Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Η ΑΦΟΡΜΗ


Ξέρεις την αφορμή.
Τη βρίσκεις, φτάνει ν’ ακούς την καρδιά στο στήθος και να αισθάνεσαι το αίμα στις φλέβες. Δεν φτάνει ο ήλιος να καιροφυλαχτεί. Δεν φτάνει το πρωινό να σε βρίσκει στο πόδι. Δεν φτάνει η «καλημέρα» να ‘ναι ένα φιλί. Η αφορμή είναι εκεί, υπομονετική, ακούραστη, πανταχού παρούσα. Κάθε φορά με άλλη μορφή, μα πάντα η ίδια. Τι κι αν είναι προσχηματική, ανούσια, αιφνίδια, επικίνδυνη, απροσδόκητη, ασήμαντη. Από σένα εξαρτάται να την διακρίνεις, να την ξεχωρίσεις, να την επιλέξεις. Αν της χαμογελάσεις, θα σου χαμογελάσει. Αν την αρπάξεις, θα σ’ ακολουθήσει. Αν την κυνηγήσεις, μπορεί να τη χάσεις.

Το σπίτι ρημάζει.
Χαμόσπιτο, από τα πρώτα που χτίστηκαν –παράνομα φυσικά, όταν ακόμα η περιοχή ήταν λαχανόκηποι, βουστάσια και γουρουνάδικα. Καμαράκι, καμαράκι, τσιμέντο, ασβέστης κι ελενίτ, με μια τζαμαρία στη μπροστινή βεραντούλα, αλλά με μια ευρύχωρη αυλή με λογής – λογής λουλούδια και δέντρα και μια 'μυγδαλιά που μας έφερνε την άνοιξη. Αυτή την αυλή αλώνιζε μέχρι που ‘φυγε για πάντα η κυρά Μαρία. Με μια σκούπα στο χέρι, τη θυμάμαι να την καθαρίζει όλη τη μέρα. Κατά τ’ απόγευμα, όταν πια ο ήλιος είχε πέσει από πίσω, έσερνε το ξύλινο σκαμνί κάτω απ’ την ακακία και, με τη μακριά πολύχρωμη ποδιά της ν’ ακουμπά στο χώμα, καθόταν και χάζευε στο δρόμο τ’ αυτοκίνητα, που χρόνο με το χρόνο πλήθαιναν και συνωστίζονταν πριν στρίψουν για την κεντρική λεωφόρο. Εκεί έξω μαζεύονταν –από τέτοια εποχή και μετά– τα παιδιά, τ’ ανίψια και τα εγγόνια της για να της κάνουν παρέα και να πάρουν τον αέρα τους.
Όμορφα σπίτια.
Γέμισε η περιοχή διώροφα, με κεραμοσκεπές, με πρασιές, με τζάκια, με πόρτες ασφαλείας και με δορυφορικές κεραίες. Λάχανα αγοράζουμε από τον μανάβη, γάλα, τυριά στο σούπερ μάρκετ και χοιρινές μπριζόλες στο χασάπικο του κυρ Γιάννη. Ο Δήμαρχος μας έφτιαξε και ποδηλατόδρομο, αλλά ποδήλατα δεν βλέπουμε να περνάνε. Εμείς πάντως μια χαρά παρκάρουμε εκεί πάνω τα γιωταχί μας, αφού πια με δυο και τρία αυτοκίνητα το κάθε σπίτι, πού να χωρέσουν τα γκαράζ κι οι πυλωτές. Τους κήπους τους φροντίζουν κηπουροί, που κάθε Σάββατο πρωί –λες και το βάζουν στοίχημα– συναγωνίζονται ποιος θα πρωταρχίσει να κουρεύει το γκαζόν. Τ’ αυτοκίνητα συνεχίζουν να συνωστίζονται πριν στρίψουν για την κεντρική λεωφόρο. Τα παιδιά και τα εγγόνια της κυρά Μαρίας έχουν ρίξει μαύρη πέτρα από χρόνια.
Η ακακία ασφυκτιά από τα ξερόκλαδα και την αγριάδα. Την προσπερνάμε αδιάφορα πηγαίνοντας για τσιγάρα κι εφημερίδα στο περίπτερο. Η 'μυγδαλιά όμως συνεχίζει ν’ ανθίζει αδιαφορώντας για το πέρασμα του χρόνου και τις αλλαγές στις συνήθειες των ανθρώπων.
Μου έδωσε σήμερα πρωί – πρωί την αφορμή να σκεφτώ πως ήρθε η άνοιξη. Μου έδωσε την αφορμή να σταθώ και να τη θαυμάσω. Μου έδωσε την αφορμή να θυμηθώ πώς ήταν οι μέρες πριν από δέκα, δεκαπέντε χρόνια –ίσως και περισσότερο. Τότε που τα παιδιά μου δεν είχαν ακόμα έρθει κοντά μας και τα παιδιά της κυρά Μαρίας δεν ήξεραν πως κάποτε θα τσακωθούν με αφορμή μια πειραγμένη διαθήκη.

