Ίσως είναι η παρόρμηση της στιγμής, μιας Κυριακής που ξεφυλλίζεται αργά πάνω σε πάκα εφημερίδων. Ίσως πρόκειται για κάτι πιο υπαρξιακό, που τυλίγεται με τις μεθυστικές μυρωδιές της άνοιξης έξω απ’ το ανοιχτό παράθυρο. Μπορεί πάλι να ‘ναι το αίσθημα αυτοσυντήρησης, που στροβιλίζεται μέσα μου για ν’ αρπαχτώ, να γαντζωθώ, να πιαστώ κάπου για να ονειρευτώ. Μπορεί να μην είναι τίποτε απ’ αυτά και να πρόκειται απλώς για μια από τις εμμονές μου, τραγούδια που μ’ αρέσουν ν’ αποχτούν σε συγκεκριμένες στιγμές ή περιστάσεις ένα ιδιαίτερο νόημα και σημασία.
Ότι και να ’ναι είναι αυτό και το αφήνω να ταξιδέψει και ν’ αναζητήσει από μόνο του τον προορισμό του…
Το επόμενο λες να είναι το
ΑπάντησηΔιαγραφήΔος μου χέρι να πιαστώ
να πιαστώ να κρατηθώ,
ένα γέλιο , μια ματιά...
@Προς το παρόν, φίλε μου Τζι, όλα τα χέρια σχηματίζουν την... εθνική μας χειρονομία και είναι προσανατολισμένα κατά πλατεία Συντάγματος μεριά... (Κρατώ το ένα γέλιο, μια ματιά...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα καλά...
ΑπάντησηΔιαγραφή....Το παρών του μέλλοντός μας, είναι εδώ. :))