τα ίχνη τους σε κάποιο φιλμ ή στην κάρτα μνήμης κάποιας ψηφιακής μηχανής...
Κλικ...
Νοιώθω μια θλίψη μόλις φτάνει η μέρα να φύγω για διακοπές. Όλη η λαχτάρα κι η προσμονή της μεγάλης φυγής λες κι εξατμίζονται με το κλείδωμα της εξώπορτας. Νομίζω, πως τώρα που αρχίζουν, είναι σαν να έχουν περάσει κι όλας. Αισθάνομαι, πως η αναμονή κι ό,τι συναισθήματα αυτή προκαλεί, είναι πιο δυνατά από τη γεύση που αφήνουν τελικά οι ίδιες οι καλοκαιρινές διακοπές... Συμβαίνει, άραγε, γιατί έγιναν πια κι αυτές προβλέψιμες και μέρος του σύγχρονου καταναλωτικού τρόπου ζωής ή μήπως γιατί ξέρω, πως όσο κι αν είναι ευχάριστες ή παραταθούν, δεν φτάνουν για ν' ανατρέψουν τη συνήθεια μιας καθημερινότητας που -κρυμμένη στη σιωπή και στα σκοτεινά όλες αυτές τις μέρες- εξακολουθεί να με περιμένει να γυρίσω...