8 σχόλια:

  1. ...γέμισαν τα blogs άνθη και μυρωδιές ...και αναμνήσεις...ωραία εποχή η άνοιξη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Aγριεμένος πρωΐ-πρωΐ γιατί άκουσα για γκαζόν που μερικοί ελαφρόμυαλοι βάζουν στο κήπο τους κατά τα εγγλέζικα πρότυπα χωρίς να σκεφτούνε ότι οι Εγγλέζοι ψάχνουν να απολαύσουν τον ήλιο ενω εμείς να τον αποφύγουμε θέλουμε, οι αυλές μας ήταν πάντα σκιερές...
    Τέλος πάντων, άστο να πάει, πάμε στις μυγδαλιές. Μου αρέσουν. Του γείτονα όμως, όχι δικές μου γιατί δεν καλοφυτρώνει τίποτε σε κήπο με μυγδαλιές, τα φύλλα τους είναι "δηλητήριο" για το χώμα.
    Η λύση ;
    Βερυκοκιά !
    Ανθίζει το ίδιο όμορφα έχει πιο ωραία καρδιόσχημα φύλλα που δεν "καινε" το χώμα αλλά δεν βαστάει τόσα χρόνια όπως η αμυγδαλιά.
    οπως όλα τα ωραία πράγματα εκτός από τις μουσικές του Βέρντι
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. δεν είναι φοβερό που αντικρίζοντας π.χ. ένα δέντρο ή κάτι άλλο σου ξυπνάνε θύμησες? Για ανθρώπους που δεν είναι πια κοντά μας, για πράγματα που δε συμβαίνουν πια, που έχουν αλλάξει...Για οικογένειες και ανθρώπους που χώρισαν για μια διαθήκη, για ένα οικόπεδο, για ένα σπίτι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Η φύση έχει τις νομοτέλειές της, ezak μου, που έχουν το προνόμιο να είναι τόσο θαυμαστά ξεχωριστές κι ενδιαφέρουσες παρά την αέναη επανάληψή τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Τζί μου έχεις -για μια ακόμα φορά- δίκιο!... Το γκαζόν είναι μόνο για κάτι "κηπουρούς" τύπου Νικοπολίδη και κάτι μπαλαδώρους τύπου Καραγκούνη!... Κάτι ήξερε ο... Μπεμπέκος λοιπόν!!! Σε χαιρετώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Το κάθε τι έχει κάτι να "πει", καλή μου Pink, που μπορεί να γίνει αφορμή για να ταξιδέψουμε στο χρόνο, φτάνει τα μάτια της ψυχής μας να μην τα σκοτίζει διαρκώς η θαμπάδα της καθημερινότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ωραίο το κείμενο.Οι τελευταίες γραμμές μου άρεσαν περισσότερο.Η Άνοιξη είναι πραγματικότητα .Όπως και οι καυγάδες πάνω απο μια διαθήκη
    Καλημέρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Γειά σου Vam μου!...Ναι!! Η άνοιξη μας έφτασε εμπρός βήμα ταχύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή