Οι πιο πολλοί επέλεξαν τη σιωπή. Άλλοι, που θέλησαν κάτι να ψελλίσουν, εξέφρασαν απογοήτευση ή μελαγχολία. Τα έντυπα περιορίστηκαν σε επετειακές αναφορές. Οι τηλεοράσεις στάθηκαν στο πλήθος των αστυνομικών που περιφρουρούσαν την πορεία. Τα σχολεία είχαν «γιορτή».Δεν ξέρω αν οι λόγοι για τη δύσθυμη στάση μας απέναντι στη φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου, σχετίζονται με τη βαριά ατμόσφαιρα και τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών. Δεν είμαι σε θέση να αντιληφθώ, 37 χρόνια από τότε, τι μπορεί να σημαίνει αυτό το ιστορικό γεγονός για τους νέους ανθρώπους, που δεν το βίωσαν, αλλά βιώνουν στις μέρες μας το γηραλαίο και σκληρό πρόσωπο της «Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας». Δεν μπορώ να καταλάβω, ποιο νόημα έχει η σημερινή αργία κι ο σχολικός «εορτασμός», για τα παιδάκια του δημοτικού, αλλά και τα πιο μεγάλα, του Γυμνασίου και του Λυκείου, πέρα ίσως από το να γλυτώσουμε μια ακόμα μέρα μάθημα.
Τριανταεφτά χρόνια πέρασαν και τίποτα δεν ξέρω, τίποτα δεν καταλαβαίνω τίποτε δεν διδάχτηκα. Μου πήρε κάμποσα χρόνια ν’ αντιπαλεύω για τη δικαίωση ή τη συνέχιση του αγώνα, αλλά και την αναπροσαρμογή της Α.Τ.Α., μερικά χρονάκια για να χορτάσω την «εθνική συμφιλίωση», αλλά και την «ελεύθερη» τηλεόραση, άλλη μια δεκαετία για να με κυβερνήσουν οι σαραντάρηδες της γενιάς του Πολυτεχνείου, αλλά και οι εργολάβοι της Ολυμπιάδας, πέντε γεμάτα για να παρακολουθώ αν θα κλείσει επιτέλους αυτός ο «φαύλος» κύκλος της μεταπολίτευσης, ανάμεσα στις άγονες γραμμές και τα θολά νερά της Βιστωνίδας κι έναν χρόνο τώρα να ακούω να μιλάνε για το αν υπήρχαν λεφτά, υπάρχουν λεφτά ή θα υπάρξουν λεφτά, αλλά να βάζουν χέρι μόνο στα δικά μου λεφτά.
Θα έπρεπε να έχουμε σιωπήσει χρόνια πριν.
Ίσως αν σήμερα ήταν μια μέρα σαν τις άλλες. Ίσως αν τα παιδιά δεν απήγγειλαν ποιηματάκια πάνω σ’ εξέδρες σημαιοστολισμένες. Ίσως αν είχαμε αφήσει το χρόνο να κυλήσει, το καταστάλαγμα της μέρας εκείνης, για όσους μ’ όποιον τρόπο την έχουν ζήσει, ν’ αναδυόταν κατευθείαν απ’ τα βάθη της ψυχής και να γινόταν μύθος ή λυγμός ή έστω ένα κρυφό δάκρυ. Ίσως τότε να μην υπήρχε ανάγκη να νομίζουμε πως παλεύουμε για όλα αυτά τα μάταια κι εφήμερα, που τριανταεφτά ολόκληρα χρόνια κάθε τέτοια μέρα μας πληγώνουν, μας χωρίζουν, μας απογοητεύουν, μας συνθλίβουν. Ίσως…
Τριανταεφτά χρόνια πέρασαν και τίποτα δεν ξέρω, τίποτα δεν καταλαβαίνω τίποτε δεν διδάχτηκα. Μου πήρε κάμποσα χρόνια ν’ αντιπαλεύω για τη δικαίωση ή τη συνέχιση του αγώνα, αλλά και την αναπροσαρμογή της Α.Τ.Α., μερικά χρονάκια για να χορτάσω την «εθνική συμφιλίωση», αλλά και την «ελεύθερη» τηλεόραση, άλλη μια δεκαετία για να με κυβερνήσουν οι σαραντάρηδες της γενιάς του Πολυτεχνείου, αλλά και οι εργολάβοι της Ολυμπιάδας, πέντε γεμάτα για να παρακολουθώ αν θα κλείσει επιτέλους αυτός ο «φαύλος» κύκλος της μεταπολίτευσης, ανάμεσα στις άγονες γραμμές και τα θολά νερά της Βιστωνίδας κι έναν χρόνο τώρα να ακούω να μιλάνε για το αν υπήρχαν λεφτά, υπάρχουν λεφτά ή θα υπάρξουν λεφτά, αλλά να βάζουν χέρι μόνο στα δικά μου λεφτά.
Θα έπρεπε να έχουμε σιωπήσει χρόνια πριν.
Ίσως αν σήμερα ήταν μια μέρα σαν τις άλλες. Ίσως αν τα παιδιά δεν απήγγειλαν ποιηματάκια πάνω σ’ εξέδρες σημαιοστολισμένες. Ίσως αν είχαμε αφήσει το χρόνο να κυλήσει, το καταστάλαγμα της μέρας εκείνης, για όσους μ’ όποιον τρόπο την έχουν ζήσει, ν’ αναδυόταν κατευθείαν απ’ τα βάθη της ψυχής και να γινόταν μύθος ή λυγμός ή έστω ένα κρυφό δάκρυ. Ίσως τότε να μην υπήρχε ανάγκη να νομίζουμε πως παλεύουμε για όλα αυτά τα μάταια κι εφήμερα, που τριανταεφτά ολόκληρα χρόνια κάθε τέτοια μέρα μας πληγώνουν, μας χωρίζουν, μας απογοητεύουν, μας συνθλίβουν. Ίσως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου