ΜΙΑ ΖΕΣΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ

Καλύτερα δεν θα μπορούσε να είναι. Άφησα τα προετοιμασμένα χειρόγραφα στην άκρη. Τα ζεστά βλέμματα που με αγκάλιαζαν, τα χείλη που χαμογελούσαν, τα πρόσωπα που πλημμύριζαν συγκίνηση, έγιναν χέρια, αγκαλιές, που με έκλεισαν μέσα τους με φροντίδα και τρυφερότητα.

Όλοι κι ο καθένας ξεχωριστά, συγγενείς, φίλοι και γνωστοί, συνάδελφοι και συνμπλόγκερς, ακόμα και πελάτες που βρέθηκαν τυχαία κι έμειναν, όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του κι όλοι μαζί με την καρδιά τους, συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί χτες το βράδυ μια ατμόσφαιρα τόσο ζεστή, ώστε τα τυποποιημένα λόγια αχρηστεύτηκαν. Μίλησαν τα μάτια κι οι καρδιές κι ήταν τα λόγια αυθόρμητα, φορτισμένα με συναισθήματα, φορτωμένα με επίθετα και υπερθετικούς.

Τους ευχαριστώ όλους θερμά!

Ίσως είναι η καταλληλότερη στιγμή, ο VOUDAS ν’ αναπαυτεί για πάντα γαλήνιος κι ευτυχισμένος μέσα σ’ αυτές τις ζεστές αγκαλιές, κρατώντας σφιχτά στο στήθος του σαν φυλαχτό όλη τη γλύκα και την ομορφιά που του προσφέρθηκε απλόχερα…
Σας ευχαριστώ όλους θερμά!

Καλές γιορτές με υγεία για όλους!

"ΛΑΒΕ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΣΟΥ"

Ανάμεικτα είναι τα συναισθήματα όταν μια ιδέα γίνεται πραγματικότητα, όταν ένας στόχος επιτυγχάνεται.

Η ιδέα για την έκδοση του βιβλίου είχε δημιουργηθεί μήνες πριν. Αυτές τις μέρες, μετά από πολλούς κόπους, αναβολές, συζητήσεις και σχέδια, το βιβλίο έφτασε σ’ όλα τα βιβλιοπωλεία.

«ΛΑΒΕ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΣΟΥ» είναι ο τίτλος του κι οι εκδόσεις «ΠΑΡΟΥΣΙΑ» του Βασίλη Χατζηιακώβου συνέβαλαν αποφασιστικά στο να πάρει σάρκα και οστά, ενώ ο Στέργιος με τον Νίκο Μπατσιούλα, ανέλαβαν το δύσκολο έργο της προώθησής του.

Την προσεχή Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου –ναι, ναι τη μέρα που όλα τα ΜΜΜ έχουν 24ωρη απεργία– στις 8 το βράδυ, στο βιβλιοπωλείο των Ν. & Σ. Μπακατσιούλα (Πανόρμου 83), θα κάνουμε την πρώτη μας συνάντηση, παρουσίαζοντάς το σ’ όλους εκείνους που θα αφηφίσουν τις δυσκολίες στη μετακίνηση και θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους.

Χρονιάρες μέρες είναι κι αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος για να βγούμε απ’ τα σπίτια μας, αυτός είναι κι ο λόγος που μ’ ενθουσίασε η ιδέα για την παρουσίαση μέσα στις γιορτές. Να βρεθούμε, να γνωριστούμε, να τα πούμε, να γελάσουμε, να γευτούμε απ’ τους σπιτικούς κουραμπιέδες της Έφης, να πιούμε και κανένα κρασάκι (θα έχει και αναψυκτικά, μη σας νοιάζει!)

Η παρουσία σας θα μου δώσει μεγάλη χαρά και θα είναι μια ευκαιρία, όχι μόνο να συναντηθούμε από κοντά, αλλά να μετρήσουμε πόσο οι ψηφιακές «φιλίες» αντέχουν να κυκλοφορήσουν, εκτός απ’ το διαδίκτυο και στους μποτιλιαρισμένους δρόμους.

Σας περιμένω όλους!

