ΤΑ "ΑΓΑΘΑ" ΚΟΠΟΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ

Βρέθηκα σε μια αποχαιρετιστήρια εκδήλωση για τη λήξη της σχολικής χρονιάς ενός Λυκείου της περιφέρειας. Λίγο – πολύ σ’ όσους έχουν παιδιά είναι γνωστό το τελετουργικό κι η εθιμοτυπία αυτών των εκδηλώσεων, απαγγελίες, βραβεύσεις, πανηγυρικοί κι άλλα παρόμοια και σχετικά. Χτες βράδυ όμως, παρακολουθώντας αυτή την εκδήλωση, αισθάνθηκα πολύ άβολα κι ενοχλήθηκα από την επιπολαιότητα(;) κι ελαφρότητα(;) με την οποία αντιμετωπίστηκαν ορισμένα κρίσιμα κατά τη γνώμη μου θέματα από τον λυκειάρχη κι από το σύλλογο των διδασκόντων.

Παρουσία όλων των τοπικών νομαρχιακών και δημοτικών αρχών και παραγόντων, εκπροσώπου του υπουργείου παιδείας, σχολικών συμβούλων, μαθητών και πλήθους γονέων που συμμετείχαν, μου προκάλεσε αλγεινή εντύπωση το γεγονός, ότι μέσα σε όλες τις βραβεύσεις –που κάποιες ήταν τραβηγμένες όχι μόνο από τα μαλλιά αλλά κι από ‘γω δεν ξέρω από τι– επιτράπηκε σε τοπικό παράγοντα κατασκευαστή ακινήτων και δημοτικό σύμβουλο –ο οποίος χρήστηκε μάλιστα από τον λυκειάρχη «χορηγός»– να ανέβει στην εξέδρα και να μοιράζει φακελάκια με χρηματικά ποσά εν είδη βραβείων στους μαθητές του Λυκείου που αρίστευσαν.

Δεν ξέρω πόση αφέλεια μπορεί να έχει μια τέτοια χειρονομία, εκείνο που μ’ ενδιαφέρει και θεωρώ επιλήψιμο δεν είναι ούτε γιατί ο άνθρωπος είχε τη διάθεση να επιβραβεύσει με έξοδά του μαθητές ή ότι είναι κατασκευαστής, ούτε γιατί είναι δημοτικός σύμβουλος και τοπικός παράγοντας, ο τρόπος, το «φακελάκι» με τα χρήματα είναι εκείνο που με κάνει έξω φρενών.

Τι μήνυμα πέρασε προς το σύνολο των παρευρισκόμενων μαθητών η χειρονομία αυτή; Είναι η «ηθική αμοιβή» των κόπων και των προσπαθειών των μαθητών που αρίστευσαν ή μια απροκάλυπτη νομιμοποίηση του χρηματισμού και του «λαδώματος»; Έχει άραγε σημασία, αν ο χρηματισμός από οποιονδήποτε είναι για καλό σκοπό; Και δεν αναφέρομαι, φυσικά, στο Ι.Κ.Υ και στους άλλους θεσμοθετημένους φορείς της πολιτείας που χρηματοδοτούν κι επιβραβεύουν ανάλογες προσπάθειες, ούτε ασφαλώς στις εταιρείες που προσφέρονται όντως ως χορηγοί στο πλαίσιο και με τους όρους που θέτει η εταιρική κοινωνική ευθύνη τους.

Χάθηκε ένα βιβλίο, ένα αναμνηστικό, ένα εισιτήριο ταξιδιού, κάτι βρε αδερφέ, που θα απενοχοποιούσε και θα έδινε στην χειρονομία τα ευγενικά χαρακτηριστικά της, αλλά ταυτόχρονα θα επέτρεπε να έχουμε κι όλοι οι παρευρισκόμενοι στην εκδήλωση την ψευδαίσθηση, ότι το σχολείο μαθαίνει στα παιδιά πως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα κι ότι οι δάσκαλοι διδάσκουν ακόμα, ότι τα αγαθά κόποις κτώνται…