Κατάντησε μονότονο πια ν’ αναρωτιόμαστε κάθε τρεις και λίγο: «Υπάρχει πιο κάτω;» Ποντισμένοι στα βάθη, κοιτάμε χρόνο με το χρόνο προς τα κάτω κι επειδή βλέπουμε μόνο σκοτάδι και μαυρίλα, νομίζουμε πως έχει κι άλλο πιο κάτω. Δεν έχει παρακάτω, έχουμε πιάσει από καιρό πάτο.
Στον πάτο, όλα μοιάζουν να έχουν ομοιομορφία και σταθερότητα, οι θεσμοί, οι κανόνες, οι διαδικασίες, οι πολιτικές. Στον πάτο, η ακινησία κι η επανάληψη φαίνεται να είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των ιδεών, των προβληματισμών, των συναισθημάτων, των γεγονότων. Στον πάτο, το εγώ κι η ιδιοτέλεια επιβάλλονται αμείλικτα στη συλλογικότητα, στην ισότητα, στην αλληλεγγύη, στη δικαιοσύνη. Στον πάτο, οι εξουσίες κι οι αρχές αντιλαμβάνονται το δημόσιο συμφέρον με βάση το πολιτικό κόστος, τις πελατειακές σχέσεις, τις εξαρτήσεις, τις δημοσκοπήσεις. Στον πάτο, οι ανάγκες κι οι συμπεριφορές των κοινωνιών προσαρμόζονται στα πρότυπα του life style, των ΜΜΕ, της παραπολιτικής, της ανηθικότητας.
Όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες, τους τελευταίους μήνες στον τόπο μας δεν είναι αιφνίδια ούτε ίσως πρωτοφανή, είναι εκφάνσεις της πραγματικότητας, πτυχές της παρακμής κι εκδηλώσεις της κρίσης. Είναι η μονότονη αναπαραγωγή της καθημερινότητας όπως την επιβάλλουν οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα. Είναι η παρατεταμένη ανοχή να κινούμαστε λάθρα στις στήλες της παραπολιτικής. Είναι η προϊούσα κυριαρχία της σκοπιμότητας, του κέρδους και του μικροϋπολογισμού στις κάθε είδους δραστηριότητες και σχέσεις. Είναι τα βαρίδια κι οι σκουριασμένες άγκυρες, που μας δένουν και μας κρατούν στον πάτο. Στον πάτο, που ολοένα γίνεται πιο πνιγηρός κι αποπνικτικός από τα λογής - λογής σκουπίδια, ακαθαρσίες και περιττώματα.
Κάποιοι ψάχνουν το γαλάζιο κοιτάζοντας επίμονα κι εναγώνια προς τα πάνω. Κάποιοι αρκούνται βαριεστημένοι στην αποχαύνωση του γαλάζιου της οθόνης. Κάποιοι βολεύονται όπως – όπως με το γαλάζιο της ταυτότητας. Καθένας με τις ανάγκες του, τις προτεραιότητες, τις επιθυμίες, τις γνώσεις του, όλοι μαζί όμως συνυπεύθυνοι κι όχι απλώς συγκάτοικοι στον πάτο του βαρελιού. Συνυπεύθυνοι για όσα συνέβησαν, για όσα συμβαίνουν και για όσα θα συμβούν. Συνυπεύθυνοι πρώτα για τον εαυτό μας και τις πράξεις μας και μετά για τους απέναντι, γιατί οι απέναντι δεν είναι τίποτε περισσότερο ούτε τίποτε λιγότερο από την εικόνα μας, το είδωλό μας. Οι απέναντι είμαστε εμείς οι ίδιοι…
Στον πάτο, όλα μοιάζουν να έχουν ομοιομορφία και σταθερότητα, οι θεσμοί, οι κανόνες, οι διαδικασίες, οι πολιτικές. Στον πάτο, η ακινησία κι η επανάληψη φαίνεται να είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των ιδεών, των προβληματισμών, των συναισθημάτων, των γεγονότων. Στον πάτο, το εγώ κι η ιδιοτέλεια επιβάλλονται αμείλικτα στη συλλογικότητα, στην ισότητα, στην αλληλεγγύη, στη δικαιοσύνη. Στον πάτο, οι εξουσίες κι οι αρχές αντιλαμβάνονται το δημόσιο συμφέρον με βάση το πολιτικό κόστος, τις πελατειακές σχέσεις, τις εξαρτήσεις, τις δημοσκοπήσεις. Στον πάτο, οι ανάγκες κι οι συμπεριφορές των κοινωνιών προσαρμόζονται στα πρότυπα του life style, των ΜΜΕ, της παραπολιτικής, της ανηθικότητας.
Όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες, τους τελευταίους μήνες στον τόπο μας δεν είναι αιφνίδια ούτε ίσως πρωτοφανή, είναι εκφάνσεις της πραγματικότητας, πτυχές της παρακμής κι εκδηλώσεις της κρίσης. Είναι η μονότονη αναπαραγωγή της καθημερινότητας όπως την επιβάλλουν οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα. Είναι η παρατεταμένη ανοχή να κινούμαστε λάθρα στις στήλες της παραπολιτικής. Είναι η προϊούσα κυριαρχία της σκοπιμότητας, του κέρδους και του μικροϋπολογισμού στις κάθε είδους δραστηριότητες και σχέσεις. Είναι τα βαρίδια κι οι σκουριασμένες άγκυρες, που μας δένουν και μας κρατούν στον πάτο. Στον πάτο, που ολοένα γίνεται πιο πνιγηρός κι αποπνικτικός από τα λογής - λογής σκουπίδια, ακαθαρσίες και περιττώματα.
Κάποιοι ψάχνουν το γαλάζιο κοιτάζοντας επίμονα κι εναγώνια προς τα πάνω. Κάποιοι αρκούνται βαριεστημένοι στην αποχαύνωση του γαλάζιου της οθόνης. Κάποιοι βολεύονται όπως – όπως με το γαλάζιο της ταυτότητας. Καθένας με τις ανάγκες του, τις προτεραιότητες, τις επιθυμίες, τις γνώσεις του, όλοι μαζί όμως συνυπεύθυνοι κι όχι απλώς συγκάτοικοι στον πάτο του βαρελιού. Συνυπεύθυνοι για όσα συνέβησαν, για όσα συμβαίνουν και για όσα θα συμβούν. Συνυπεύθυνοι πρώτα για τον εαυτό μας και τις πράξεις μας και μετά για τους απέναντι, γιατί οι απέναντι δεν είναι τίποτε περισσότερο ούτε τίποτε λιγότερο από την εικόνα μας, το είδωλό μας. Οι απέναντι είμαστε εμείς οι ίδιοι…
H ομορφιά της ζωής βρίσκεται στη στιγμή που αναδυόμαστε από αυτόν τον σκοτεινό πάτο προς το φως... Που νιώθουμε να ξαναγεννιενιόμαστε μετά από μια λήθη.Είναι σημαντικά τα βουλιάγματα μας,αρκεί να μπορούμε να τα διαχειριστούμε.Και φυσικά πάντα ξεκινάμε από τον εαυτό μας.Όχι από τους άλλους...Καλό ξημέρωμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Aza!... Αυτή την ανάδυση θα πρέπει να πασχίζουμε να ζήσουμε. Αυτή την κάθαρση νου και ψυχής από την ασχήμια, τη μιζέρια, την παραίτηση...
