Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ


Με το που άνοιξα το ραδιόφωνο στρογγυλοκάθισε η πριγκηπέσα στο διπλανό κάθισμα κι ένα πλατύ νοσταλγικό χαμόγελο στα χείλη. Φαίνεται απίστευτο, μα δεν υπάρχει πιο άτιμο πράγμα από το τραγούδι, ειδικά κάποιες φορές που είσαι μόνος, σ’ αρπάζει από τ’ αυτί και βρίσκεις το δάσκαλό σου. Τουλάχιστον έτσι συμβαίνει στην περίπτωσή μου, υπάρχουν τραγούδια που ξεκλειδώνουν αναμνήσεις, ζωγραφίζουν χαμόγελα, ελευθερώνουν δάκρυα, απλώνουν τα χέρια και στριφογυρίζουν ρυθμικά τα πόδια.

Δεν γράφονται πια τέτοια τραγούδια. Δεν γράφονται τραγούδια για να σημαδέψουν στιγμές, να χαράξουν αναμνήσεις, να αλλάξουν διαθέσεις, να τα ερωτευτείς, να τα τραγουδήσεις, να τα πάρεις μαζί σου βόλτα. Σουξεδάκια για κατανάλωση σκαρώνονται με το κιλό πάνω σε φόρμες σούπερ μάρκετ. Φταίνε –λένε οι γνωρίζοντες– οι εταιρίες, φταίνε –λένε οι ειδήμονες– οι λίστες των σταθμών, φταίει –λέει ο φίλος μου ο Φώντας– η πειρατεία. Φταίει ο κακός μας ο καιρός –αυτό εκτός από μένα το λένε και μερικοί άλλοι όπως ο Μήτσος στο περίπτερο. Ότι και να φταίει μου λείπουν οι τραγουδοποιοί που με μεγάλωσαν. Ο Σαββόπουλος, ο Παπάζογλου, ο Μαχαιρίτας, ο Μάλαμας, ο Περίδης, οι Κατσιμιχαίοι. Μεγάλωσαν ίσως κι αυτοί…

Απ’ αυτούς που μ’ αρέσουν, ο Πορτοκάλογλου το παλεύει πάνω στη στροφή. Ο Ιωαννίδης έριξε μια λυτρωτική Νεροποντή και χάθηκε, κάπως έτσι κι ο Θαλασσινός. Ο Μικρούτσικος ετοιμάζει την εκατοστή εβδομηκοστή ένατη διασκευή του Σταυρού του Νότου. Αμφότεροι οι Παπακωνσταντίνου αλλού. Η Αρβανιτάκη τι είπες; Οι πιο πολλοί αρκούνται σε επανεκδόσεις, ζωντανές ηχογραφήσεις και επαναλήψεις, καλά…Μια ματιά στις κυκλοφορίες των εταιριών φτάνει για να δεις πού πάει το πράγμα.

Βαρέθηκα ν’ ακούω και να ξανακούω τα ίδια τραγούδια σε άλλες εκτελέσεις. Δεν αντέχω πια άλλες εκτελέσεις. Τα έχουν εκτελέσει όλα. Θέλω τον Τσιτσάνη όπως τον τραγούδησε η Νίνου και το θολωμένο μυαλό του Άκη Πάνου από τον Καζατζίδη, τέλος. Θέλω τον Άξιο και μοναδικό Θοδωράκη όπως τον ερμήνευσε ο Μπιθικώτσης. Θέλω το Χατζηδάκη όπως τον αισθάνθηκε η Μούσχουρη. Θέλω τον Πλέσσα όπως τον άγγιξε ο Πουλόπουλος. Θέλω το Λοΐζο όπως τον θυμάται η Χαρούλα. Θέλω τον Κουγιουμτζή όπως τον ανέβασε στα ψηλά τα παραθύρια ο Νταλάρας. Θέλω τη Νταλίκα του Μούτση από τη φωνή της Σωτηρίας. Θέλω αυτό που μας ενώνει να το βρω με τη φωνή του Μπάμπη του Στόκα. Θέλω…

Τώρα κάθε «μαγαζί» που σέβεται τον εαυτό του, είτε μπουζουξίδικο λέγεται, είτε ταβέρνα με πρόγραμμα, είτε ταβέρνα σκέτη, είτε μουσική σκηνή, είτε μπαρ κ.λπ. κ.λπ. στηρίζει το πρόγραμμά του στα οικεία ακούσματα από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 μέχρι τις παρυφές –με το ζόρι– του 2000. Δεν μ’ ενδιαφέρει πού μπορεί να βγάλει αυτό, δεν μ’ ενδιαφέρει αν θα βγουν άλλα τέτοια τραγούδια. Μου φτάνει που υπάρχουν αυτά. Πιστεύω πως οι καιροί δεν εμπνέουν πια. Ότι γράφτηκε το ’60 και το ΄70 γράφτηκε, ότι μας ξεσήκωσε το ’80 και το ’90 συνεχίζει να μας ξεσηκώνει. Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, το τέλος του ελληνικού τραγουδιού, ούτε είναι νομοτέλεια επειδή το λέω εγώ, αλλά τραγούδια που θα αντέξουν στο χρόνο και θα συντροφεύουν για χρόνια τις παρέες και τους μόνους δύσκολα θα υπάρξουν.

Μην μου πεις για καλύτερα ή χειρότερα, μόνο άκου κι έλπιζε…

12 σχόλια:

  1. Ο Λοϊζος με τη φωνή της Χαρούλας είναι από τα πρώτα μου ακούσματα. Θυμάμαι που είχε φέρει το δίσκο "Τα τραγούδια της Χαρούλας" ο πατέρας μου στο σπίτι και ακούγαμε το "Όλα σε θυμίζουν". Είναι περιττό να σου πω πόσο συγκινούμαι-ακόμα-όταν ακούω αυτό το δίσκο. Ξέρεις, εγώ νομίζω ότι λείπουν οι δημιουργοί. Γιατί τον τραγουδιστή, εκτός από τη φωνή του, τον αναδεικνύει και ο στίχος και ο συνθέτης. Φωνές υπάρχουν. Τραγούδια όμως? Οι δημιουργοί του χτες είναι ήδη πολύ μεγάλοι για να συνεχίσουν. Οι δημιουργοί του σήμερα αρκούνται στο να γράφουν μουσική επένδυση για διαφημίσεις και για τραγουδιστές της μίας σεζόν. Η σημερινή ελληνική σκηνή δε μου λέει τίποτα. Ακούω σχεδόν αποκλειστικά ξένη, εκεί ακόμα γράφονται διαμαντάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @ Pink μου, όλα αυτά μου φαίνονται κρίκοι σε μια αλυσσίδα που στην καλύτερη περίπτωση κρατά τα πράγματα σε μια παρατεταμένη στασιμότητα. Ας μείνουμε σ' αυτά που έχουμε λοιπόν, σ' αυτά που ούτως ή άλλως δεν χάνονται και βλέπουμε!... Α! Τα Τραγούδια της Χαρούλας -μαζί με τα Χαιρετίσματα του Βασίλη- είναι από τους αγαπημένους και πολυπαιγμένους μου δίσκους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "μόνο άκου κι έλπιζε… "

    Μόνο....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. http://friendswestandeast.blogspot.com/
    Αν θ΄λετε να γίνετε μέλος του world united bloggers

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. μεροικά τραγούδια γνωστά και αγαπημένα όπως το Hard way, ,εροικά παίζανε και σε μας, αλλά δεν ξέρω: πώς το λένε το συγκρότημα;
    If you wont επίσης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εδώ και 25 χρόνια μαζεύω τα ακούσματά μου όπωε λες από την ελληνική μουσική -γιατί ο Ντύλαν συνεχίζει να είναι φρέσκος στα 70 του-. Τα τελευταία κατά την γνωμη μου διαχρονικά τραγούδια που κατέγραψα ήταν του Μηλιώκα με κορυφαία τα ροζ ρούχα και τον αιώνιο γκρέκο μασκαρά (βλέπεις εγώ είμαι ακομμάτιστος)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @ΦΟΡΑΔΑ μου σε χαιρετώ και σε ακούω! Ελπίζω εκεί στο τζάκι δίπλα να ξετυλίξεις απόψε όλο το ταλέντο σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Nikolaos Sokos: Σας παρακολουθώ από καιρό!... Ο Linkin' Park το τραγουδάει κι αυτό νομίζω. Ευχαριστώ με τη σειρά μου για τη συμμετοχή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Φίλε Τζι, η ελληνική μουσική κερδίζει κι εμένα την προτίμησή μου. Τα τραγούδια που αναφέρεις από τα πλέον βιωματικά και διαχρονικά!! Αισθάνομαι τυχερός που τα άκουσα από τον ίδιο στη ΣΦΕΝΤΟΝΑ σε κάποιες από τις τελευταίες ζωντανές εμφανίσεις του πριν από αρκετά χρόνια. Το γκρέκο μασκαρά είναι -ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης- επίσης διαχρονικό, εφόσον η "ταυτότητα" δεν λειτουργεί ως παρωπίδα, αλλά σαν μέσο για να προσσπαθείς να συμμετάσχεις οργανωμένα στο πολιτικό γίγνεσθαι. Κι από 'δω δέξου τις εγκάρδιες ευχές μου για καλά κρασιά απόψε!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ευχαριστώ για τις ευχές, έπιασαν !
    Το θέμα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν ξεπέρασε τον στίχο "περκε μαντζάρε σοτσιαλίστε κομπανία " και η ΝουΔου ότι "ζωγράφιζε" τον ακατανόμαστο στην πρώτη στροφή.
    Ο μισθός του επικεφαλής της ΕΡΤ είναι πολύ χοντρός για να αφήνει ευαισθησίες, εδώ εξαφανίσανε τον Χατζηδάκι που τους τά σουρνε, στον Μηλιώκα θα κόλλαγαν ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Τζί μου, χαίρομαι που το τσίκνισμα είχε επιτυχία!... Είθε και το "τσίκνισμα" που ετοιμάζεται γενικώς να έχει ανάλογη επιτυχία και να μην είναι απλώς... καπνός! (Αν κι όπου υπάρχει καπνός....)!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή