ΜΠΟΡΑ

Η μπόρα ξέσπασε μόλις πάτησα το πόδι μου στο ξενοδοχείο. «Ουφ!» ξεφύσηξα με ανακούφιση. Η μικροκαμωμένη κοπέλα στη ρεσεψιόν μου χαμογέλασε με συμπάθεια. Κάτι Κορεάτες στο λόμπι ούτε που μου έδωσαν σημασία. Πέταξα το χαρτοφύλακα στο κρεβάτι και κοντοστάθηκα μερικά δευτερόλεπτα ίσα-ίσα για να βγουν τα παπούτσια. Η γραβάτα είχε ήδη μπει στην τσέπη από τ' ασανσέρ. Άρχισα να ξεκουμπώνω μηχανικά το πουκάμισο καθώς κατευθυνόμουν προς το παράθυρο. Η πλατεία Graf-Adolf και τα πλατάνια της Königsallee θάμπωναν πίσω από μια γκρίζα υδάτινη κουρτίνα που αιωρούνταν ορμητικά μπρος απ' το πράσινο. Ένα ρεύμα υγρού αέρα μ' αναρρίγησε, αφού δεν άντεξα στον πειρασμό κι άνοιξα το πιτσιλισμένο τζάμι. Άφησα το κορμί μου να βουλιάξει ανάσκελα στο μαλακό στρώμα και κοιτάζοντας ψηλά το κουτάκι της πυρανίχνευσης ένοιωσα τα μάτια μου να πλημμυρίζουν. Απομεσήμερο σε μια όμορφη πόλη. Μόνος. Με μια μπόρα για συντροφιά που δεν θύμιζε τίποτε από τις μπόρες που ξέρω. Μια μπόρα προγραμματισμένη, που οι άνθρωποι εκεί ήξεραν πότε θα αρχίσει και πότε θα τελειώσει. Μια μπόρα που δεν έφερνε αναστάτωση στους δρόμους, μποτιλιαρίσματα, πολύχρωμες ομπρέλες, τρεχάλες με μια εφημερίδα στο κεφάλι. Μια μπόρα που δεν έφερνε τη μυρωδιά από το χώμα στα ρουθούνια και τη γλυκιά υγρασία της αναζωογόνησης στο δέρμα. Μια μπόρα που αισθανόμουν να τελειώνει δίχως το ουράνιο τόξο να μπορεί να τη στεφανώσει. Μια μπόρα μόνη κι αυτή σαν κι εμένα σε μια όμορφη πόλη, αλλά ξένη, που θα μπορούσε να ήταν, μα ποτέ δεν θα γίνει η πόλη μου. Η πόλη μου δεν έχει ατέλειωτες πλατείες και λεωφόρους που πηγαίνουν παντού. Η πόλη μου δεν είναι πεντακάθαρη κι οργανωμένη. Η πόλη μου δεν έχει δεκάδες γραμμές τραμ και δρόμους για ποδήλατα. Η πόλη μου δεν έχει διατηρημένα κτίρια δίπλα σε πολυώροφα σύγχρονα οικοδομήματα. Η πόλη μου δεν έχει κήπους και μπουλεβάρτα δίπλα στο ποτάμι. Η πόλη μου έχει ποτάμια ανθρώπους στους δρόμους. Το τραμ της πηγαίνει μονότονα -σαν ποτάμι- προς τη θάλασσα. Οι πλατείες της γεμίζουν με παιδιά, με νέους, με γιαγιάδες και παππούδες πρωί και βράδυ. Η πόλη μου πλημμυρίζει όταν ξεσπά η μπόρα, αλλά μόλις γίνει γαλήνη, σαν βγω πάνω απ' τις ταράτσες -εκεί ψηλά πίσω απ' τις άπειρες κεραίες- ένας ήλιος γαλάζιος αστράφτει πάνω στον ουρανό της κι ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο γεμίζει την καρδιά μου με ελπίδα. Με λύσσα ψάχνω το τηλέφωνο στην τσέπη. Ξεπλένω με λαχτάρα τη βροχή από τα μάτια κι όταν ακούω τη φωνή σου, χαμογελώ μπροστά στο τζάμι ευτυχισμένος. Ένα ουράνιο τόξο στολίζει -πρώτη φορά λες- την ξένη πόλη... «Μου λείπεις πολύ» -είπες- κι έκανες να λάμψει ο έρωτας στα μάτια μου σαν ήλιος γλυκός που τις πόλεις του κόσμου όλου ζωντανεύει...