Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ


Ο Σπύρος Παπαδόπουλος μου είναι από τα συμπαθή τηλεοπτικά πρόσωπα. Τόσο σαν ηθοποιός, όσο και σαν παρουσιαστής μ’ έχει κερδίσει με την απλότητα, την αμεσότητα και το χιούμορ του. Η αλήθεια είναι ότι θεατρικά τα τελευταία χρόνια με το «κόλλημα» στον Ξενόπουλο, δεν μπορώ να πω ότι μ’ ενθουσιάζει. Είδα το «Δεν είμ' Εγώ» πριν από χρόνια και δε μπορώ να πω ότι μου άφησε και κάτι. Τηλεοπτικά όμως έχει παίξει ρόλους ενδιαφέροντες –για μένα– όπως, τον «Σπύρο» στη σειρά «Οι Απαράδεκτοι» και τον «Βαλέριο» μαζί με τον Θανάση Βέγγο στο «Περί ανέμων και υδάτων».
Διάβαζα το πρωί μια συνέντευξη του στη «Realnews» κι όπως είχα νωπή και τη χθεσινοβραδινή εικόνα –ένεκα Αλεξάνδρας– απ’ το «Στην υγειά μας», σκέφτηκα πως κάποιοι καλλιτέχνες κατορθώνουν να οικοδομήσουν ένα δημόσιο προφίλ, μια εικόνα, που τους ακολουθεί σε όποια επιλογή κι αν κάνουν. Δεν είναι τυχαίο πως, εγώ, ο απλός θεατής ή αναγνώστης, βλέποντας αυτό το πρόσωπο δεν διέκρινα ίχνος από τις επιθέσεις που δέχτηκε τον τελευταίο καιρό με αφορμή τη δημοσιοποίηση κάποιων οικονομικών στοιχείων ως προς την αμοιβή του και το κόστος της εκπομπής. Πολύ περισσότερο, δεν αισθάνθηκα πως είχα απέναντί μου κάποιο από τα χρυσοπληρωμένα golden boys της προηγούμενης διακυβέρνησης για να του φωνάξω με οργή: «Φέρε πίσω τα λεφτά».
Δεν ξέρω αν είναι πιο πολύ θέμα «μαγκιάς», ικανότητας ή επιτυχημένων δημοσίων σχέσεων –μπορεί να παίζει ρόλο κι ότι είναι γαύρος! Ό,τι κι αν είναι, για μένα σημασία έχει, ότι είναι αποτελεσματικός σ’ αυτό που πληρώνεται για να κάνει. Ίσως κι αυτό από μόνο του ν’ αποτελεί πρόκληση για κάποιους κύκλους συναδέλφων του και λοιπών εμμέσως ή αμέσως εμπλεκόμενων ή ενδιαφερόμενων. Επιτυχία που έχει χρονική διάρκεια, κοινωνική εμβέλεια και πολύπλευρη διάσταση δεν γίνεται εύκολα αποδεκτή προπαντός στον ιδιαίτερα ανταγωνιστικό χώρο της τέχνης και του lifestyle.
Μήπως, όμως, κι ο χώρος αυτός, δεν είναι μια μικρογραφία –που μεγεθύνεται φυσικά μπροστά σε οθόνες, πίστες και πασαρέλες– της κοινωνίας μας; Πόσες και πόσες περιπτώσεις έρχονται στο μυαλό μου –από πού να πρωτοθυμηθώ, από τον επαγγελματικό μου χώρο, αλλά κι απ’ την ιδιωτική μου ζωή, από γνωστούς και φίλους– ανθρώπων με άποψη, ικανότητες και γνώσεις, που χάθηκαν σε μια νύχτα, γιατί έπεσαν στο στόμα κάποιων αετονύχηδων της συκοφαντίας και της διαβολής. Θα μου πεις, κι η αντοχή απέναντι σ’ αυτούς τους μηχανισμούς θέλει την τέχνη και την τεχνική της, «μεγάλο στομάχι». Συμφωνώ απολύτως. Αυτό όμως, κάνει ακόμα πιο σπουδαία την ικανότητα εκείνων που ξεχωρίζουν και αναδεικνύονται.
Σχολιάζεται μ’ απογοήτευση, ότι ζούμε σε μια εποχή «δήθεν», ότι σ’ αυτόν τον τόπο «είσαι ό,τι δηλώσεις», ας ψαχτούμε πριν βιαστούμε να συμφωνήσουμε. Σε κάθε εποχή τα πρόσωπα δίνουν τον παλμό και σφυρηλατούν την προσωπικότητά της και τα πρόσωπα αυτά είμαστε όλοι μας, ανώνυμοι κι επώνυμοι. Δεν είναι μόνο όσοι τρων’ και πίνουν «εις υγείαν των κορόιδων», αλλά κι εκείνοι που τρων’ και πίνουν «στην υγειά μας».

6 σχόλια:

  1. εγώ κρατώ τον Σπύρο των "Απαράδεκτων" που έλεγε συνεχώς "τι έγινε ρε παιδιά?" και είχε "κόλλημα" με το αριστερό του παρελθόν. Το Σπύρο που έκανε χαβαλέ με τον συγχωρεμένο το Μπονάτσο και έριχνε φάπες στη Δήμητρα. Και τον ηθοποιό που λάμπει στο σανίδι. Τα υπόλοιπα είναι λίγο marketing νομίζω. Συμφωνώ ότι μερικές φορες βιαζόμαστε να κρίνουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ με την Pink fish.Και εγώ θέλω να κρατήσω τον Σπύρο των Απαράδεκτων στο μυαλό μου .Καλημέρες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @Pink μου, ο "Σπύρος" εκείνος, όπως κι όλοι οι πρωταγωνιστές, είναι και για μένα αξεπέραστοι. Είναι κι οι τηλεοπτικές -κι όχι μόνο- εποχές που παίζουν ασφαλώς το ρόλο τους... Καλή σου μέρα & καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Φιλέ Vam, όπως ανέφερα και παραπάνω, εκείνες οι τηλεοπτικές εποχές, των πρώτων δλδ χρόνων της ιδιωτικής τηλεόρασης, είχαν άλλο δυναμισμό κι άλλη ποιότητα (η... πίττα γαρ!!!). Ο Παπαδόπουλος στην πορεία του μπροστά στο γυαλί κράτησε -κατ' εμέ- μια συνέπεια κι ένα ύφος διαχρονικό. Να είσαι καλά! Πάμε για καλύτερα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σίγουρα διάγουμε την εποχή της ευκολίας των αφορισμών, συστημάτων και καταστάσεων, ομαδικώς και ανεξαιρέτως.
    Μαζί με τα ξερά καίμε και χλωρά, αρνούμενοι να ξεχωρίσουμε ότι και μέσα στα χειρότερα συστήματα υπάρχουν εξαιρετικές προσωπικές παρουσίες, όπως και ότι ακόμ και στα καλύτερα, πάντα θα επιβιώνουν και εκπρόσωποι της απόλυτης ντροπής.
    Η κρατική τηλεόραση, παρά βεβαίως τα στραβά και τις ευθύνες της να λειτουργεί κι αυτή με την "πέρα βρέχει" νοοτροπία του δημοσίου τομέα σε πάρα πολλά, υπήρξε πάντως και προσφάτως, όπως και πολλές φορές στο παρελθόν, το εξιλαστήριο θύμα σ΄ένα ραδιοτηλεοπτικό σκηνικό που βρωμάει και ζέχνει από παντού με το λαϊκόν, εύπεπτο από το σύνολο έως και λαϊκίστικο επιχείρημα ότι τα "δικά μας" τα λεφτά οφείλουν να αξιοποιούνται σωστά.
    Και τα λεφτά που συντηρούν τα σκουπίδια των ιδιωτικών καναλιών, εξίσου δικά μας είναι, τα δίνουμε απλά εμμέσως μέσα στην τιμή των προϊόντων που οι διαφημίσεις τους κοσμούν την παρουσία του παρουσιαστή του κάθε πρωϊνάδικου, μεσημεριανάδικου,του κεντρικού παρουσιαστή δελτίου δήθεν ενημέρωσης και της κάθε ξεβράκωτης που αντικατέστησε τους μετεωρολόγους.
    Αν λοιπόν από τα λεφτά μου πρόκειται να πληρωθεί επί της ουσίας και ο Σπύρος και η Πάνια, ε ας τα πάρει όλα ο Σπύρος.

    Ακόμα μια απόδειξη ότι τα πρόσωπα στο αποτέλεσμα που παράγεται έχουν τελικώς την σημασία τους, όσο κι αν προσπαθούμε να την απαξιώσουμε μέσα στον γενικό κακό χαμό και οι δύο δημοσιογράφοι της πρωινής ζώνης στην κρατική τηλεόραση που η μεταγραφή τους ανέβασε τα νούμερα του ιδιωτικού καναλιού που τους πήρε, με τις ίδιες και μεγαλύτερες αποδοχές, από το 3,5% στο 14%, αποδεικνύοντας ότι κι εκεί που ήταν δικαίως αμείβονταν καλά για το αποτέλεσμα που έφερναν.
    Εν ολίγοις και επειδή οι "κατακριτές" των μεγάλων αμοιβών, θεωρώ ότι περισσότερο στόχευαν την κρατική ΕΡΤ και λιγότερο τα πρόσωπα, ίσως και να πρέπει να κατανοήσουν κάποτε ότι το θέμα δεν είναι αν η κρατική τηλεόραση θα ξοδεύει, εφ΄όσον είναι κι εκείνη πλέον μέρος μιας άκρως ανταγωνιστικής αγοράς και δεν παίζει τον ρόλο της υενεδ, αλλά αν τουλάχιστον θα ξοδεύει προσφέροντας διαφορετική θεματολογία και ποιότητα από το χάλι, στην συντριπτική πλειοψηφία, της ιδιωτικής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Φοράδα μου, με χαρά διάβασα το σχολιασμό σου. Χάρηκα γιατί -δεν σου κρύβω- διαβάζοντας εκ των υστέρων την ανάρτησή μου, σκέφτηκα "γύρευε τι μπορεί να νομίζουν τώρα όσοι το διαβάσουν". 'Οπως ακριβώς το περιγράφεις είναι κι η δική μου άποψη για το θέμα, ότι μέσα σε μια γενικευμένη ισοπέδωση καίγονται μαζί με τα ξερά και τα χλωρά. Να σου εκμυστηρευτώ με την ευκαιρία και κάτι άλλο. Η συγκεκριμένη εκπομπή του Σαββάτου δεν μου άρεσε. Δεν νομίζω ότι είχε να προσφέρει κάτι στους θεατές, αν τραγουδούν οι δημοσιογράφοι, που τελικά πλην ελαχιστοτάτων ήταν παράφωνοι και ατάλαντοι. Στο κάτω - κάτω γιατί να μη βάλουμε να τραγουδήσουν και εμποροϋπάλληλοι, πολιτικοί, ποδοσφαιριστές κ.ο.κ. Παρά ταύτα ο συγκεκριμένος άνθρωπος -για τους λόγους που αναφέρω και παραπάνω- είναι μια ξεχωριστή τηλεοπτική -και όχι μόνο- περίπτωση. Σε χαιρετώ εγκάρδια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή