ΜΝΗΜΕΣ...

Ο Μιχάλης με το χαρακτηριστικά δισταχτικό του βήμα μας έφερνε τους καφέδες. Ο Γιώργος έκλεινε σελίδες όρθιος στο μάρμαρο κι εγώ με τον Μελέτη «τραβούσαμε» αράδες στις λινοτυπικές. Τη μια για την «Αλλαγή» της Κεφαλονιάς, την άλλη για την «Αλλαγή» της Λέσβου, την τρίτη της Φωκίδας και πάει λέγοντας. Τέλη της δεκαετίας του ’70 κι η εποχή της «αλλαγής» πλησίαζε, όχι μόνο στο στενάχωρο ημιυπόγειο τυπογραφείο στο γωνιακό τριώροφο της Μεσολογγίου με την Αντρέα Μεταξά, αλλά και για όλη την Ελλάδα.

Κάποια μεσημέρια, εκεί λίγο πριν τα Χριστούγεννα, έπρεπε να μείνουμε ως αργά, εφόσον όλοι οι πελάτες-εκδότες βιάζονταν να κλείσουν εορταστικό φύλλο κι η «ύλη» μαζευότανε στα ντοσιέ βουνό. Το μικρό μπαρ-εστιατόριο –με το καταπληκτικό βραστό– στην άλλη άκρη της Μεσολογγίου ζέσταινε και με το παραπάνω τα πεινασμένα μας στομάχια. Ύστερα ο Μιχάλης ξανά τους καφέδες να μας κρατήσουν ξύπνιους ως το βράδυ.

Ο Μιχάλης διατηρεί ακόμα το ίδιο μπακαλικάκι –σαν mini market πλέον– αλλά όλα τριγύρω έχουν αλλάξει από την εποχή που λαχάνιαζα καθημερινά στην ανηφορική διαδρομή για το μεροκάματο, Ομόνοια-Κάνιγγος-Κωλέττη-Μεσολογγίου. Το τυπογραφείο δεν υπάρχει πια, από χρόνια το ‘χει καταπιεί η φωτοσύνθεση. Η Μεσολογγίου κι η Τζαβέλα θάφτηκαν κάτω από πλάκες κι έγιναν πεζόδρομοι, παλιά νεοκλασικά γκρεμίστηκαν ή ρημάζουν μέσα στην εγκατάλειψη και τη βρώμα. Η γειτονιά δεν θυμίζει σήμερα κάτι από τη γειτονιά του τότε. Η ζωή δεν θυμίζει σήμερα κάτι από τη ζωή του τότε.

Φέρνω στο νου εικόνες από τότε κι αφηγούμαι στα παιδιά μου ιστορίες ‘κείνης της εποχής. Τα σφίγγω –όσο μπορώ πια– στην αγκαλιά μου κι αισθάνομαι την καρδιά τους να χτυπά ζεστή κάτω απ’ το στήθος τους. Στα μάτια όμως αποφεύγω τούτη την ώρα να τα κοιτάξω. Αυτό το σήμερα έχει κι απ’ τα χέρια μου περάσει…