ΑπάντησηΔιαγραφήέχεις κάτι να αντιπροτείνεις? Διότι κάνοντας απλά κριτική δε βοηθάς σε κάτι. Εξαίρω όμως το γλαφυρό ύφος της γραφής σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Sylas, αφού σε καλωσορίσω και σ' ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια, επέτρεψέ μου να σημειώσω, ότι η πρόταση έγκειται στο να ξεκινήσουμε να διορθώνουμε τα κακώς κείμενα πρώτα από τον εαυτό μας, από τη συμπεριφορά μας και τη στάση μας απέναντι στη ζωή και τα πράγματα. Εμείς βιώνουμε την καθημερινότητα που καταγγέλουμε, παραβλέποντας όμως ότι σε μεγάλο βαθμό είμαστε κι οι συνδιαμορφωτές της... Δεν συμφωνείς;
ΑπάντησηΔιαγραφήAγαπητέ Ευάγγελε, ναι συμφωνώ. Αλλά όταν λες να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα πρώτα από τον εαυτό μας, είσαι τουλάχιστον ρομαντικός. Γιατί ο εαυτός μας ετεροδιαμορφώνεται από διάφορες συνιστώσες όπως είναι η οικογένεια, το σχολείο, τα προβαλλόμενα πρότυπα, τα Μ.Μ.Ε. Επομένως, το να ζητάς από εμάς να αλλάξουμε είναι λιγάκι δύσκολο. Δεν είναι σκληρόςΑ δίσκος ο άνθρωπος για να διαγραφεί και να επαναπρογραμματισθεί. Καταλήγω, λοιπόν, ότι ο άνθρωπος δε δύναται να αυτενεργήσει και να αλλάξει. Θέλει καθοδηγητή και ριζικές αλλαγές που θα αλλάξουν άρδην τον τρόπο ζωής του.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Sylas: ...'Αρα συμφωνούμε, ότι δεν μένει παθητικός κι αμέτοχος, αλλά συμμετέχοντας όπου και όπως μπορεί, προσπαθεί κατά το δυνατόν να διακρίνει και να επιλέξει με τα κριτήρια που ανταποκρίνονται στις αρχές και τις ιδέες του, εκείνους εκ των αντιπροσώπων του στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος, που εκτιμά ότι θα εκφράσουν και θα επιδιώξουν καλύτερα εκείνα που πιστεύει ως άνθρωπος και μέλος της κοινωνίας, ότι θα συμβάλουν στη δημιουργία ενός ελπιδοφόρου και καλύτερου μέλλοντος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι συμφωνούμε. Αλλά όλη η ουσία είναι αυτό: "να επιλέξει με τα κριτήρια που ανταποκρίνονται στις αρχές και τις ιδέες του...". Και καλώς ή κακώς τα κριτήρια αυτά μέχρι την ηλικία των 30 χρόνων έχουν διαμορφωθεί (μη σου πω και νωρίτερα). Επομένως, οι ελπίδες μας εναποτίθενται στη νέα γενιά. Εκεί πρέπει να 'ναι το target group θετικής επιρροής και κατεύθυνσης. Οι υπόλοιπες ηλικιακές ομάδες το έχουν χάσει το παιγνίδι. Γι' αυτό και πρέπει να βελτιωθεί η παιδεία, να αναδομηθούν όλες οι βαθμίδες και ο τρόπος διδασκαλίες, οι στόχοι, οι σκοποί.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Sylas: Με την άδειά σου, θα διεύρυνα τον όρο -που πολύ σωστά βάζεις- "παιδεία" με τον -κατά τη γνώμη μου- ευρύτερο "μόρφωση", που βγάζει θεωρώ την παιδεία κι έξω από τις σχολικές αίθουσες και την αναγάγει σε συλλογική κοινωνική διεργασία, ανάγκη και στόχο.
ΑπάντησηΔιαγραφήσε χαιρετώ με την παρατήρηση ότι πάντα υπάρχει χειρότερο που είναι εύκολο και πάντα καλύτερο που είναι δύσκολο καθώς και ιδανικό που είναι πάντα άπιαστο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Τζι: Καλή σου μέρα, Τζί μου!... Ακριβώς!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή