Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

ΑΛΛΑΞ' Ο ΚΑΙΡΟΣ


Σαν γνώριμος από παλιά μου φαίνεται ο καιρός του τόπου μας. Ο χρόνος που άλλαξε, άλλαξε μόνο τη σειρά που κουβαλάει τα μηδενικά, 2009, 2010. Για παρηγοριά στεκόμαστε στο λήγοντα, στο «10» –κάποιοι το βάφτισαν πρόωρα «καλό». Έπαψαν κι οι χρονολογίες από μόνες τους να κινητοποιούν συνειρμούς και να εξάπτουν φαντασιώσεις. Τα χρόνια που νομίζαμε ορόσημα έχουν μείνει δραματικά πίσω κι αυτά που καταφθάνουν –λες και το γνωρίζουν προκαταβολικά– έρχονται όχι μόνο μ’ άδεια χέρια, αλλά και με μονίμως απλωμένα, έχοντας ανοιχτές τις παλάμες, πότε διακονιάρικα και πότε αυθάδικα, πότε να μας τα πάρουν, πότε να μας φασκελώσουν, πότε και τα δυο μαζί.
Δεν ξέρω γιατί μου έρχονται αυτές οι σκέψεις στο νου. Ίσως γιατί το άγνωστο και το αβέβαιο έχουν γίνει περισσότερο από ποτέ άγνωστο και αβέβαια. Ίσως γιατί ο χρόνος σε κάθε χρονική στιγμή ή περίοδο έχει διαφορετικό ειδικό βάρος, αξία και περιεχόμενο. Ίσως γιατί έχουν γίνει δυσεύρετα τα ευχάριστα νέα κι οι ελπιδοφόρες ειδήσεις. Ίσως γιατί δεν πρόλαβα ν’ αποσύρω τ’ αυτοκίνητο ή να νομιμοποιήσω τον ημιυπαίθριο. Ίσως γιατί έχασε ο Ολυμπιακός. Ίσως…
Μικρές καθημερινές απώλειες, ανεπαίσθητες φθορές, αδιόρατες συρρικνώσεις. Όσο ο χρόνος μεγαλώνει ο καιρός αρκείται με μονότονη ραθυμία σε γνώριμες βολές και συνήθειες. Τα πρόσωπα γύρω λιγοστεύουν, οι σχέσεις ως εκ θαύματος σχετικοποιούνται, οι λέξεις φλύαρα χάνουν το νόημά τους, οι ομόκεντροι κύκλοι ζωής γίνονται προβλέψιμοι, χαλαρότεροι, αχνότεροι.
Μεγάλες της μέρας στιγμές, μια αγουροξυπνημένη «καλημέρα», μια γουλιά ζεστός καφές, ένα βιαστικό σπουργιτίσιο φτερούγισμα, η μυρωδιά του σπιτικού φαγητού, δυο νέοι που φιλιούνται με πάθος, μια ξαφνική μπόρα, ένα παιδικό γέλιο, η αστροφεγγιά που γεμίζει τη χειμωνιάτικη παγωνιά με όνειρα καλοκαιρίας, προσπερνούν τα μάτια και ξεφεύγουν απ’ τους αισθητήρες της ψυχής αφήνοντας πίσω τους μελαγχολικές εικόνες παρελθόντος.
Ανοίγω το παράθυρο, η πρωινή δροσιά ξυπνά τ’ ανατριχιασμένα μου κύτταρα κι ο κρύος αέρας αναστατώνει τους κουρασμένους πνεύμονες, που αντιδρούν μ’ έναν ξερό βήχα. Τα μάτια μου τρέχουν με το που κλείνουν τα τσίνορα. Γυρίζω το κουμπί, αλλάζω σταθμό, αλλάζω κατεύθυνση, αλλάζω διάθεση, αλλάζω μέρα, αλλάζω ζωή.
Ο ήλιος αντανακλά θαμπά στην απέναντι τζαμαρία. Αφήνομαι να με ημερέψει το πολύτιμο χάδι του, ο χρόνος παραστέκει χαζογελώντας παιχνιδιάρικα κι ο καιρός –αυτός ο γνώριμος και προβλέψιμος συνταξιδιώτης– δείχνει τώρα τόσο διαθέσιμος κι ελκυστικός για νέες καθημερινές εξερευνήσεις και συναρπαστικές ολοζώντανες περιπέτειες.



6 σχόλια:

  1. πόσες φορές δεν έχω νιώσει έτσι...Οι μέρες περνάνε, σαν μια κορδέλα που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας. Βάζω κι εγώ καφέ στη καφετιέρα, ετοιμάζω γρήγορα-γρήγορα το παιδί μου και βουρ για τη δουλειά. Επιστροφή αργά το απόγευμα για να κάνω ότι προλαβαίνω. Στο ενδιάμεσο, υπάρχει χρόνος (και κυρίως διάθεση) για έτερες σκέψεις και συναισθήματα? Υπάρχει χρόνος να σκεφτώ το σύντροφο μου, να δω τι γίνεται μ' εμένα? Όχι πάντα, όχι πάντα. Αλλά, ξέρεις κάτι? Κοιτάζω απέναντι τον ήλιο, το βουνό του Αιγάλεω, τον Υμηττό, μπαίνω καμιά φορά στη Καβάλας ή στη Π Ράλλη και κοιτάζω απέναντι την Ακρόπολη και το Λυκαβηττό και τότε νιώθω ζωντανή, για κάποιο περίεργο λόγο. Δε ξέρω αν με καταλαβαίνεις...Ωραίο το ποστ σου, τους χαιρετισμούς μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχη καθημερινότητα...τελικά από εμάς τους ίδιους εξαρτάται για το πως θέλουμε να βλέπουμε την καθημερινότητά μας, που δεν είναι και τόσο καθημερινότητα, τόσες εικόνες μοναδικές...πάντα τέτοιες περιπέτειες και περισσότερες εξερευνήσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καθημερινότητες. Μάχες καθημερινές.
    Ατέλειωτες, σκληρές.
    Ανάμεσα σ΄όσα πολύτιμα έχουμε κι αυτά που έχουμε "χρέος" να αποκτήσουμε.

    Όσο οι "μεγάλες της μέρας στιγμές" μένουν όρθιες και πολεμούν, υπάρχει ελπίδα να κερδίσουμε....

    Να κατατροπώσουμε αυτό το αδικαιολότητο, τις πιο πολλές φορές, "χρέος".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Pink_Fish: Η θέα της Αθήνας από την Καβάλας από παιδί με γοήτευε! Τότε μάλιστα που δεν είχαν σηκωθεί ακόμα τα πανήψυλα κτίρια δεξία κι αριστερά από τη λεωφόρο μόλις φτάναμε προς το Παλατάκι μπορούσες να δεις την Αθήνα... πιάτο!... Καθημερινότητες που αλλάζουν μαζί μας διατηρώντας τη διαχρονικότητα και τη συναισθηματική τους αξία! Πολλές καλημέρες!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @ezakmyworld: Εσύ που μιλάς τόσο εκφραστικά και μέσα από το φακό σου, μπορείς να βλέπεις με άλλο μάτι και να ξεχωρίζεις καθημερινές στιγμές προσδίνοντάς τους άλλη χροιά και αίσθηση, κάνοντάς τες όμορφες διαχρονικές εικόνες. Σε χαιρετώ εγκάρδια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ΦΟΡΑΔΑ μου, η... Αγία Καθημερινότητα είναι πανταχού παρούσα! Μας κουράζει, μας εκνευρίζει, μας τρομάζει, αλλά τελικά αυτή είναι που καθαγιάζει τη ζωή μας! Σε χαιρετώ εγκάρδια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή