Η ΑΛΛΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ

«Κατάληψη – Όχι στο νέο σχολείο» γράφει το πανό που έχουν αναρτήσει οι καταληψίες μαθητές στην αμπαρωμένη σιδερένια καγκελόπορτα του 2ου Λυκείου.

Για την πραγματοποίηση της «κατάληψης» ψήφισαν οι μαθητές και το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικό, 234 υπέρ με 36 κατά. Έτσι, από την περασμένη Δευτέρα το σχολείο έχει καταληφθεί από μαθητές, τα μαθήματα έχουν διακοπεί, στο προαύλιο παιχνίδια και χαβαλές, ενώ ορισμένοι καθηγητές μπαινοβγαίνουν αδυνατώντας να επηρεάσουν ουσιαστικά τις εξελίξεις.
Μεταξύ των κυριότερων αιτημάτων τους –όπως τουλάχιστον μου τα μετέφερε ο γιος μου– είναι το θέμα της μείωσης του αριθμού των απουσιών, η έλλειψη σε πετρέλαιο θέρμανσης και οι ελλείψεις στα βιβλία των αγγλικών, που θ’ αγοράζονται από τους μαθητές.
Έθιμο ή καλύτερα πρακτική, που χρονολογείται κοντά δυο δεκαετίες, οι καταλήψεις των σχολείων λίγο μετά το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς, κάθε φορά στο όνομα των διαχρονικών αναγκών κι ελλείψεων των σχολείων, πάντα βρίσκει αιτήματα για να νομιμοποιήσει την πραγματοποίησή της. Οι μικρές μειοψηφίες που αποτελούν παραδοσιακά τους πυρήνες των κινητοποιήσεων, μετατρέπονται σε συντριπτικές πλειοψηφίες μέσα από «μαζικές συνελεύσεις» και «δημοκρατικές διαδικασίες».
Η φετινή κινητοποίηση, κρίνοντας απ’ τα αιτήματα –μέχρι και τον Καλλικράτη μας ανέφερε καθηγητής ότι είχαν ανακατέψει στις διεκδικήσεις– έχω την αίσθηση, ότι στο μόνο πλαίσιο που αντέχει να συγκριθεί με αντίστοιχες προηγούμενες, είναι αυτό της πολιτικής κοινωνικοποίησης των παιδιών. Η φτώχια των αιτημάτων σε καμιά περίπτωση δεν αντανακλά την πραγματική φτώχια της εκπαίδευσης και της ουσιαστικής ανάγκης που υπάρχει για ριζική αναδιοργάνωση και εκ βάθρων ανασχεδιασμό. Σε ποιο βαθμό όμως αυτό γίνεται αντιληπτό ως διεκδίκηση από την κοινωνία, όταν με κεφαλαία γράμματα εκπέμπεται ένα τεράστιο «ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ»;
Θα ‘θελα να μάθει το παιδί μου να συμμετέχει στις κοινωνικές κινητοποιήσεις. Θα ‘θελα ν’ αγωνίζεται διεκδικώντας καλύτερο μέλλον. Θα ‘θελα να είναι σε θέση ν’ αξιολογεί και να κρίνει αυτά που του προτείνονται. Θα ‘θελα να μπορεί να αιτιολογήσει, πρώτα στον εαυτό του, την όποια του επιλογή. Τι απ’ όλα αυτά μαθαίνει μέσα απ’ αυτήν τη διαδικασία του χαβαλέ και της πλάκας; Τίποτα. Τώρα, στα πρώτα του εφηβικά βήματα, οδηγείται ν’ αποφασίζει μέσα από διαδικασίες αγέλης. Διαπαιδαγωγείται στη μονολιθικότητα και την αυθεντία της μιας γνώμης. Εμπεδώνει τις δημοκρατικές διαδικασίες σαν αποθέωση της αυθαιρεσίας. Μιμείται συμπεριφορές που αναπαράγουν αναχρονιστικά μοντέλα επικοινωνίας και κοινωνικών σχέσεων.
Δεν τον θέλω «καθ’ εικόναν και ομοίωσιν». Ούτε όμως και εικόνα μιας κοινωνίας που αναζητά τα πρότυπά της μέσα από την τηλεόραση και τις κλειδαρότρυπες.
Υπάρχουν κανόνες, αξίες κι αρχές. Ας ακούσει, ας ψάξει, ας τις γνωρίσει κι αν δεν του αρέσουν, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, ν’ αγωνιστεί για να τις ανατρέψει και να τις αλλάξει.
Πρώτα όμως νομίζω πως θα πρέπει, να μάθει να μαθαίνει, ν’ αναζητά και να προβληματίζεται. Κι αυτό πολύ θα ‘θελα να υπάρξει ένα σχολείο που να μπορέσει κάποτε να το διδάξει και τα παιδιά να το καταλάβουν γιατί θα το θέλουν, αντί να το καταλαμβάνουν, επειδή έτσι θέλουν...