ΑΝΕΙΔΙΚΕΥΤΟΣ

Λείπω αλλά δεν απουσιάζω. Οι καιροί ορίζουν κι οι μέρες παρακολουθούν τα προστάγματά τους. Μεγάλη δύναμη οι συνήθειες, σαγήνη σκέτη η καθημερινή βολή. Φόβος το άγνωστο κι ανησυχία η αλλαγή. Από τόπο σε τόπο, οι εποχές που φεύγουν γι’ αλλού δεν σε συγκινούν και δε σε γοητεύουν το ίδιο, εσύ είσαι ήδη αλλού. Οι μέρες μικραίνουν σαν έχεις πολλά να προφτάσεις στις ώρες τους.
Με μια εφημερίδα στο χέρι, από κολώνα σε κολώνα κι από ενοικιαστήριο σ’ ενοικιαστήριο. Οι εξετάσεις, τα μηχανογραφικά, οι βάσεις, τ’ αποτελέσματα, οι έννοιες κι οι συζητήσεις ενός ολόκληρου καλοκαιριού, εκτοπίζονται από την αγωνία να βρεθεί έστω μια γκαρσονιέρα της προκοπής, να στηθεί ένα υποφερτό νοικοκυριό, να τακτοποιηθεί το παιδί. Όλα ανακατεμένα με τη χαρά της επιτυχίας απ’ τη μια και τη συγκίνηση του αποχωρισμού απ’ την άλλη.
Οι νομοτέλειες της ζωής, που θέλουν τα παιδιά ν’ απομακρύνονται και ν’ ανοίγουν τα δικά τους φτερά με το πέρασμα του χρόνου, αντιμέτωπες με το συναίσθημα του γονιού και τη δύναμη της συνήθειας. Να τα ξυπνήσεις, να τα φροντίσεις, να τα διαβάσεις, να τα παίξεις και στο τέλος τα παίζεις εσύ διαπιστώνοντας πόσο ανώριμος, εγωιστής κι αλαζόνας είσαι.
Το «ξύπνα!» γίνεται «ξύπνησε;», το «τι θα φας;» γίνεται «έφαγε;», το «πού θα πας;» γίνεται «πήγε;», το «τι ώρα θα γυρίσεις;» γίνεται «γύρισε;» και πάει λέγοντας στο γαϊτανάκι της καθημερινότητας, που αλλάζει άρδην για την οικογένεια που το παιδί της πετυχαίνει σε σχολή εκτός των οικογενειακών τειχών.

Ανειδίκευτος γονιός ήμουνα γι’ αυτή την κατάσταση. Ευτυχώς, το παιδί φαίνεται να διαθέτει όχι μόνο την αγάπη και το ενδιαφέρον να με νοιώσει, αλλά και την ευφυΐα και την ωριμότητα να με ερμηνεύσει και να με κατανοήσει. Προσπαθώ να το διαχειριστώ, αλλά προς το παρόν παρηγορούμαι ότι το Σαββατοκύριακο των εκλογών θα είναι πάλι εδώ… (Να και κάτι καλό που αφήνει αυτή η κυβέρνηση!)

Foto by: Igor Seyl