Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...

Έζησα τους ξέφρενους πανηγυρισμούς για την πρόκριση της ποδοσφαιρικής ομάδας της Τουρκίας στα τελικά του EURO 2008 στην πλατεία Taksim της Κωνσταντινούπολης.
Η μουδιασμένη μέχρι πριν λίγο μπροστά την τεράστια γιγαντοοθόνη ανθρώπινη μάζα ξεχύθηκε σαν πυρωμένη λάβα με τη λήξη του αγώνα. Από παντού ξεχύνονταν παρέες - παρέες. Η νύχτα έγινε κατακόκκινη από τις σημαίες, τα καπνογόνα, τις φωτοβολίδες και τα φώτα των περιπολικών. Ένα κουβάρι άνθρωποι, αυτοκίνητα, νταούλια, καραμούζες, καπνοί.
Στεκόμασταν στα σκαλοπάτια του «Marmara» μαζί με άλλους ξαφνιασμένους ξένους και τραβούσαμε φωτογραφίες, παραδίπλα στο πεζοδρόμιο τρία παιδάκια συνέχιζαν να ζητιανεύουν.

«Η σειρά τους... Τι να κάνουμε;», είπε με τη χαρακτηριστική προφορά του ο Κωνσταντινουπολίτης φίλος και με χτύπησε παρηγορητικά στον ώμο. Κατηφορίσαμε σπρώχνοντας και σπρωχνόμενοι προς το «Saray», να γλυκάνουμε την πίκρα μας...
Από πέρσι το καλοκαίρι που την είχα πρωτοεπισκεφτεί για λίγο κάτι μου έλεγε, ότι σύντομα θα βρισκόμουν και πάλι εκεί. Αισθάνθηκα τυχερός που τόσο σύντομα αυτή η διαίσθηση βγήκε αληθινή!
Η Πόλη ήταν και πάλι εκεί. Τυλιγμένη με το μυστήριο, τις μνήμες, τα χρώματα, τ' αρώματα, τις μυρωδιές, τις αντιθέσεις και την οικουμενικότητά της. Ταγμένη στο σταυροδρόμι των πολιτισμών, των θρησκειών, των ηπείρων, των θαλασσών, των εμπόρων, των τυχοδιωκτών, των ταξιδιωτών.

Αν δεν αντικρίσεις με το που θα φέξει ο πρώτος ήλιος της Ανατολής τα δεκάδες πλοιάρια, καράβια και μαούνες να αλωνίζουν προς κάθε κατεύθυνση το Βόσπορο κι ύστερα κατά τ' απομεσήμερο την Αγιά Σοφιά δίπλα στο Μπλε Τζαμί να ταξιδεύουν στο χρόνο πάνω στα χρυσά νερά της θάλασσας του Μαρμαρά, δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί αυτή η Πόλη των πόλεων έχει αυτή τη διαχρονικά μαγική έλξη. Αυτό το κάτι, που σε προκαλεί να την κουρσέψεις, να την κάνεις δική σου, να την κατακτήσεις παραδομένος στην ομορφιά και τη μοναδική μαγεία της. Αυτή η δύναμη, που σε παρακινεί να την αλώσεις για πάντα και ν' αλωθείς από τη χάρη της καθώς θα γίνεσαι ένα με τους μύθους της κι μύθοι -το ξέρεις θαρρώ- έχουν μια ξεχωριστή γοητεία, γεννιούνται μια φορά κι από τότε ζουν αιώνια...

Πέρασα απ' την Ομόνοια το πρωί. Πολυάνθρωπη και βιαστική. Τσιμέντο, άσφαλτος, τζαμαρίες, μηχανάκια κι αυτοκίνητα αντανακλούσαν στην πυρακτωμένη ατμόσφαιρα τους θορύβους της, που πίκραιναν την ανάσα κι έμοιαζαν σαν παραπονεμένο βουητό από εκατομμύρια στόματα. Ποιος να ξεχάσει όμως τις στιγμές που έζησαν εκεί κάποια μαγικά βράδια πριν από τέσσερα χρόνια, όταν προκρίθηκε η ομάδα μας στα τελικά του EURO στην Πορτογαλία;
Ίσως της άξιζε ένα καλύτερο τέλος. Ίσως είχε ανάγκη μια καλύτερη αρχή. Ίσως χρειαζόταν και τα δύο. Ίσως... Με τα ίσως όμως δεν γράφεται η Ιστορία... Ούτως ή άλλως -το ξέρεις θαρρώ- αυτή η ομάδα είναι πλέον ένας μύθος...
«Θα ξαναέρθει η σειρά μας!» ψιθύρισε με αισιοδοξία μια φωνή μέσα μου κι αισθάνθηκα με μιας να κολλά από γλύκα το σάλιο μου, καθώς θυμήθηκα με νοσταλγία και το aşure που απόλαυσα αργά το βράδυ της περασμένης Κυριακής...

2 σχόλια:

  1. ΣΧΟΛΙΑ: 18
    # melissa στις 19/06/2008, 07:13 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    Καλώς ήλθατε! Ανεβάστε και καμμιά φωτογραφία από το Βόσπορο να δροσιστούμε, Vouda μου.
    # Meropi στις 19/06/2008, 07:55 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    Δεν έχω πάει στην Πόλη ακόμα. Μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, είχα ένα αρνητισμό να επισκεφθώ την Τουρκία. Ο χρόνος όμως θεραπεύει τα πάντα. Και σιγά σιγά είμαι έτοιμη να την επισκεφτώ. Ο αρνητισμός δεν κάνει καλό σε κανένα και ιδίως σε γειτονικούς λαούς. Μου άρεσε το ποστ σου Βούδα μου. Ήταν ακόμα μια ώθηση στην απόφαση μου να πάω επιτέλους στην Πόλη.
    # melissa στις 19/06/2008, 08:10 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    Τέλειες! Ευχαριστώ! Βλέπεις οι Μικρασιάτικες καταβολές του ετέρου ημίσεως έχουν την επίδρασή τους.
    # VOUDAS στις 19/06/2008, 08:12 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    @melissa: Ελπίζω να ικανοποίησα την επιθυμία σου!... Δεν φημίζομαι για τη φωτογραφική μου δεινότητα (άλλοστε γι' αυτό έχουμε άλλους προικισμένους bloggers), πιο πολύ μου πάει η... σκηνοθεσία!! Νομίζω πως όποια φωτογραφία κι αν "τραβήξεις" στην Πόλη θα έχει κάτι από τη μοναδικότητά της!... @Meropi: Σε καταλαβαίνω απόλυτα, έχεις δίκιο να αισθάνεσαι έτσι!!! 'Εχω καταγωγή από την Κωσταντινούπολη απ' τπν πατέρα μου και βλέποντάς την από κοντά μπόρεσα να κατανοήσω ένα μέρος από τη γοητεία που ασκεί -τουλάχιστον σε μένα. Δεν σου κρύβω ότι όταν σιγοτραγουδήσαμε στην Πρίγκιπο το "Έχε γεια Παναγιά" τα δάκρυα ανέβηκαν αυθόρμητα σε όλης της παρέας τα μάτια... Πρέπει να μάθουμε ως ελληνισμός να ζούμε στην πραγματικότητα, που κατά τη γνώμη μου είναι μια πραγματικότητα που λίγο-πολύ πρώτοι εμείς έχουμε ως 'Ελληνες την ευθύνη για τη διαμόρφωσή της και μετά όλοι οι άλλοι κι ειδικά οι γειτονικοί μας λαοί...
    # Meropi στις 19/06/2008, 08:16 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    Ωραίες και οι φωτογραφίες από το Βόσπορο! Βούδα μου έχω μάθει σιγά σιγά με την ωριμότητα που απόκτησα με τα χρόνια, να διαγιγνώσκω και τα λάθη μας ως λαού σε όλα τα ιστορικά γεγονότα, μη εξαιρούμενου και του Κυπριακού προβλήματος.
    # melissa στις 19/06/2008, 08:27 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    Αντιθέτως τις βρίσκω πολύ ωραίες. Δεν έχω πάει στην Πόλη, αλλά έχω ακούσει υπέροχες περιγραφές από Κπολίτες. Για τα ατέλειωτα ηλιοβασιλέματα... και το υπέροχο φως που έχει, λόγω γεωγραφικής θέσης. Και τόσα μνημεία ... Φαντάζομαι θα επισκεφθήκατε τα περισσότερα.
    # Νατάσα Ζαχαροπούλου στις 19/06/2008, 09:37 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    Ἡ Πόλη κυλάει στό αἷμα μου ἀπό τή μιά μεριά. Τῆς γιαγιᾶς. Μέναν πίσω ἀπό τό Πατριαρχεῖο. Ἀρνιόμουν γιά χρόνια νά πάω. Ἀρνιόμουν σ' ὅ,τι ἔνιωθα νά μέ καλεῖ. Μέ παρακαλοῦσε κι ἡ γιαγιά νά κάνουμε μαζί ἕνα ταξίδι. Φίλες της τῆς εἶχαν πεῖ ὅτι τά σπίτια τους ἀκόμη ἔτσι στέκουν. Βουβά, μέ μισόγκρεμνες μαντρίτσες, τά παραθυρόφυλλα νά χάσκουν. Τῆς ἀρνιόμουν. "Δέν δίνω ἐγώ σ' αὐτούς", τῆς ἔλεγα, μέ πεῖσμα."Μᾶς πῆραν, πόσα νά δώσουμε ἀκόμα; οὔτε ἕνα σέντσι". Τελικά ἡ γιαγιά πέθανε καί δέν εὐτύχησε νά τῆς κάνω τό χατήρι. Πέρασαν ἀπό τότε καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Οἱ φωνές μέσα μου: "τά βεγγαλικά σου μάτια λάμπουν σάν τόν Βόσπορο", ἡ ρίζα μου ξεφτούριζε κάθε φορά πού ἄκουγα καί τόν Ἀλκίνοο μέ τίς σκιές στούς προμαχῶνες, μέσα μου βόγγαγαν οἱ προμαχῶνες... Ἀποφάσισα ἕνα Πάσχα πρίν τρία χρόνια νά τό κάνω. Μέ τό αὐτοκίνητο. Τρεῖς γυναῖκες. Δέν ἔχω λόγο νά περιγράψω τή διαδρομή ὥς τήν Πόλη. Ἀλλά ὅταν βρέθηκα στήν πλατεία Ταξίμ καί μέχρι νά πᾶμε στό Σέρατον ἔνιωσα τήν ἔκρηξη τῆς ἐπιστροφῆς. Ἤμουν ὁλόκληρη μιά ἐπιστροφή. Δέν ξέρω ἀπό ποῦ ἐρχόταν αὐτός ὁ κατακλυσμός. Πήγαμε κι ἀφήσαμε τό αὐτοκίνητο, τσεκάραμε στό ξενοδοχεῖο καί βούρ γιά τήν Ἁγιά Σοφιά. Ἡ οὐρά ἀτέλειωτη. Εἶδα τίς σκαλωσιές, τήν ἐγκατάλειψη-θύμωσα. Φτάσαμε στό ταμεῖο. Τό πιό ἀκριβό εἰσιτήριο. Πάει χαλάλι εἶπα, νά δοῦμε τί θά δοῦμε καί μέσα ἀπό τό χάλι... Καί φτάνω στήν εἴσοδο. Πατάω τό πόδι μου στήν πρώτη πέτρα. Ἡ μυρωδιά τοῦ χώρου. Ὁ κόσμος χάνεται. Εἶμαι ἐγώ στήν εἴσοδο, ἄφωνη σ' αὐτό τό μέγεθος πού δέν σέ πλακώνει, πού δέν σέ κάνει νά νιώθεις μικρός καί τιποτένιος, παρά νιώθεις κι ἐσύ τεράστιος, νιώθεις τόν χῶρο σου στό χῶρο. Οἱ τεράστιες σκαλωσιές στό βάθος πού ξεκινοῦν ἀπό τό δάπεδο καί φτάνουν ὥς τόν τροῦλλο. Περνάω ἀπό τόν πρόναο, ἄς τό πῶ ἔτσι, στόν κυρίως χῶρο. Κι ἔρχεται ἕνα κύμα. Δεὐτερο κύμα. Δέν εἶμαι ἐγώ. Δέν ξέρω ποιός ἤ ποιά εἶμαι... Σκύβω στό δάπεδο. Ἀγγίζω τά πλακάκια. Τό κύμα τῆς ἐπιστροφῆς μέ κλυδωνίζει, ἀλλά δέν μέ συντρίβει. Καί κλαίω. Καί δέν ἔχει ἀρχή τό κλάμα κάι μοιάζει νά μή ἔχει τέλος... Κάποιος μέ τραβάει. Μένω ἐκεῖ. Εἶναι ἀδύνατον νά σηκωθῶ, νά μετακινηθῶ ἕναν πόντο... Σάν βόλτα στούς αἰῶνες μέ πόνο αἰώνων. Ἡ Βασιλεύουσα, ὁ Αὐτοκράτωρ, τό τῆ Ὑπερμάχω... Κάποια στιγμή συνῆλθα. Μοῦ χρειάστηκε χρόνος νά προσαρμοστῶ. Δέν μοῦ' χε ξανατύχει κάτι τέτοιο. Ἀλλά ἔνιωθα ἐλαφριά. Οὔτε κι αὐτή ἡ ἐλαφράδα ἤξερα ἀπό ποῦ ἐρχόταν... Κι ἤμουν ἄδεια. Χωρίς θυμό, χωρίς πόνο, χωρίς χαρά. Σάν ἄδεια. Μόνο σεβασμό στό προσκύνημα ἔνιωθα. (Συγνώμη, γιά τήν ἐξομολόγηση, πρώτη φορά τή μοιράζομαι μέ κάποιους ἐκτός ἀπό τίς φίλες πού ζῆσαν αὐτήν τήν ἐμπειρία μαζί μου. Καί μοῦ' παν ὅτι εἶχαν μαζευτεῖ 5 τοῦρκοι φύλακες καί μέ κοίταζαν. Ἦταν ἕτοιμοι νά ἐπέμβουν, ἀλλά δέν τόλμησαν. Κάποιος ἔκανε μπροστά νά μέ ρωτήσει, ἀλλά κάτι τόν πῆγε πίσω, στή θέση του πάλι... Εὐχαριστῶ, γλυκειέ μου Βοὐδα, γιά τόν χῶρο...)
    # narcoleptic στις 19/06/2008, 10:54 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    Χρόνια θέλω να πάω στην Πόλη. Μού μιλούσε γι'αυτή μια φίλη μου εδώ, από την Τουρκία (αν και την λέει, φυσικά, Instabul).. όμορφο ποστ.. α, και η σειρά μας και να μην έλθει καλέ μου VOUDAS, ποιος νοιάζεται; ας πηγαίνουμε μπροστά, ας κάνουμε ταξίδια και ας μαθαίνουμε. σε χαιρετώ.
    # manground στις 20/06/2008, 01:03 πμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...και στην κορφή η μνήμη....
    ξέρεις, ο Ερνεστ Χεμινγουέϊ, αναφέρεται κάποια στιγμή στο κλίμα και τις συνήθειες του ύπνου των κατοικων σε διάφορους σταθμούς των ταξιδιών του. Για την Πόλη λέει πως αν δεν την δεις μόλις ξημερώνει, όπως είναι το συνήθειο -όσων μπορούν από τις υποχρεώσεις- των κατοίκων, ούτε να την καταλάβεις μπορείς, ούτε και να πας για ύπνο. ίσως σου συνέβη κι εσένα, σε εμένα πάντως όχι -ακόμα-. [διατηρώ τις πρώτες ενστάσεις της Νατάσας]
    # RoBBy στις 20/06/2008, 11:46 πμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    Υπεροχη πολη...κριμα...
    # ImmortalJunkie στις 20/06/2008, 11:47 πμ
    ε, λοιπόν, ωραίο κι αύτό: 2 ποστ σε 1, το δικό σου και της Νατάσσας! @ voudas: καθε φορά που γράφεις για την Πόλη, αναρωτιέμαι γιατί δεν έχω πάει ακόμα!@ Νατάσα: γιατί δεν κάνεις αυτό το βαθύ σου σχόλιο, ποστ, τώρα που μίλησες γι'αυτό?
    # VOUDAS στις 20/06/2008, 12:30 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    @Νατάσα: Τι να πω; Εγώ σ' ευχαριστώ!! Η εξομολόγησή σου ολοκληρώνει το κείμενό μου και δίνει με πολύ παραστατικότητα -όσο κι αν αφορά μια προσωπική σου εμπειρία- το συναίσθημα που η Πόλη μας προκαλεί, χαίρομαι που έγινα η αφορμή για να το μοιραστείς μαζί μας! 'Οσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουμε κι ένα ιδιαίτερο δεσμό σίγουρα αισθανόμαστε μια γλυκόπικρη γεύση σεργιανόντας τα σοκάκια που κάποτε περπάτησαν αγαπημένα μας πρόσωπα... Φωτογράφησα εγκαταλειμμένα σπίτια, μα δεν μου πήγε η καρδιά έτσι όπως έχασκαν μόνα τους και πρόσθεσα όπου μπορούσα και κάποιες πικροδάφνες στο πλάνο... Με την ευκαιρία αναφέρω ότι με χαρά διαπίστωσα φέτος στην Αγία Σοφία να γίνονται εργασίες και εξωτερικά και να έκλεισαν τα παράθυρα που επέτρεπαν να μπαινοβγαίνουν τα περιστέρια...@narcoleptic: Μας γεννά ανάμικτα συναισθήματα κι είναι αυτό μέρος της γοητείας της! Πάντα μποστά κατά τα άλλα και με στόχους!...@man: Το θέαμα με εντυπωσίασε, ίσως να ήμουν έτοιμος και για κάτι τέτοιο... Θα σου αρέσει κι εσένα -όταν αρθούν οι επιφυλάξεις σου φυσικά- είμαι σίγουρος!!....
    # VOUDAS στις 20/06/2008, 12:39 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    @robby_gr: Θαρρώ πως η πόλη αυτή ανήκει σ' όλους μας, ανήκει σ' όλον τον κόσμο!...@Immo: Πραγματικά το σχόλιο της Νατάσσας με συγκίνησε! Εξομολόγηση από τα βάθυ της καρδιάς πέρα για πέρα! Και ξέρεις κάτι; Εκτιμώ ιδιαίτερα ότι με τη σεμνότητά της επέλεξε να χαρίσει ακόμα περισσότερο συναίσθημα και πιο προσωπικό χρώμα στο ποστ μου... Ολοκλήρωσε -αν προτιμάς- αυτό που περιέγραφα. Προτίμησε να συμπληρώσει με το προσωπικό της ύφος το "Από την Πόλη έρχομαι..." ενός άλλου, παρά να παρασυρθεί ενδεχομένως σ' ένα "...Και στην κορφή κανέλα" δικό της...
    # Νατάσα Ζαχαροπούλου στις 20/06/2008, 12:45 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    @immortal: νά σοῦ πῶ τήν ἀλήθεια, ὅταν ξεκίνησα τό σχόλιο, οὔτε ἤξερα ποῦ θά μέ πάει. Καί χάρηκα πολύ ὅταν ἀβίαστα βγῆκε ἐκείνη ἡ ἐμπειρία μου. Καί, ἄν μοιάζει τό σχόλιο μέ πόστ, μιά χαρά πρωτοτυπία....
    # ImmortalJunkie στις 20/06/2008, 12:56 μμ
    έτσι ξεκινούν τα σχόλια που (σε) ταξιδεύουν πέρα από την κορφή-κανέλα!
    # PINK FISH στις 20/06/2008, 01:14 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    Κατ’ αρχάς να σου πω ότι μπήκα στη σελίδα του Saray και το pc έχει κολλήσει από τα μέλια. Μου’ κανες ζημιά και που να τρέχω τώρα στη Πόλη για σιροπιαστά! Είπαμε, οι αδυναμίες δε κρύβονται. Είναι το 2ο ταξίδι σου εκεί ή κάνω λάθος? Εύχομαι να πάω κι εγώ σύντομα, όχι μόνο για το Saray αλλά γιατί μ’ αρέσει αυτή η Πόλη. Χαιρετώ σε
    # VOUDAS στις 20/06/2008, 01:30 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    @PINK:...Θα μπήκες κατευθείαν στη σελίδα με τα σοροπιαστά!!! Ακόμα κι οι φωτογραφίες είναι ολοζώντανες γι' αυτό έβαλα το σύνδεσμο κι όχι για... διαφήμιση!!! Αναλαμβάνω την ευθύνη των ζημιών και κερνάω γλυκό στον ανταγωνιστή του, στον Gulluoglu!!!!
    # greendim στις 21/06/2008, 10:24 μμ
    ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ...
    Πόλη πραγματικά μαυγευτική! Καλώς ήρθες Βούδα μου!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αναρτήθηκε στη LIFOLAND την Πεμ, 19 Ιουν 2008 05:10 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή