ΜΠΛΑΚ ΑΟΥΤ

Ανακατεμένες εικόνες και σκέψεις στο μυαλό μου. «Δέκα Παλικάρια» άκουσα στο ράδιο πρωί-πρωί. Ο δρόμος γεμάτος αστυνομικά καμιόνια και τα πεζοδρόμια κατακλυσμένα από πηγαδάκια ένστολων. Μια πυροσβεστική λίγο πιο πέρα, στη γωνία. «Κλείσε το σταθμό του Πολυτεχνείου. Θα μας ακούσουνε». Μια προσταγή του πατέρα μου που με καταδιώκει τριανταπέντε χρόνια. Ο Γιώργος μου είπε χτες, πως στη γιορτή του σχολείου η δασκάλα της μουσικής πρότεινε ν' ακουστεί και μουσική του Σπανουδάκη, θα έβαζε κι ένα τραγούδι από την «Πολίτικη Κουζίνα». Μίλησα στην εκδήλωση σήμερα. Χρόνια είχα να δω τόσα μάτια σιωπηλά και φορτισμένα. Τραβήξαμε μετά για τα σπίτια μας. Η βροχή που ερχόταν ήταν μια καλή δικαιολογία για να επιταχύνω το βήμα. Οι ασπίδες ακουμπισμένες παραπέρα σε σχήμα πυραμίδας. Είδα τον Σταύρο με τον Γιάννη να τρυπώνουν βιαστικά στο σουβλατζίδικο της στοάς. Τα μεγάφωνα του Πολυτεχνείου ίσα που ακούγονταν στην Καποδοστρίου. Μια μητέρα με το κοριτσάκι της έρχονταν κρατώντας ένα μάτσο γαρίφαλα σε αλουμινόχαρτο. «Αν περάσω στο Πολυτεχνείο θα μου πάρεις αυτοκίνητο;». Μια επιθυμία του γιού μου που με καταδιώκει από το καλοκαίρι. «Δυο ξένοι» με οδήγησαν -αηδιασμένο από το βαρύ φρικασέ- για ύπνο. Δεν έχω ξυπνήσει ακόμα. Πού να ψάχνω κεριά μέσα στο σκοτάδι. Αυτό το «μπλακ άουτ» κρατάει άλλωστε τόσα χρόνια, μόνο που -από τότε που το θυμάμαι- το λένε «Μεταπολίτευση».