ΜΝΗΜΕΣ ΜΕΣΑ ΑΠ' ΤΗ ΝΤΟΥΛΑΠΑ

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Σ’ αυτή την ειλικρίνεια στηρίζεται, θαρρώ, κι η μεταξύ μας εμπιστοσύνη. Ψάχνομαι. Θέλω να σου μιλήσω, αλλά αισθάνομαι κι έναν κόμπο. Λέω απ’ τη μια, ότι όλα θα πάνε καλά και πάω να σκάσω ένα χαμόγελο, το μετανιώνω μονομιάς και ξαναγυρίζω στη μελαγχολία μου.

Αυτές οι συναισθηματικές μεταπτώσεις –ίδιες κενά αέρος, που σου αδειάζουν, λες, το στομάχι– με κρατούν προσδεδεμένο σε μια συστολή, σε μια επιφυλακτικότητα, σε μια παρατεταμένη άμυνα. Απ’ την άλλη η ανθρώπινη ανάγκη μου να μοιραστώ, να αφεθώ, να βρεθώ.

Κατέβασα το παλτό το πρωί, το γκρι. Δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη, πως ανάμεσα στα μάρμαρα και τα κάτω απ’ τα κυπαρίσσια η πρωινή παγωνιά θα είναι τσουχτερή, ιδίως μετά το κύμα ψύχους του περασμένου διήμερου. Η σπουδή συγγενών και φίλων να χωρέσουν στο μικρό παρεκκλήσι το επιβεβαίωσε.

Του άρεσε το διάβασμα κι όσους ήξερε για το «ψώνιο» μας με το γράψιμο –το σόι βλέπεις είχε κάμποσους από δαύτους– μας ρωτούσε μ’ ανυπόκριτο ενδιαφέρον για τι νέο ετοιμάζουμε.

Σαράντα τόσες μέρες πια από τότε και σχεδόν έξι μήνες από τότε που του είχα αναφέρει για πρώτη –και τελευταία– φορά αυτό που ετοιμάζω, όλα κυλάνε με το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι, με την ίδια συστολή, με την ίδια επιφυλακτικότητα. Η άμυνα αγνοώ αν υπάρχει πια, εφόσον τα χτυπήματα δεν περιορίζονται πια μόνο πάνω απ’ τη ζώνη.

Πίσω απ’ το σκούρο γκρι, στο βάθος της ντουλάπας, διέκρινα έναν άλλον όγκο, γκρι ήταν κι αυτός. Δεν χρειάστηκε και πολύ σκέψη, άπλωσα με υπερένταση και συνάμα φροντίδα το χέρι. Ο στιγμιαίος μεταλλικός ήχος κάτω απ’ τη θήκη επιβεβαίωσε το περιεχόμενο.

Μαθητής Γυμνασίου. Δεν μου άρεσε το διάβασμα και με την πρώτη ευκαιρία κατέφευγα σ’ αυτήν για να ξεφύγω. Ποτέ δεν την έμαθα καλά. Πάντοτε όμως έδειχνε κατανόηση και υπομονή στα φάλτσα και στις παραφωνίες μου. Μου έδινε αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Μ’ έκανε να αισθάνομαι όμορφα σαν την κρατούσα στην αγκαλιά μου και να χαρίζω τραγουδιστά κάτι απ’ αυτή την ομορφιά και στους γύρω μου.

Τριάντα και πλέον χρόνια από τότε που χάδεψα στις χορδές της τις τελευταίες συγχορδίες κι έτρεξαν τα δάχτυλά μου ανάμεσα στα τάστα της. Την έσφιξα στην αγκαλιά μου, αλλά το σφίξιμο στο στομάχι ήταν από την ένταση της στιγμής, η συστολή από τη θύμηση να τοποθετήσω σωστά το δάχτυλο για τους «μπαρέδες», η επιφυλακτικότητα μην τύχη και της κάνω ζημιά.

Άμυνα μεταξύ μας δεν υπήρχε, μόνο η ζωή που επιθετικά μας καλούσε να τραβήξουμε τους ρυθμούς της, με ζωντάνια, με αισιοδοξία και με τη φρεσκάδα και την ορμή μιας άγουρης εφηβείας, που κρατούσε στην αγκαλιά της –εκτός απ’ την εξάχορδη– και τα ζεστά ακόμα σπάργανα της μεταπολίτευσης.

ΑΣΤΟΥΣ ΝΑ ΚΟΥΡΕΥΟΝΤΑΙ

Σήμερα το μεσημέρι οι Atenistas καθάριζαν στο κέντρο της Αθήνας. Είναι γεγονός, ότι, και με την πρωτοβουλία τους αυτή, δίνουν μιαν άλλη διάσταση στο τρόπο αντίληψης που είχαμε μέχρι σήμερα στο τι μπορεί να σημαίνει κινητοποίηση των πολιτών.

Έχοντας διαπαιδαγωγηθεί στα έτοιμα, στα εύκολα, στα γρήγορα και τα απλά, είναι σίγουρο, ότι τέτοιες πρωτοβουλίες και προσπάθειες αργούμε ή αρνούμαστε να τις κατανοήσουμε, να τις ερμηνεύσουμε, να τις παρακολουθήσουμε. Ακόμα, διστάζουμε να τις επικροτήσουμε, ή πολύ περισσότερο να τις ακολουθήσουμε.

Είναι πολύ ισχυρές οι δόσεις αναισθησίας, αδιαφορίας και ζαμανφουτισμού, που επί δεκαετίες έχουμε δεχτεί ως πολίτες αυτού του τόπου, που και το ίδιο μας το σπίτι να προσφέρονταν να έρθουν να καθαρίσουν αυτοί οι άνθρωποι, σίγουρα θα είχαμε τις αντιρρήσεις, την καχυποψία ή τις επιφυλάξεις μας. Αν και εδώ που τα λέμε, αν πρόκειται για το σπίτι μας, όλο και κάποια δικαιολογία θα βρίσκαμε για τον εαυτό μας, ώστε να εκμεταλλευτούμε με κάθε τρόπο αυτή τη δωρεάν αγγαρεία τους.

Έξω απ’ το σπίτι μας αρχίζουν τα προβλήματα, εκεί που αφήνουμε πίσω το ιδιωτικό και βγαίνουμε στο δημόσιο. Στο πεζοδρόμιο, στο δρόμο, στην πλατεία, στο πάρκο, στο άλσος, στο δάσος, στην παραλία και πάει λέγοντας. Εκεί αλλάζει εντελώς η ψυχολογία μας, γινόμαστε άλλοι άνθρωποι. Δεν μας ενδιαφέρει τίποτα και δεν θεωρούμε τίποτε απ’ όσα μας περιβάλλουν δικό μας, κτήμα μας, περιουσία μας, έτσι όπως συμβαίνει με το σπίτι μας.

Δεν αισθανόμαστε υπεύθυνοι για τη γειτονιά μας, για την πόλη μας, για την ίδια μας τη χώρα.

Η καθαριότητα, η ευπρέπεια, η κοσμιότητα, η ευγένεια, η αλληλεγγύη, η τάξη, ο σεβασμός είναι όροι που παύουν να παράγουν αντανακλαστικά όταν βρεθούμε μέσα στον κόσμο, ή –ακόμα χειρότερα– αφορούν μόνο τη συμπεριφορά των άλλων προς εμάς. Το «εγώ» πάνω από το «εμείς», σ’ έναν φαύλο κύκλο κοινωνικής απαξίωσης, αλλοτρίωσης και αποξένωσης.

Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις η συμπεριφορά του οδηγού των φωτογραφιών, που τραβήχτηκαν την Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου. Μιλάνε από μόνες τους κι έχουν τραβηχτεί στον παράδρομο προς Χαλάνδρι της Αττικής οδού στο Σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας, τρεις το μεσημέρι.

Ο χώρος κι η πέριξ περιοχή δεν αποτελούν ασφαλώς παραδείγματα καθαριότητας –είναι βλέπεται ακόμα εκτός σχεδίου– αν και εξαιτίας του μετρό είναι από τους πιο πολυσύχναστους. Αυτή η γωνιά στο Άνω Νέο Χαλάνδρι περιμένει –σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις– υπομονετικά τη σειρά της για τσιμεντοποίηση.

Πέρα απ’ αυτά, με τέτοιου είδους συμπεριφορές, που καταστρέφουν και τις λιγοστές πρασινάδες στα παρτέρια και εμποδίζουν τους πεζούς να κινηθούν στο ούτως ή άλλως στενό πεζοδρόμιο, αποδεικνύουν με τον πιο παραστατικό και άμεσο τρόπο, πώς αντιλαμβάνονται κάποιοι συμπολίτες μας τη στάση τους απέναντι στη δημόσια περιουσία, αλλά και τους συνανθρώπους τους. Το ατομικό συμφέρον πάνω απ’ όλα. «Εγώ» να βολευτώ. «Εγώ» να εξυπηρετηθώ. «Εγώ» να προλάβω να κάνω τη δουλειά μου. «Οι άλλοι» ας κόψουν το λαιμό τους.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ

Πλάκα – πλάκα πέρασαν κι όλας τέσσερα χρόνια. Δεν είναι πολλά σε σύγκριση με άλλες περιόδους ή καταστάσεις της ζωής μας, η υποχρεωτική εκπαίδευση π.χ. διαρκεί εννέα χρόνια, η προεδρική θητεία μια πενταετία, ενώ το κλείσιμο του κύκλου της μεταπολίτευσης –αν δεν με απατά η μνήμη μου– αιώνια.

Αισθάνομαι «παλιός», με την έννοια, ότι από τις 26 –αν δε με απατά η μνήμη μου– Νοεμβρίου του 2006, που ανάρτησα το πρώτο μου ψηφιακό κείμενο στο site της LIFO, συναντώ στο διαδίκτυο bloggers, που συνήθως ξεκίνησαν αρκετά αργότερα. Ίσως είναι και το χάσμα των γενεών στη μέση, ή απλώς, μόνον ο πόνος στη μέση.

Πολλά αισθάνομαι να έχουν αλλάξει –αν δεν με απατά η αντίληψή μου– αυτά τα χρόνια, που άλλα σχετίζονται με την εξέλιξη της τεχνολογίας και των μέσων κι άλλα με τη συμπεριφορά και τη στάση των χρηστών. Πολλά έχουν αλλάξει και στις συνθήκες μέσα στις οποίες η διαδικασία αυτή ξεκίνησε, άλλαξαν τα δεδομένα για τη χώρα, για την κοινωνία, για τον καθένα μας.

Κάθε εποχή έχει τα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητές της. Κάθε μηχάνημα έχει τα τεχνικά χαρακτηριστικά και τις δυνατότητές του –αν δεν με απατούν οι γνώσεις μου. Ο καθένας έχει τα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητές του, έχει και τις ιδιοτροπίες του.

Αυτό το σμίξιμο ανθρώπινων χαρακτήρων και τεχνολογικών χαρακτηριστικών, με καμβά το κλίμα και την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» –όπως ο Βουλγαράκης την είχε επικαλεστεί, αν δεν με απατά η μνήμη μου– διαχέεται σε ψηφιακές κουκίδες και μετουσιώνεται σε λέξεις, εικόνες και τραγούδια και φτάνει από τη μια γωνιά του κόσμου ως την άλλη, πότε σαν είδηση ή πληροφορία, πότε σαν άποψη ή σχόλιο, πότε σαν εικόνα ή τραγούδι. Αυτό το σμίξιμο αποτυπώνει και τον χαρακτήρα της εποχής.

Αν υπάρχει κάπου ακόμα στον πλανήτη αυτόν ελευθερία, μετά την ανακάλυψη πρόσφατα μιας ακόμα άγνωστης φυλής στον Αμαζόνιο, είναι στο χώρο των ιστολογίων του διαδικτύου. Αν θα πρέπει, επομένως, κάποιος χώρος να προστατευθεί από τους ίδιους τους χρήστες του, είναι αυτός εδώ ακριβώς ο τόπος, το διαδίκτυο. Και προστασία δεν σημαίνει ρυθμίσεις, διατάξεις κι εγκύκλιοι. Προστασία σημαίνει σεβασμός, κατανόηση, διαλλακτικότητα, επικοινωνία.

Ο τόπος αυτός για κάποιους από μας είναι ζωτικός, ας μην επιτρέψουμε από επιπολαιότητα ή απερισκεψία, η διαχείρισή του να περάσει σ’ αυτούς που ο έλεγχός του είναι ζωτικής σημασίας.

Το τραγούδι αφιερωμένο σε όλους τους «φίλους» εκείνης της εποχής (τελικά το έκανα μελό!)

Για την ιστορία θα πω, ότι τα πρώτα κείμενα στη LIFO δεν υπάρχουν πια στο διαδίκτυο, αφού χάθηκαν μετά την αλλαγή, από τον Μάιο του 2007, εκείνου του πρώτου site της. Πολλά όμως απ’ αυτά, μαζί με πολλά άλλα, σύντομα θα ξαναζωντανέψουν μέσα από κάποιες άλλες σελίδες, πιο κλασικές, αλλά διαχρονικά αξεπέραστες κι αγαπημένες.