Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΑΡΓΙΩΝ

Σαν Δευτέρα μου έμοιαζε σήμερα. Στο τσακ δεν είπα «Καλή βδομάδα» το πρωί στα παιδιά του θυρωρείου. Το άδειο κυλικείο φανέρωνε το ιδιαίτερο της μέρας. Η χτεσινή αργία, σε συνδυασμό με το Σαββατοκύριακο που έρχεται, ήταν σκέτη πρόκληση. Ψυχή δε συνάντησα στο ασανσέρ, μόνο από το πρωτόκολλο –στο βάθος του διαδρόμου– ξεχώριζε ανάμεσα σε σκόρπιες γυναικείες φωνές το τρανταχτό γέλιο της Ελένης. Στο γραφείο ο χώρος ήταν αξιοπρόσεχτα κρύος, ενώ από το παράθυρο ο ουρανός έμοιαζε ατόφιο μολύβι. Ο καφές έφτασε στο πιτς-φυτίλι.

Το ταχυδρομείο στο πισι κενό, ο φάκελος με τις εκκρεμότητες μισογεμάτος. Το ημερολόγιο δείχνει ακόμα 26 Οκτωβρίου. Ψάχνω το κουμπί να «σπάσω» λίγο την ψύχρα, το κλιματιστικό ακόμα στην «ψύξη». Καλό χειμώνα; Μου κακοφαίνεται να το παραδεχτώ και πρωί – πρωί δεν έχω κέφι για μελαγχολίες. Ακούω να ξεκλειδώνει η πόρτα του απέναντι γραφείου. Ξεχωρίζω το χαρακτηριστικό τσιγαρόβηχα του Τρύφωνα. Καιρός ήταν. Πάει οχτώ και είκοσι. Σήμερα τελειώνουν κι οι συμβάσεις. Μεθαύριο τελειώνει ο μήνας. Αρχίζω ν’ απολαμβάνω το καφεδάκι μου.

Δεν είχε και free press στο μετρό. Γλύτωσε απ’ τον Κύρτσο ο Παπανδρέου. Προσωρινά. Ο Σαμαράς από τις Βρυξέλλες του αφιέρωσε οχτάστηλες δηλώσεις. «Εγώ δεν είμαι Παπανδρέου». Αυτή είναι η Μαριάννα. Είναι 22 χρονών πτυχιούχος Παντείου. Τα παιδιά των stage περνάνε με σκυμμένα κεφάλια για να υπογράψουν. Τελευταία για τους περισσότερους μέρα. Από Δευτέρα τι; Καλά που έρχεται Σαββατοκύριακο. Για κάποιους τετραήμερο και με πλήρεις αποδοχές. Κάποιοι στην ανεργία με το χαρτζιλίκι των γονιών. Βάζω στο αρχείο την εγκύκλιο Ραγκούση για το ωράριο. Ο καφές κρυώνει γρήγορα σήμερα.

Ο Δημήτρης περνάει να με χαιρετήσει. Βουρκώνει. «Μη με πάρουνε κι εμένα τα ζουμιά, γαμώτο μου». Κουράγιο κι ενθάρρυνση θέλουν τα παιδιά. Σαν χτες τον θυμάμαι να έρχεται μαζί με καμιά δεκαπενταριά –μπορεί και είκοσι– άλλους. Χτυπάει το τηλέφωνο. Απομακρύνεται διακριτικά, όπως διακριτικά συνεργάστηκε με τους συναδέλφους του γραφείου όλους αυτούς τους μήνες, όχι –τι λέω;– πάνε πάνω από τρία χρόνια. Προχτές μας είχε κεράσει απ’ το μισθό του. Δεκατρία ευρώ μεροκάματο. Χωρίς ασφάλιση. Κάποιοι παλιοί που έφυγαν έχουν τρέξει στους δικηγόρους. Πίκρα, το κατακάθι παγώνει τα χείλη.

Κολλάω το κίτρινο post it στο σημειωματάριο. Τη Δευτέρα να θυμηθώ να κοιτάξω και την υπόθεση Χρονόπουλου. Τα παιδιά μου χαμογελάνε αμέριμνα μέσα στις ασημένιες κορνίζες. Ανοίγω το τραντζιστοράκι να σπάσει η μουγκαμάρα. 10,1%. Δεκαέξι εκατομμύρια άνεργοι στην Ευρώπη. Δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι. Είναι Παρασκευή επιτέλους. Ο Αργύρης μπήκε με ορμή να με πειράξει για το ντέρμπι. Χτυπά αδέξια τα χέρια στο γραφείο «Ο Νόμπλιας από αύριο μπαίνει στην ανεργία!» Κι αυτός με stage;. Ο καφές έχει ξεραθεί μέσ’ στο φλιτζάνι από ώρα.

Έφτασε επιτέλους Σαββατοκύριακο. Πώς περνά η ώρα στην Υπηρεσία!...

5 σχόλια:

  1. @Γιαγιά Αντιγόνη: Για όλους πικρός, μα για τα παιδιά έχουμε χρέος κάτι περισσότερο να κάνουμε από το να τους παρέχουμε -όσο ακόμα μπορούμε- το χαρτιλίκι για τον φραπέ... Να είστε πάντα καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εξαιρετική περιγραφή, λες και περιγράφεις εμένα πριν ενα χρόνο τότε που και σε εμάς έφυγαν κάποιοι συμβασιούχοι και ελάχιστοι τους έδειξαν οτι τους εκτιμούν σαν ανθρώπους, ισως απο αδυναμία να ελέγξουν αισθήματα οίκτου ...
    Ναι, τέτοιες μέρες συνειδητοποιείς οτι έρχεται κρύο και δε θες να το καταλάβεις αλλα ετσι ειναι.
    Αν επιμένεις να φοράς και κοντομάνικα σαν εμένα, θα πουντιάσεις κιόλας.
    Καλό μηνα να έχουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @Tzonako μου καλό μας μήνα!... Για να δούμε, εκτός από αύξηση της ανεργίας και των τιμών αν μπορεί να φέρει και τίποτα καλό για να γελάσει το χειλάκι μας!! (είδα έναν με κοντομάνικα το πρωί στην "Πειραιώς" κι έκανε προθεσμιακή κατάθεση 10.000.... Ανατρίχιασα!! Δεν πιστεύω να ήσουν εσύ!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οχι :)
    Εγω ήμουν στην ALPHA κι έκανα ανάληψη 300 ευρω ... και φορούσα φούτερ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή